भांगरभूंय | प्रतिनिधी
गुरू ह्या उतराचो अर्थ असो – ‘गु’ म्हळ्यार संस्कृत भाशेंत काळोख. ‘रू’ म्हळ्यार उजवाड. जो काळखांतल्यान उजवाडांत हाडटा तो गुरू… ‘गुरू शिटकायता कुरवांनी’ अशी ओपार मारतात. फकत हे संकेत समजुपाचें शाणेपण आनी पक्वता जाय पडटा. आयज असामान्य गुरूंच्यो दोन बोधकथा जाणून घेवया.
एकदां एक गुरू आनी ताचे शिश्य दुसऱ्या गांवांत वताले. दनपार जाली तेन्ना सगळे जाण एका व्हडल्या रूखाचे सावळेंत रावले. जेवणा खातीर. जण एकल्यान आपापलें टिफिन म्हळ्यार डबो भायर काडलो. गुरू वयर पेडार बसलो. शिश्य सकयल बसले. गुरून आपली भुती उकती केली. शिश्यांनी सहज वयर पळयलें. पळयत जाल्यार कितें? गुरू हुमणांतल्यान नुस्तें भायर काडटा. एकल्यान ल्हवूच दुसऱ्याक कोपरान धोंगसो मारलो. दुसऱ्यान तिसऱ्याक. तांचें जेवणार लक्षूच नाशिल्लें. गुरू शांत जेवतालो. ताणें त्या पोरांट्यां कडेन पळयलें लेगीत ना. म्हणजेच पळयनाशिल्ले भशेन केलें. आमकां मात सुरवातीक सावन शिवराक आहारूच घेवचो हाचेर भर दिला. आपूण मात हो नुस्तें खाता. अर्दकुटे शिश्य चिंतूंक पडले. ते वेवस्थित जेवंकूच पावलेनात. कारण दुबावांच्या बुचकळ्यांत पडिल्ले. अंतर्ज्ञानी गुरूक शिश्यांच्या तकलेंतलो कोयर कळिल्लो. गुरून जेवण सोपयलें आनी उदक पियेलो. आपणाक टक लावन पळयत आशिल्ल्या शिश्यांवटेन फकत एक नदर मारली आऩी… आनी पक्क करून जीं नुस्तीं खाल्लीं तीं कप्यां सयत जश्याक तशीं एकार एक भायर काडलीं. गुरून जरी नुस्तें खालें, तरी ताचे कडेन अश्यो कांय अतिंद्रिय शक्ती आसतात जे वरवीं तो खाल्लें नुस्तें आशिल्लें तशें परत भायर काडूंक शकता. शिश्यान सांगलां तितलेंच करचें. गुरू खूब वाट चलून वयर गेल्लो आसता. शिश्यान त्या खिणांत सगळेंच आकलनांत आयलेंना तरी पूण दुबाव काडिनासतना विश्वासान, निश्ठेन शिकत रावचें. नुस्तें खावप हें निमित्त आशिल्लें. शिश्यांक गुरूचे पात्रताये विशीं तकलेंत कितें तरी किल्मीश येत आशिल्लें. तें पयस करपा खातीर धडो शिकोवपाक गुरून ही युक्ती केली.
एक शक्तीशाली काणी वाचिल्ली. एका गांवांत खंय सगळेच प्रज्ञावान आऩी प्रतिभावंत जल्मताले. सगळेच. पूण गांवांतल्या सगळ्यांकूच जल्मतनाच दिसनाशिल्लें. बाबडे दृश्टीहीन. हुशारी आसून फायदो ना. एकामेकांक आपटून जखमी जाताले. एक दीस त्या गांवांत एकलो गुरू पावलो. तपोसाधनेन उंचेल्या पदाक पाविल्लो. ताका तांची काकळूत आयली. तो शांतपणान एकल्या सरीं गेलो आनी ताणें आपली शक्ती वापरून ताच्या दोळ्यांक हात लायलो. आरेच्या… ताका नदर मेळ्ळी. तो आनंदान नाचूंक लागलो. मायेस्त गुरून दुसऱ्याक नदर दिली. मागीर तिसऱ्याक. अशें करीत करीत तो गांवचे दक्षिणेक पावलो. इतल्यान उत्तरे कडले कांय जाण धांवत ताचे कडेन आयले आऩी ताणी सांगलें – सायबा, तुमी येना फुडें जांचे दोळे उकते केल्ले तांचे दोळे परत बंद जाले. तांकां दिसना. म्हापुरसान शांतपणान सांगलें – कांय नजो. हांव परत थंय येतां. परत दोळे उकते करतां. तो बाबडो दोळे उकते करीत रावलो. आनी वर्सांसंकींनी जांकां काळखांत रावपाची पिडा जाल्ली तांचे दोळे उकते करूनूय रोखडेच बंद जायत रावले.
आपरोस इतलोच की शाणेपण आनी मनीसपण हे दोळे बंद जायत जाल्यार प्रतिभावंत आनी हुशार लेगीत कांयच करूंक शकना. फकत ते लोक चांचपडत बाकीच्यांक आपटत रावतात. घश्टप, धोंगशे, घावे, त्रास, पिडणूक बाकीच्यांक. शादूर रावचें पडटा आं असल्या लोकांपसून!
मुकेश थळी
फोंडें
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
