भांगरभूंय | प्रतिनिधी
दासू शेतकार हो कृष्णाचो परमभक्त आशिल्लो. तो काळजासावन भोवन श्रद्धेन श्रीकृष्णाची पुजा, भक्ती करतालो. ताची भक्ती पळोवन श्रीकृष्ण एका दिसा ताचे मुखार परगट जालो. ताणें दासूक म्हळें
’भक्ता, तुमी केल्ली म्हजे वयली भक्ती आनी भावार्थ पळोवन हांव धन्य जालां. तुका जाय तें माग..’’
आपणा मुखार साक्षात देव परगटला हें पळोवन दासू भोव अजापलो. ताचो विश्वास बसना जालो. देवाच्या सांगण्यान आपणें कितें मागचें हेंच ताका कळना जालें. ताका जिबेर उतरच येना जालें. ताची अवस्था श्रीकृष्णाक कळ्ळी. तो भितरल्या भितर हांसलो.
’भक्ता तूं अनमनूं नाका. जाय तें सांग. हांव तुका दितलों. तूं जें मागतलो ताणें तुज्या गांवकऱ्यांचेंय बरें जातलें. तांकांय तुज्या मागणेचें फळ मेळटलें. उपकारता न्हय? देवालीं उतरां आयकून दासूचें काळीज भरून आयलें. ताणें म्हळें
’देवा म्हाका कोणाचोच दुस्वास ना. तसो म्हजो कोण दुस्मानय ना. तांकां दिल्यार उपकारता देवा.’
’हांव जाणां तें. तूं माग. तुका जाय तें.’ श्रीकृष्णान दासूक सांगलें.
हें पळय, तुका मागणें करपाक मुजत जाय जाल्यारय ती तूं घे म्हाका फाल्यां सांगल्यार जाता. हांव तुका फाल्यां मेळन. तूं घरा वच आनी बायले कडेन उलोवन थाराय.’
दासूक, देवान दिल्ले मुजतीचो लाव घेयन दिसलो. तो घरा आयलो आनी घडिल्ली गजाल बायलेक सांगली. बायलेन, दासूक जें सांगलें तें दासूक मानवलें
दुसऱ्या दिसा दासू पुजेचें सामान घेवन आपल्या शेता धडेर आयलो. देवा श्रीकृष्णानय ताका चड वेळ तिश्टयलो ना. रोखडोच परगट जालो. दासून व्हडा भक्ती भावार्थान श्रीकृष्णाची पुजा केली आनी म्हळें ‘ देवा म्हज्या घरांत एक मोठी पेटी आसा. ती, तूं पयशांनी भरून दवर. कितलोय खर्च केल्यार ती पेटी रिती जावची ना अशें कर हीच तुज्या चरणा कडेन प्रार्थना करतां.’’
दासूलीं प्रार्थना आयकून श्रीकृष्णान ’तथास्तू’ म्हणत अंतर्धान पावलो. दासू व्हडा उमेदीन घरा आयलो. घरांत भितर सरतनाच दासूचे बायलेन ताका पेटी पयशांनी भरिल्ल्याची खोशयेची खबर सांगली.
त्या दिसा दासून आपले घरकानी खातीर खुबशो वस्तू हाडल्यो. तातूंत भांगरा वस्ती, कपडे, बी आसपावताले. दोगांय खूब खोशीं जालीं. दुसऱ्या दिसा घरांतलें कड्डण सोंपिल्लें देखून दासू पिशवी घेवन बाजारांत वचपाक भायर सरलो. पुणून वाटेवयल्यान वतना कितें पळयतलो?!!
सगळ्यांच्या घरांत ताका पयशेच पयशे दिसले. त्या पयशांनी सगळे गांवकार खोशी जाल्ले ताका दिसताले. दासू बाजारांत गेलो जाल्यार बाजारांतलें कड्डण ताका दिश्टी पडलें ना. दरेक वेपारी दासूक सांगतालो ‘जमता जाल्यार तूं कड्डण घेवन यो आमी तुका सांगता तितले पयशे दिता’
बाजारांत कड्डण ना म्हूण दासू लोकांलीं घरां भोंवपाक गेलो. पुणून सगळ्यांली तीच परिस्थिती. तांच उतरां दासूल्या कानार पडूंक लागलीं. लोकां कडेन अचकीत पयशे आयिल्ल्यान पयशांचें मोल उणें जायत गेलें. करतां करतां दासूचेर आनी हेर लोकांचेर उपासाची पाळी येवपाची वेळ आयली. दासूक कितें करचें तेंच कळना जालें. शेवटा देवाकच शरण वचचें अशें ताका येवजलें.
सकाळीं उठून दासू फुलां, उजवाती घेवन शेता धडेर गेलो. देव परतून परगट जातलो अशें ताका दिस नाशिल्लें. पूण भावार्थान तो शेताधडेर गेलो. दोपनूय हात जोडून, दोळे धांपून ताणें एक चित्तान देवा श्रीकृष्णाक उलो मारलो. अजाप म्हळ्यार श्रीकृष्ण रोखडोच ताचे मुखार परगटलो. दासून देवा श्रीकृष्णाची पुजा केली आनी दोनूय हात जोडून आपली अडचण मांडीत ताणें म्हळें ‘देवा हांवें तुमचे कडेन मागिल्लें खरें पुणून म्हाका तुमचे पयशे नाकात. गांवांत सगळ्यां कडेन पयशेच पयशे जाल्यात. मात खावपाक कड्डण खंयच मेळना देवा तूं तुज्या देण्याचें उतर फांटी घे उपकार कर आनी आमचेर दया दाखय. भुंयेची सेवा करून कश्टांचेर पोट भरपी आमी सादीं मनशां. तेन्ना देवा, उपकार कर आनी आमचे हे हाल पयस कर.
श्रीकृष्णान हांसून म्हळें, ‘भक्ता तूं खरें उलयता. कश्ट करून आपलें पोट भरपी मनशांच म्हाका चड मानवतात. तूं भियें नाका. तुमची अडचण हांव मेकळी करतां. आतां तुमी नेमान भुंयेची सेवा करात. शेतां, दोंगर पिकयात आनी ते वरवीं तुमी तुमचे आनी घरच्यांचें पोट भरात. कश्टांत भोव म्हत्व आसा हें मात विसरूं नाकात. कश्टां बगर पोट भरचेंना हाची सदांच जाण आसूंदी. कश्ट करपाक लजूं नाकात. काम कसलेंय आसूं, हलकें वा जड तातूंतच म्हाका पळयात. तुमकां कांय उणें पडचेंना.
‘बरें देवा, हांव कश्ट करपाक केन्नाच फाटीं रावचों ना. देवा, तूं फक्त त्या कश्टांक फळ दी इतलीच प्रार्थना.’
दासुलीं उतरां आयकून देवा श्रीकृष्णान ‘तथास्तू’ म्हळें आनी त्या दिसा सावन दासू शेतकार आनी गांवकार कश्ट करीत शेतां, दोंगर कसूंक लागले तांकां कश्टांचें फळ मेळ्ळें.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
