भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सावित्रीची ही खरी परिक्षा आशिल्ली, आयज दोगांयच्या जिवितांतलो खरो इव्हेंट तांचें जग घडोवपाचो वा बुडवपाचो ….. कितें तें थारपाचें आशिल्लें. सावित्रीन मात आपली घट्ट मुळां कशींच हालूंक दिली ना. आपले चलयेक अशेंच मुखार वचपाक…..
सावित्रीन सवकासायेन आपलें काम सोंपयलें. हात पदराक पुसले. तोंडार उदक मारुया म्हणून न्हंयेचे देगेर बागवली. शांत, थंड, उदकान तिचो जीवूय धादोस जालो. कपड्याची पोटली माथ्यार मारली. तडक घरची वाट धरली. बेगीन घरा पावल्यार रांदपाच्या वावरांतल्यान बेगीन मेकळी जातली…..आनी हें धुकें, दव आनी थंडी हाचे पसून कशीच सुटका नाशिल्ली. एकटें बायलेक हें सगळें करता म्हळ्यार नाका जीव जातालो. पूण करतली किते? कोणाचेर शिणपाचो तिचो सभाव न्हय….. हें बेठेंच न्हय तें मनांत कशें आयलें अशें म्हणटां….. म्हणटा घरा पावली. दारांत पावताच गोरवांनी साद घालो. हामा ….करीत सावित्रीक आफयली. सावित्रीन खोंटलो वयर दुरगाक तेंकयलो आनी पाडकाच्या हांबेवपा आदीं धांवली.
“आयलें….आयलें”. पाडकाच्या फाटीर हात ओडलो. खा……. सवकासायेन ताका तण घालें. उदकूय ओतले. धाकटो पाडको तिका म्हऱ्यांत येवन तेंकलो. खावन जातकच मागीर सोडटा. सावित्रीचें उलोवप गोरवांनी आयकलें. गोरवां गोठ्यांतली मोनी जात, पूण तांका मनशाची भासय कळटाली. कपडे सुकत घालचे म्हूण बेगीन आडो काडून गेली. आड्याक तेंकून पडिल्लीं सोण्णां, कट्ट्यो, शेवकां आनी चुडटा. “हें काम आयज सांजवेळा जाग्यार घालता” म्हणत कपड्यांचो वावर मेकळो केलो. म्हणटा म्हणसर एके गायचे दूद काडपाचे उरिल्लें तें काडपाक तांबयो, इल्ली सरकी पेंड फुगयिल्ली घेवन गोठ्यांत पावली.
“चल बेगीन वता हांव”. अशें मात म्हळां, काळगान मायेन होंट इतली सदळ केली….. सोडिल्ले व्हटीचें सडसडीत दूद काडून सावित्रीन सगळ्या गोरवांक आड्या भायर घालीं. धाकट्या चांद्याक मात बांदून दवरलो. तो चडच ल्हान आशिल्लो. तणाची काडी तोणांत घेवन तो तकली हालयत खायत बशिल्लो. इतल्यात बांयचेर कळसो ना तो पळयलो परत घरा कडेन वळ्ळी.
घरांत पावल दवरलां मांत फोन वाजलो. आयज हो फोन वाजला अजापच म्हणपाचें, कितले फोन केल्यार लागना, ना तर आयकूंक येना. बेगीन फोन घेतलो.
“बाय कशें आसा ? कितें जालें फोन कित्याक केला ?”
“म्हाका उलोवंक दी मगे. ‘इव्हेंट’ जालो आतां आनीक आठ दिसा भितर घरां येतां.
“ बरें यो. म्हळ्यार गो, तुका थंय रावपाचें ना तर ? “
“येतकचं सागता”. सावित्री सगळीच….गोंदळात पडली. आपलें बांय कितें म्हणटा तें तिका कळूंकच ना. बायेचो विचार तकलेंतूच उरलो. आनी आठ दिसांनी बाय कविता आयलें. ताची ती स्टायल. जीन्स, तांबडे, निळे केंस आनी मोट्या खोटांचें जोते. “हो ताचो अवतार पळोवन सावित्री सामकीं शेणली. शिकतकच अशें सुदारचें पडटा ? ना तर तो अडाणी उरता?” चलये मुखार कांयच उलयली ना. एकच प्रस्न विचारलो “बाय तुका म्हयन्याचो पगार मेळटालो मगो?”
“ तुका कांय समजुवचें ना गे तें “. आसूं सोडून दी.
