तळमळ नात्यांची

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अचकीत सकाळच्या पांचाक जाग आयली आनी हांव सपनांतल्यान भायर आयलें. एक विचित्रूच सपन तें. सपनांत पोर्णिमा वयनी दिशिल्ली. तिका कितें तरी म्हाका सांगपाचें आशिल्लें. हांव तिचे कडेन पळयतालें आनी ती म्हजे कडेन. ती कितें तरी सांगपाक वताली इतल्यान म्हाका जाग आयली आनी सपन तुटलें. अशें म्हणटात सकाळची सपनां खरीं जातात. पूण हें सपन इतिहासांत जमा जाल्ल्यान केन्नाच खरें जावचें ना हाची जाणीव म्हाका आसली. सकाळीं उठल्या उपरांत हांव सदच्या कामाक लागलें. पूण आयज, म्हजें कामार लक्ष लागना जालें. परतून परतून तेच विचार म्हज्या तकलेन येवपाक लागले. कितें तरी सांगपाक सोदताली पोर्णिमा वयनी म्हाका. कसलो हुस्को सतायता आसतलो तिका ?
स्पृहा तिची व्हडली धूव तर लंडनाक आपल्या संवासारांत सुखी आसा. ताका लग्न जावन 12 वर्सां जाल्लीं आनी ह्या 12 वर्सांत ते फकत एकदांच गोंयांत आयिल्लें आनी तेंय बी फकत 8 दीस रावन गेल्लें. वतनाय ताणें कोणाक सांगूक नासलें. केन्नाय चुकून मनान येतना फोन करतालें. हरशीं कितेंय जावं पूण हें स्पृहा आपल्या पांयार उबें आशिल्लें. बापाय प्रमाण ताच्या घोवाचीय जोड बरी आसली. पूण दुसऱ्याचेर निंबून रावनासताना आत्मनिर्भर जीण जगप अशें ताचें मत आशिल्लें आनी खऱ्यांनीच ताच्या ह्या स्वभावाची कोणाकूय लक्तुबाय दिसताली. हे चलयेचें कौतूक करता तितलें कमीच आशिल्ले. आवय बरी नाशिल्ली तेन्ना ह्या स्पृहान एकट्यान परकी गांवांत तिचो सांबाळ केल्लो. तो उगडास काडल्यारूच मन कोडू यादीन घुसमटूंक लागता.
म्हजी आनी पोर्णिमा वयनीची वळख म्हज्या साखरपुड्या दिसा जाली. ती म्हजी व्हडली जाव. धाड दिपाट अशी तीं बायल आशिल्ली. गोरीच आनी घारश्या दोळ्यांची. वेवसायान शिक्षिका आनी खऱ्यांनीच तशीच कडक आनी शिस्तप्रीय बायल आशिल्ली. तिका तिचें घर नितळ जाय आसलें. सगळ्यो वस्तू जाग्यार जाय आसल्यो. मातशें हांगाचें थंय जाल्यार तिका रोखडोच राग येतालो. ती कोणा कडेन चड उलयनासली. पूण म्हजें आनी तिचें बरें पट्टालें. व्हडल्या भयणी प्रमाण ती म्हाका चडशी उपदेश दीत रावताली. सुधा तूं त्या घरांत चड काम करीत रावं नाका. कांयच फायदो जावचो ना. हांव जेन्ना लग्न जावन त्या घरांत गेल्लें, तेन्ना हांवूंय तुज्याच वरवीं राब राब राबतालें. पूण निमणे कडेन कितें ? काम जालो वैज मेलो. काडलेच मगो म्हाका घरांतल्यान भायर. आसूं!!! पूण आयज हांव म्हज्या स्वताच्या घरांत सुखी आसा. सुरवातीक भाड्याच्या कुडींत रावन खूब त्रास जालो गो. पूण आतां हांव समाधानी. जाणा सुधा चार चौगांत रावल्यार तुका भुरग्यांचो इतलो हुस्को नासता. घडये त्या घरांत राविल्लें जाल्यार, आयज म्हाका म्हजी शिक्षिकेची नोकरी सोडची पडची नाशिल्ली. पूण आसूं. प्रत्येकाचें नशीब तें.
