भांगरभूंय | प्रतिनिधी
का णी आसा मायेस्त रिद्धीची…
त्या दिसा सकाळीं, च्या घेतले उपरांत रुदू आनी रिद्धी दोगांय सोफाचेर बसून आपणाल्या मोबायलाचेर कितें तरी पळयतालीं. तेच वेळार तांचे आवयन तांकां उलो मारलो, “आरे रुदू, रिद्धी दीस उजवाडटा थंय आसा, बसलीं घेवन मोबायल ? च्या पिलीं मरे ? आतां एक काम करात. “
आवयचो आवाज आयकना फुडें रिद्धी मोबायल थंयच दवरून उठलें.
“सांग मम्मा, कसलें काम आसा?”
“थंय पिशव्यानीं नाचणें आनी चण्यांची दाळ दवरल्या, दोन दोन किलो आसा. गिरणीर वचून दळून हाडात. सकाळीं फुडें थंय कोण नासता. बेगीन दळून मेळटलें. दोगांय चलात. रुदू पर्सींतले पयशे घे. येतना वाटेर रकयशात बी पीठ. सांबाळून येयात. ना जाल्यार खातलीं मार म्हजे कडल्यान.” आवयन सांगलें.
रिद्धी आनी रुदू दोगांय पिशव्यो घेवन घरा भायर सरलीं. रुदूच्या हातांत चण्या दाळीची पिशवी जाल्यार रिद्धीच्या हातांत नाचण्याची पिशवी आशिल्ली. दोगांय चलतां चलतां गिरणी कडेन पावत आयलीं. इतल्यांत वाटेवयल्या एका व्हडल्या रुखाच्या मुळांत दोन पारवे जखमी अवस्थेंत पडिल्ले रिद्धीन पळयले. ते दोगूय पारवे उपाशींच आसा हें रिद्धीन आपले नदरेन पारखिलें. ताणे रुदूक म्हळें,
“भैया ते पळय पारवे, दोगूय उपाशीच आशिल्ले वरी कशे पडल्यात. जखमी जाल्ल्यान कांयच खावपाक पावूंक नासतले. आमी पळोवया तांकां. ” पूण रिद्धीच्या उतरांनी रुदून बेजार जायत म्हळें, “आगो तांचेकडेन पळेवपाक आता खंय वेळ आसा आमकां ? चल बेगीन या गिरणीर.”
“भैया प्लीज रे. ते उपाशींच आसतले पळय आमी एक काम करुया, तूं तुजे पिशवेंतली मूठभर दाळ तांकां घाल. हांव मूठभर नाचणें घालतां. खावनी तांकां. नाजाल्यार ते उपाशींच मरतले. हांगांच उरल्यार सुणी, माजरां खायत तांकां.” रिद्धीन हुस्को परगटायलो. पुणून रुदून कानार केस काडले.
तुका लागलां पिशें. मूठ-मूठ भर तांकां खावपाक दिल्यार पीठ उणे जालें तें रोकडेंच मम्माच्या लक्षांत येतलें. ती बडयतली आमकां. नाका गो बाय, चल. या आमी गिरणीर. गिरणीचो आवाज येता पळय. केन्ना सुरू जाली ती.” अशें म्हणून तो गिरणींत भितर सरलो. पुणून रिद्धीचें काळीज कळवळ्ळें. त्या पारव्यांक खाण दिले बगर ताका मुखार सरन शें दिसलें ना. तें येवजूंक लागलें. पीठ उणे जालें म्हूण मम्मान मारल्यार मारूं म्हाका. पुणून मम्माक हांवें खरें सांगल्यार घडये मम्मा म्हाका मार घालचीय ना. रिद्धी त्या रुखा मुळांत गेलें. ताका पळोवन पारवे भंयान फडफडले. तांकां उडूंक जायनाशिल्लें. तांचीं पांखां पिसुडिल्ल्या वरी जाल्लीं. पांयांक जखमो जाल्ल्यो. रगतय भायर आयिल्लें. तांची ती अवस्था पळोवन रिद्धीच्या दोळ्यांत दुकां आयलीं. तें तांचे मुखार बसलें..
