भांगरभूंय | प्रतिनिधी
होमखण
काशिनाथ अ. नायक
–
आवयबापूय जर मात्सो एकामेकांक समजून घेवन सारको वागिल्लो जाल्यार…. पूण ना. दर एकलो आपूणूच व्हडलो म्हण्टा. ताका कोण कितें करतलो?
————–
समस्त सुसंस्कृत मनशांनी चिंतन आनी मनन करपा सारखी एक- दोन मतां हांव हांगासर मांडूक सोदतां, तीं अशीं. मनीस उत्क्रांती कडल्यान आधुनिकते कडेन पावलो खरो, म्हणजे जनावराचे दशेंतल्यान, मनीस घडलो आनी आतां मनीस परत आदलेच अवस्थे कडेन पावलां मारपाक लागला. हांकां भिके दुवाळें म्हण्टात. चोर, फटिंग, भ्रश्टाचारी, व्यभिचारी, विकृत लोक आयज समाजात मातल्यात. कारण, समाज तांचीच पुजा बांदपांत गुल्ल जाला. आजच्या हिरो – हिरोयनीन नागडे न्हिंदून काडिल्ले फोटो लोक तोखेवपाक लागल्यात. भारतीय संस्कृती मानवी सभ्यतेचेरूच आदारिल्ली आसा आनी तें सभ्यतेचो आमी विसर पडूंक दिवंक फावना.
कपड्याची गरज आंग धांपपा खातीर, पूण आयज फॅशनीच्या नांवांन चांगभलं…. जें धांपपाक जाय तेंच उक्तें घालतात. मनशान लजबीज सगलीं भाजून खाली. कपडे आसून कुडीचें प्रदर्शन, आतां पळयतल्याक लज. खऱ्यांनीच मनशाचेर ना जावपाचो सांवांर आयला. आपल्या नश्ट्या कर्माचीच तो आयज फळां भोगतां. मोनजातीक फकत नर आनी मादीं इतलेंच समजता. तांकां नातें संबंधाची तशी जाणीव नासता. पूण मनशाक सगळें खबर आसून लेगीत मनीस हालींसरा जनावरां पाश्ट वागपाक लागला हाचेंच अजाप जाता. जांचे कडल्यान समाज खूब अपेक्षा बाळगितां अशेंच सुशिक्षीत मनीस, मनीसघाण्या करण्यांनी समाजाचो घात मारतात. एका- एका मनशाची जातकुळीच वेगळी, सभाव वेगळो. थोड्याक आपल्या शिक्षणाचो गर्व आसता, तें स्वताकच व्हडलें पंडीत, तज्ञ समजतात आनी वांगडच्यांक तुच्छ लेखतात.
दुसऱ्याक किंकोत करप ही मुळांत वृत्तीच पाडी. अशा सभावाचे लोक हे सुवार्थी आसतात. कांय जाणाक नितिमत्तेचो विसर पडटा आनी ते कमराचें सोडून मेकळे भोंवतात. मागीर समाजांत आपणालें हांशें करून घेतात. भुरगीं पदराक आसतना, सुखान संवसार चलता आसतना, कांय जाण दोन- दोन घोव, दोन -दोन बायलो करतात. परके बायलेक घेवन वेगळो रावप वा परक्या दादल्या वांगडा संवसार थाटप हांकां कशें पुटवता? वेल्यान उजळ माथ्यान समाजात हे कशे भोंवतात? सामकेंच अकलेक आयल्यात तुमी. हातूंतल्यान कसल्यो देखी घालून दितात तुमी समाजाक? चारचवगांत लोकांच्या बायलांक घट्ट मिठी मारप, पळयतलो वेगळेच नदरेन तुमकां पळयता, हें समा न्हय. आमचे सभ्यतायेन हें बसना म्हूण सांगल्यार तुमी सांगतल्याक गांवठी थारयतात. म्हण्टकच अशी संस्कृती जी उदयाक येता ती समाजाक घातक जावन आसा. अशे विकृत संस्कृतीचो उदो उदो करतना मात तरी आत्मभान दवरात. सामकेच सवाय जावप नासता.