केन्ना केन्ना म्हजी दोगांय भुरगींय तांगेर रावपाक वतालीं आनी तिची दोगांय भुरगींय बी आमगेर रावपाक येतालीं. मागीर घे म्हणून बोवाळ. एक दीस म्हज्या तनिश्कान आपल्या लाडक्या टिनाबावलेचो वाडदीस करपाचें थारायलें. मागीर कितें ? तयारी नेटान सुरू जाली. म्हज्या तनिश्का आनी वैभवान तर आपलो मिलेर फोडून तातूंतले पयशे एकठांय केले. धड पयश्यांचो हिशोबूय पोरांक जमनासलो. पूण स्पृहा आनी ताची धाकटी भयण आकांक्षा म्हज्या तनिश्का परस पिरायेन व्हडली आशिल्ल्यान थोडो भोव पयश्यांचो वेव्हार तांकां जमतालो. टिना बावलेच्या वाडदिसाक बटाट वडे आनी शिऱ्याचो केक करपाचें थारलें. बावलेचो वाडदीस म्हूण भुरग्यांनी टेपरेकॉर्डराचेर मोठ्यान वाडदिसाचीं गितां लायिल्लीं. हांवूंय भुरग्यां वांगडां भितर आसलें. दनपाराचो वेळ. तनिश्कान घरा भायरूच सायकल दवरिल्ली ती दुसऱ्या वाड्या वयल्या तवनास भुरग्यांनी चोरून व्हेली. पार्टी सोंपल्या उपरांत भायर जेन्ना म्हजें लक्ष गेले तेन्ना सायकल ना. मागीर दोन-तीन दीस सायकल सोद सोद सोदली. कशीच मेळना जाली. हांणी ओवर टायम काम केल्ल्या पयश्या पासून तनिश्काच्या वाडदिसाक तीं सायकल घेतिल्ली आनी वर्सा भितर चोरयेक वचप. म्हाका एका वटेन राग आनी दुसऱ्या वटेन वायटूय दिशिल्लें. दोन दिसांनी देरान आपल्या भुरग्यांक येवन व्हेलें. घडये त्या वेळार भुरग्यांनी बापायक फोन करून ही खबर सांगल्या जायत.
एकदां तर म्हज्या रांदचे कुडींत म्हाका थोडे तादूंळ सांडिल्ले दिसले. कितें कांय म्हण पळयत जाल्यार भुरग्यांनी तांदूळ पोतयेन भरिल्ले. आमच्या घरा फाटल्यान एक दोंगर आशिल्लो. ताचेर जांबळां, काण्णां, चिंच्यो, काजू लागताले. म्हजी भुरगीं केन्नाच दोंगरार वचूंक नासली. पूण हे सगळे थंय जाता म्हूण तांकां घरच्यांनी सांगिल्लें. पूण त्या दोंगरार वचपी भुरगीं वाट चुकतात असोय भंयूय म्हज्या मांयन तांकां घाल्लो. पूण स्पृहा हुशार. वाट चुकोवंक जायना म्हूण तांदूळ उडोवन आमी दोंगरार या म्हूण ते सगळ्यांक घेवन गेल्ले. अश्यो कितल्योश्योच यादी आसात म्हज्यो भुरग्यां वांगडा. ज्यो कालांतरान धुक्यान अस्पश्ट जायत गेल्या. भुरगीं व्हडली जाता तशें आमगेर येवप हळू हळू उणें जावपाक लागलें.
कालांतरान म्हज्या देराचो धंदो वाडत रावलो. आता तांकां पयशांची कमी जाणवना जाली. केन्ना नू तें आतां पोर्णिमा वयनीच्या आंगार भांगारा शिंगरा दिसूंक लागलीं. मोठ्या काबाड कश्टान तिणें संवसार केल्लो आनी तिका ताचें फळ लेगीत मेळपाक लागिल्लें. एक दीस दनपारां स्पृहा आनी ताचो बापूय आमगेर आयलो. हरशीं दर आयतारा न चुकता आवय बापायची खबर घेवपाक तो आमगेर येतालोच. पूण आयज मदल्याच दिसा तो आमगेर आयला ते पळोवन म्हाका अजाप दिसलें. मागीर स्पृहा म्हज्या म्हऱ्यांत आयलें.
“सुधा काकी आमी न्ही नवें घर बांदलां. घर म्हणजे व्हडलो बंगलोच तो. तुमी घर प्रवेशाक येवपाचें आं.”
स्पृहान खऱ्यांनीच बरी बातमी दिल्ली. खरेंच तांची ही प्रगती पळोवन म्हाका खूब बरें दिसलें.
थरिल्ल्या प्रमाण तो दीस शेनवार आशिल्लो. हांणी भुरग्यांक शाळेंतल्या मातशें बेगीनूच हाडिल्ली. आपल्या भावान स्वबळाचेर केल्ली प्रगती पळोवन हांकां खूब बरें दिशिल्लें. त्या दिसा हांवें रांदूक ना. घरप्रवेशाक आमकां आपयलां म्हणटकूच जेवणूय आसतलें अशें आमकां दिसलें. आमचे कडेन तेन्ना गाडी नाशिल्ली आनी भुरगींय मात्शीं व्हडलीं जाल्ली ताका लागून स्कूटरीन प्रवास करप शक्य नासलें. हाणें मुद्दाम रिक्षा करून आमकां तांगेर व्हेल्लीं.
पळयले मगो सुधा, म्हज्या भावान कितलो व्हडलो बंगलो बांदला तो.” हाणें खोशयेन तशेंच समाधानान थंय पावल्या उपरांत म्हाका म्हळें.
घरांत होम जालो. देव बसयले. भटमाम आपलें काम करून गेलो. दनपारची अडेज जाल्लीं. भुरगीं भुकेल्लीं. म्हज्याय पोटान आतां कावळे रडपाक लागिल्ले. म्हाका दिशिल्ले आतां पोर्णिमा वयनी आमकां जेवणाची पानां वाडटली म्हूण. तेन्नाच देरान हांकां म्हळें; “ आयज आमी आमच्या पुरतेंच रांदला रे. फाल्यां जेवणाची ओर्डर दिल्या. फाल्यां येनासताना रावूं नाका आं.”