सावित्री रांदचे कुडींत पावली. रांदपाच्या तयारेक हातभार लावपी कोण ना. विमानान उडत आयिल्लें बाय खाटीचेर न्हीदलें. सावित्रीक कितेंच सूचना जालें. पूण हें चलयेचे “धड” लागना हें तिका समजलें.
“देवा तूच सांबाळ सायबा. हें आयकुवपाचें प्रकरण न्हय”.
सावित्रीन चलयेक फुडें वच्चें म्हूण जिवाचें रान केल्लें. हे ‘बोडुक’ अशे तरेन ‘इव्हेंट’ करतां करतां दोन फावटी अशेंच येवन गेल्ले. ही तिसरी खेप. दर एकट्याची खाशेली कला. आता जग सुदारलां तरणाटी आपल्या पांयार उबें रावंक धडपडटात. “येस मेळचें म्हूण सर्त लायतात. हाच्यो तर सगल्यो पोक्यो फोगोटी”. सावित्रीची धडपड, कश्टाचे फळ सगळेंच उदकांत उडोवपाचे बी न्हय मूं ? आतां दुसरे कांयच जमचें ना. ताका आदार दिवचो पडटलो. सांजवेळा बशिल्लें कडेन दोगां मदीं उलोवप जालें.
“फुडें कितें ? “ हो प्रस्न उबो रावलो.
“ हें तें कितें करतां करतां फुडें केन्ना जाग्यार पडपाचें ? हातांत पयसो खंयचो खेळटलो ? सावित्रीन खरेंपणान ताचे भविश्य दोळ्यां मुखार उबें केले. अशिक्षीत खरी पूण वेव्हार हेरां कडल्यान सगळो शिकिल्ली. गांवात रावली तरी चार गांवानी कितें चल्लां हाची जाणीव आशिल्ली. हीच संद ह्या भुरग्याचो फुडार घडोवपाची…..
“बांय हें असले “इव्हेंट” आमकां परवडपाचे नात”. हेरांनी आपलो फुडार केलो. तुजे कितें ?” बाय ओगी जाले. आवयचें म्हणणें ताका पटलें. इतलें शिकप फुकट वगडायिल्लें भशेंन ताका जालें. ग्रुपांनी भुरग्यां रोबर खटपट जायती केली. आदार दिवंक फकत जिविताची वाट लागता हेंच दोगांयकूय पटलें.
दुसरे दिसा सकाळी धा वरांचेर इश्टिणीचो फोन आयलो. सावित्री म्हऱ्यातच आशिल्ली. आपली पाळांमुळां कितलीं खोल. हाची सत परिस्थिती, वळख बायेक तांणे वेवस्थीत करून दिली. निखटे रेवेंचे म्हाल बांदले तर ते उदकाच्या ल्हारा बरोबर व्हांवन वतात.
चार- पाच दीस फोन वाजत रावले. पूण बायेन एकूय फोनाक “हॅलो” म्हळें ना. सावित्रीन आमोरेचेर आयिल्ल्या गोरवांक गोठ्यांत बांदली. बेगीबेगीन तण, पेंड, उदक हांगा थंय वेवस्थीत उडोवन कळसो बांय कडेन राजवाक बांदून सट्कन वयर सरली.
“ आयज काल हीं भुरगीं ” मनांत हुस्को हाडटात. हाचे मुखार कितें करचें तेंच कळना.. बाय सुशेगाद जेवंक तयार जाल्लें.
“बाय म्हाका रांदपाक जाय यो मात्शें भितर”. बाय सरळ उठून आवय बरोबर भितर पावलें. दोगांय बरोबर रांदपाक लागली. तातुंत बायन आपले खातीर नुडल्स, पिझ्झा आनी हेर दोन “इन्स्टंट” पदार्थ तयार केले. सावित्रीची ही खरी परिक्षा आशिल्ली, आयज दोगांयच्या जिवितांतलो खरो इव्हेंट तांचें जग घडोवपाचो वा बुडवपाचो ….. कितें तें थारपाचें आशिल्लें. सावित्रीन मात आपली घट्ट मुळां कशींच हालूंक दिली ना. आपले चलयेक अशेंच मुखार वचपाक…..नवी वाट दाखयत जिवीताची नवी वाट सोदली.
चलयेच्या आदारान, सांगातान दुदाच्या वेवसायांत नवो ‘इव्हेंट’ सुरू करपाची तजवीज केली. ‘बायेन’ तर एकदम खोशी जावन आवय बरोबर मुखार पावल मारपाचो निश्चच केलो.
————-
विजया नवीन शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