“भिंव नाकात हां. हांव तुमकां कांयच करचें ना. तुमकां भुख लागल्या न्हय? रावात हां, हांव तुमकां खावपाक घालतां.” अशें म्हणत रिद्धीन आपले पिशवेंतले दोन मुठी नाचणे तांचे मुखार शिंवरले. सवकसायेन तांची घुसपल्लीं पांखां सोडून मेकळीं केलीं. कोणाचे तरी केंस पांयांनी घुसपून तांकां घाये जाल्ले. रिद्धीन तो केंसां गुठलो सोडोवन तांकां मेकळें केलें. तांच्या घायार फूंक मारली. आनी,…
“खायात हां सगळें.. तुमकां बरें दिसतलें. ” अशें सांगून रिद्धी नाचण्या पिशवी घेवन गिरणीत गेलें. ताका पळोवन गिरणकार हांसलो..
“जालें? घातलें मुगो तांकां खावपाक? आतां पळय, पीठाक पळोवन मम्मा तुका मारिना जाल्यार.”, रुदून ताचेर बेजार जायत म्हळें.
“पळय रे काका त्या पारव्यांक हाणें कितले नाचणे घाले ते. आतां पीठ कमी जातलें आनी मम्मा हाका वोगी रावची ना. हाची फाट फोडटलीच ती. तूं मम्माक वळखून नकळो ना रे काका ?”
“ना रे रुदू, मम्मा ताका मारपाची ना. हांवें पळयल्लीं तुमकां येदो उलयतना. पुणून बाय रिद्धी तूं भिंयेनाका. मम्माक कळपाचें ना तें. नाचणे हाडल्या मुगो तुवें दळपाक. देव तुगेल्या नाचण्या पिठांत वाड करतलो हां? मम्माक कळपाचेच ना तें.”, अशें म्हणून गिरणकारान रिद्धी कडली पिशवी घेवन दळपा खातीर गिरणींत ओतली.
बरे वेळान रुदू आनी रिद्धी दोगांय दळपाच्यो पिशव्यो घेवन घरा वचपाक गिरणींतल्यान भायर सरलीं. भायर येतकच रिद्धीन उमळशिकेन त्या रुखा मुळांत पळयलें. तें अजापलें, थंय पारवे नाशिल्ले. रिद्धी भिलें.. आरे देवा! तांकां सुण्या मांजरान खालें काय? असो प्रस्न ताच्या मतींत आयला मात, तेच वेळार ‘कुटूर गूं’ ‘कुटूर गूं’ आवाज ताच्या कानार पडलो. ताणे नकळटां आवाजा दिकेन रुखार पळयलें. जाल्यार दोगूंय पारवे रुखा खांदार बसून आपलीं पांखां आपले चोंचीन निवळ करतना ताका दिसलीं. रिद्धीच्या जिवाक सूss जालें. तांकां दोगांयकूय धादोशी पळोवन उमेद जाली.
‘आतां पडूं मम्मा कडल्यान कितलोय मार’ अशें येवजीत तें रुदू फाटल्यान चलत रावलें. रोकडींच तीं घरांत पावलीं. दोगांय वोगीच आशिल्लीं. तांकां पळयना फुडें आवयन म्हळें, “आयलीं गो? सारकें हाडलां मुगो पीठ?”, अशें म्हणत दोगांयच्या हातांतल्यो पिशव्यो घेवन तांतलें पीठ पारखूंक लागली. रुदू येवजितालो ‘आतां फुट्टली हाची फाट’. तेच वेळार आवयन म्हळें, “बाय तुजे पीठ चडशें दिसता. हावें दोनी नग सारकेच दिल्ले. तरी तुजें नाचण्या पीठ चड कशें आयलें? आसूं, दुसऱ्यालें इल्लें पीठ आमच्यांत पावलां आसतलें” अशे म्हणत आवय दोनूय पोतयो घेवन भीतर गेली. आवयलीं उतरां आयकून रुदू आमी रिद्धी अजापांतूच उरलीं. “हें घडलें कशें?” रुदूक गिरणकार काकालीं उतरां याद आयलीं. ‘खऱ्यानीच रिद्धी बायक देव पावलो?’ तो येवजितूच उरलो आनी रिद्धी..!! रिद्धी भायर आयलें. दारांतल्यान ताणे गिरणीवटेन पळयलें आनी आपले दोनूय हात जोडून ताणे खोशयेन म्हळें “थॅंक यू काका!”
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