खरें म्हणजे हातूंत दादल्या इतलीच बायलेचीय चूक आसता. हांगासर दोन कुंटूंबां उध्वस्त जातात. आनी कुंटूब म्हणटना फकत घोव, बायल आनी भुरगींच आसनात. पुराय घराण्याक ताचे पडसाद भोगचें पडटा, सोयऱ्या-धायऱ्यांक लजेक म्हारग करतात. पुराय समाजाचेर कळत नकळत ताचो परिणाम जाता.
मनशाचें एकदां पावल घसरलें जाल्यार ताका कांयच उपाय आसनात. वाकडें पावल पडचे आदींच सात- पांच चिंतूक जाय. उपरांत पश्चाताप करून कसलो फायदो? पूण, निबर काळजांच्या मनशाक आपणे केल्ल्या वायट कर्तुपाचो मात्तूय पश्चतापूय जायना हे मोठे दुख्ख. प्रत्येक मनशान मनीसपणाक सोबता अशें वागचें. अती हुशार जावचें न्हय. सांजेक नाशिल्ल्या मनशा कडेन लाखांनी रूपया येतकच त्या- त्या मनशाचो रुबाब बदलता (सगळ्यांचोच न्हय आं) ताचे चलप, उलोवप, वागप. ताची मतीच भ्रष्ट जावपाक लागता. नवीं- नवीं व्यसनां तो आपणायता. तांतूंत बायलांचे. ताका जीण म्हणजे फकांडां कशी दिसपाक लागता. ताचें पावल घसरपाक लागता आनी एकदिस तो फोंडांत पडटा. अशा मनशांक समाज लागीं धरीनात. आनी धरपाकूय जायना. मनशान जगतना मनीसपणाचे धंगण दवरपाक जाय. असल्या अपुरबुद्दांक तूंच बुद्दी दी देवा श्री गणेशा.
समाजात वावुरतना ल्हानविकायेन सादेपणान, पांय जमनीर दवरूनच वावुरचें, कित्याक त्यो शिक्षणाच्यो, गिरेस्तकायेच्यो घमेंडी. मनशाक पयशांचो, बळाचो आनी सत्तेचो मद मारूंक फावना. आयज मनीस आपलेच तंद्रेत जगतना दिश्टी पडटा. जो तो एकामेकांची कुतांच काडटा. कोणूच कोणाचे बरें उलयनात, फकत एकामेकाचें धुता. कोणाचेंच काळीज दुसऱ्या खातीर भितरसून रडना. सगळो दिखावूपणा. कांय आडवाद आसतले. ना अशें न्हय.
आयज आवय बापूय आपणाल्या भुरग्यांक वळखना, भुरगीं आवयबापायक लेखीना, मानीना, कोणाचो कोणाक पायपोस ना. वाडटो ताणतणाव घेवन आपणाक जाय तशे वागतात. ताका लागून घराघरांत धुसफूस, झगडीं, किल्लोस, मार, बडय. हें सगलें घडटा कित्याक तर आमी आमचें हांथरूण पळोवन पांय सोडपाक जाय आसले, ताचे भानूच आमकां उल्लेंना, म्हूण हें घराघरांनी घडटा. प्रत्येकाचो इगो उबो जाता, कोणूच मारतें घेवपाक तयार नासता, दोगांय जाणा आपापलो इगो घेवन हट्टाक पेटलीं म्हण्टकच दोन कडेन दोन तोंडां जालीच म्हूण समजुवपाची. ल्हान भुरगीं आसल्यार भुरग्यांचो मर्णकाळ वा सगळें कडल्यान भुरग्यांच्या निरागस मनाचेर मानसीक ताण पडटा. त्यान भायर तांकां समाजाच्या प्रस्नांक तोंड दिवचें पडटा तें सोंसपा भायलें.
ल्हानपणा सावनच आवयबापायन भुरग्यांक बरें वळण लावन, तांचो फुडार घडोवचो आसता हें आवयबापायन विसरुंक फावना. आवयबापूय जर मात्सो एकामेकांक समजून घेवन सारको वागिल्लो जाल्यार…. पूण ना. दर एकलो आपूणूच व्हडलो म्हण्टा. ताका कोण कितें करतलो?
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
