घराक घरपण दिवपी आवय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

घराक घरपण दिवपाचें काम ही आवय करता. दिसभर इतलें सगळें काम करून लेगीत तिचें तोंड हांसरें आसता. आवय बगर जग‌णें हें खऱ्यांनीच व्यर्थ.

आवयचेर बरोवप म्हळ्यार कमीच. आवय बगर जगणें हाचो आमी विचार पसून करपाक शकनात. एका भुरग्याक आपले आवय विशीं खूब मोग आसता. कारण ल्हानपणा सावनूच ताका देख दिवप, चलपाक, उलोवपाक शिकोवप आनी खावोवप ह्यो सगळ्यो मुख्य गजाली आवयूच आपल्या भुरग्या खातीर मना पसून करता. बापायचोय हातूंत तितलोच वांटो आसता, पूण आवयची माया ही वेगळीच.
जेन्ना आमी ल्हान आसतना बरीं ना जातालीं, तेन्ना आमची काळजी घेवप, कितें जाय नाका तें पळोवप आनी मुख्य म्हणजे शंबर फावट विचारप ‘तूका आता कशें दिसता?’ जर ती शंबर फावट विचारता तरी हातूंत तिची काळजी आनी माया दिश्टी पडटा. आमकां सदांच पडिल्लो प्रस्न म्हळ्यार आवय आनीक कितें करता? ह्या प्रस्नाचें उत्तर म्हळ्यार आवयचें काम हें खूब कश्टाचें आसता. ती जें कितें घरा खातीर आनी आमचे खातीर करता तीतलेंच कमी. तिका कामांतल्यान केन्नाच सुटी मेळना. ती 24 वरां रांदचे कुडींत आसता. तिका स्वता खातीर वेळूच मेळना. आयज कितें रांदप, फाल्यां कितें रांदप ह्या विचारांनी तिचो दीस सोंपता. जर ती आवय कामाक वता जाल्यार सकाळीं बेगीन उठून आपल्याक डबो आनी घरच्यांक खावपाक तयार करून घरांतल्यान भायर सरता ती बद्द सांजवेळा घरा येवन परत कामाक लागता. काम करपाक ती वाजेना.
आमकां सगळ्यांक आयतारची सुटी मेळटा. पूण तिका मात सुटीच नासता. ती जर का एक दीस लेगीत सुटयेक गेली जाल्यार घराचें दृश्य कितें जातलें तें फक्त विचार केल्यार हांसपाक येता. आवय ही आपलीं सपनां आपल्या भुरग्याच्या माध्यमांतल्यान पळयता. आपल्या भुरग्यान बरें शिकचें आनी शिकून घराचें नांव वयर काडचें ही तिची इत्सा आसता. भुरगीं जेन्ना ल्हान आसतात तेन्ना आवय तांकां बरे संस्कार शिकयता आनी एक बरो मनीस जावचो म्हूण देख दिता. पूण तिचें हें कश्ट खंय उणें पडटात काय? कारण आतांच्या काळांत आमी पळयत जाल्यार भुरगीं आपल्या आवय- बापायचें आयकनात. तांका आपल्या आवय – बापायचें आयकुचें
परस आपले इश्ट – इश्टीणींचें आयकुवप योग्य दिसता. सगळींच भुरगीं अशी आसनात, पूर्ण खऱ्यांनीच हें सगळें पळोवन खूब वायट दिसता
घराक घरपण दिवपाचें काम ही आवय करता. दिसभर इतलें सगळें काम करून लेगीत तिचें तोंड हांसरें आसता. आवय बगर जग‌णें हें खऱ्यांनीच व्यर्थ. आमी आवयक केन्नाच तुच्छ लेखपाक जायना. तिचा आदर करपाक जाय. आमच्या हिंदू संस्कृतायेंत बायल मनशेक लक्ष्मी मानतात. जो मनीस आपल्या आवय- बापायचो आदर करता, तो जिवितांत यशस्वी जावंक पावता.

देवकी सिद्धेश प्रभु लवंदे
यत्ता बारावी, सांखळी