हाणें आं म्हळें आनी आमकां घेवन हे घरां वचपाच्या मार्गार लागले. म्हाका जाल्यार देराचो आनी पोर्णिमा वयनीचो खूब राग आयिल्लो. हांकांय खूब वायट दिशिल्लेंच. सख्खो भाव जावन असो वागलो म्हणटकच वायट दिसपा सारकेंच. तांच्या बंगल्याचें मुखेल मार्गा पासून 500 मिटराचे अंतर. भुकेल्लें पोट आनी कडक वत. मार्गार पावल्या उपरांत आमकां बस मेळ्ळी. आनी बसस्टॅंडार पावतकच आमी दुसरी बस धरिनासताना रिक्षा करून घरा गेलीं. घरा पावतकच जेवण आनीक खंयचें ? सोमतींच च्या घेतली आनी भुरग्यांकूय च्या वांगडा खावपाक दिलें. म्हजी दोगांय भुरगीं इतली समजुतदार आशिल्लीं की तांकां कितें सांगचें पडनासलें. घरा कडेन हेरांनी विचारल्या उपरांत आमी जेवलीं म्हूण सांगलें.
त्या उपरांत आमी तांगेर वचप कमी केलें. तीय बी मागीर चड येना जाली. पूण देर मात दर आयतारा येतालो आनी केन्ना भुरगींय येतालीं. म्हाका याद जाता त्या प्रमाण खूब कमी फावट पोर्णिमा वयनी चवथीक पावल्या. आमकां तांकां चवथीक यो म्हूण सांगपाक आग्रो करचो पडटालो. पयली पयली देर भुरग्यांक घेवन येतालो मागीर तांणेंय येवप बंद केले.
दर आयतारा आमगेर येवपी देर आमगेर आयलो ना म्हूण हांणी फोन करून विचारलें, तेन्ना हांकां देरान सांगलें पौर्णिमा वयनी बरी ना म्हूण. आमी त्याच दिसा सांजेची हॉस्पीटलांत वचून तिका पळोवन आयलीं. तिची भलायकी दिसान दीस नाजूक जायत गेल्ली. दोतोरान तिका मुंबय व्हरपाचो सल्लो दिलो. थंयसर सुरवातेक देर तिच्या वांगडा आसतालो.पूण उपरांत धंद्या फाटल्यान ताका वेळ मेळना जालो आनी स्पृहा तिच्या वांगडा थंय हॉस्पीटलांत रावपाक लागलें. दुयेंसूच इतलें भिरांकूळ आशिल्लें की बरी जावपाची खात्री खंयचेच दोतोर दिनासले. तिच्या जिवाचे खूब हाल जाले. निमाणें दोतोरोन तिका घरा धाडली आनी एक दीस देरान फोन करून कळयलें तीं आमकां सोडून गेली म्हूण. वर्सभरा भितर स्पृहाचे लग्न जालें आनी तें भायर गेलें. उरलें तें आकांक्षा. जाची लग्न करपाची मातूय इत्सा नासली.आमी ताका घे म्हूण सोयरीगतो हाडल्यो पूण ते कितें ना कितें तरी निमता दीत रावले. फाटल्या दिसांनी ताका आमी आनीक एक सोयरीक हाडिल्ली. सोयऱ्यां भितरलोच चलो. सगळी चवकशी करून जाल्ली. पूण हे मात आपलो हट्ट कसोच सोडना. लग्न करपाक कशेंच तयार ना आनी आयज पौर्णिमा वयनीचें म्हज्या सपनांत येवपा फाटले कारण म्हळ्यार आकांक्षाचो हुस्को तर आसचे ना न्ही ? साहजीकूच आसा बापूय जितो आसा मेरेन ताका पळयतलो. मागीर कितें? हे स्वताच्या पांयार लेगीत उबे रावपाक सोदना. सोयरीं मजत म्हूण दोन तीन खेपे पावतात. मागीर कितें ? फुडारांत इतल्या व्हड बंगल्यांत हाची एकटी रावपाची तयारी आसतली तर ? हाच्या जिवाचे बरें वायट कितें जाल्यार.. ना अशें उपकारचें ना. आयज ह्या गजालीचो सोक्षमोक्ष लावंकूच जाय. तूं एक तर लग्न जा वा आपल्या पांयार उबें रावन स्वताची जापसालदारकी घे. कितें तो निर्णय ताका घेवचोच पडटलो. हांवें वेळ वगडायनासतना तांगेर वचपा विशीं हांकां आनी वैभवाक सांगलें.
“तुका खबर आसा मगो सुधा दादाक आमी तांच्या खासगी बाबतींत उलयलें आवडना म्हूण.” जाणा हांव. कितें जाता ते जावं. वायटपण जाल्यार उपकारता पूण म्हाका आकांक्षाचें बरें जाल्लें जाय.

विदिता शेट महाले
9923976680