भांगरभूंय | प्रतिनिधी
मुड्डशांची गांथन, शेवट्यांची गांथन….आनी सगळे मिक्स अशो तीन गांथनी आनी पांट्यात काळुदरां ते भायर मानशेची सुंगटां, चिंगुळ नुस्ते, कुल्ल्योय आनीक आशिल्ल्यो. रमा बायक आयज खासा आपल्याक जाय तशें नुस्तें घेवपाची संद मेळिल्ली
वळेसर
आयताराक नुस्त्याक वचप म्हळ्यार बाबा काकालो व्हडलो आक्त कसो आसतालो. सदां भशेन ताका फाल्यांय नुस्त्याक वचपाचें आशिल्लें.
“आगो म्हजी कपड्याची पोती खंय?”
“आसतली जाग्यार, नयनाक पळोवंक लायता”.
‘काका, तुवेंच खंय दवरल्यार बी पळय’. पूण जाग्यावेले पोतयेक हात लायलो कोणे?” नयनान पोती सट्कन जाग्यार दवरली. इतल्यांत बाबा काका नुस्त्याच्या वळेरेंत घुस्पलो.
सगळे तरेची नुस्ती पाठ आशिल्ली. जिबेरूच नुस्त्याची वळेरी. मागीर खंयचे नुस्तें कशें आसता, कशें लागता तें ताच्या जानव्याच्या गांठीकच बांदिल्ले आशिल्ले अस्सल, नीज गोंयकार. बाबा काकाक घोस्तान करून वाडपी खांपी गोंयकान्न ताची घरकान्न. ‘रमाबाय’ सगळें ज्युस्ताक ज्युस्त. वर्साची वर्सां नुस्त्या बगर केन्नाच जेवणां जालीं नात. मचमचीत, तिखट, आंबट, तळिल्ले……जिबेक धार काडून पानांर बसचें. धादोस जावन धेंकर दित उठचें. घरांतल्या ज्येश्ठाची पंगत म्हळ्यार दबाजो कसो जातालो.
‘दोन सुंगटा वाडु ?”
‘मुड्ड्शीच वाड……… तळपच बरें जालां”.
“मागीर घेयात न्हय”. बायबाय ल्हवु म्हणत मुड्ड्शी पानार दवरताली.
‘आंसू आंसू म्हणटा म्हणटा एके मुड्ड्शे बदला बाबाकाका दोन खायत उठ्ठालो. पूण कडयेचे शीत कशेंच सोडीनासलो.
“कितें! जाल्या कडी!” इल्ली हातावेल्यान गळटना असो पळयतालो. घोव- बायल, घरचीं घरच्या जेवणाचेर बरोच ताव मारतालीं. पूण हें सदाचेंच आशिल्लें.
बाबाकाकान पिळग्यो पळयिल्ल्यो. आपले बायलेची तर भोवच तोखणाय करतालो. आपल्याक इतली सुगरण बायल मेळ्ळी हाचो अभिमान आशिल्लो. उलोवन मात केन्नाच दाखयनाशिल्लो. नुस्त्याच्या ह्या दरबारांत सरकार चलतालें.
घरकान्नीचें हुमणाची हुरहुळी….धबधबीत, कळपूटी, तिखट, तळिल्लें दर एक नुस्त्याचें पोस्त, ताचेर खोबरेल तेल……अरे वा! एवं रे एवं……! सदचे कांदो तळसून केल्ले सुंगटां हुमण. तातूंत सांगो, वांयगे, बिमलां, मुळो, तोर……..हुमणाचीच तरा. बाबाकाका हालीं बाजारांत वचपा तितलो तयार नासतालो.
मानशी सोंपल्यो, सांवे नुस्तें कमी, गरवणेक कोण वचपाचे वाटेक वचनाशिल्ले. कांय बेकार थवय……बसताले वरांची वरां गरवणे बडी घेवन..
काल अशेंच घडलें…..पोती जाग्यार मेळ्ळी ना. घरकाराचो मूड पळोवन घरकान्नीन सदाचे वाटेन वतले मारियाक आपयलें. पाटें घेवन मारिया दारांत उबें जालें.
“आज बाबा नुस्त्याक गेलो ना?”
“दाखय गो नुस्तें’ म्हणचे आदीच मारियान ‘गांथन’ रमाबायच्या नदरे मुखार दवरली. वांटपण बी करची ना हाची ताका खात्री आशिल्ली.
मारिया आयज बऱ्याच तेपान ‘पेजाद’ गिरायक हातासता म्हूण बरेंच सपनेतालें. मुड्डशांची गांथन, शेवट्यांची गांथन….आनी सगळे मिक्स अशो तीन गांथनी आनी पांट्यात काळुदरां ते भायर मानशेची सुंगटां, चिंगुळ नुस्ते, कुल्ल्योय आनीक आशिल्ल्यो. रमा बायक आयज खासा आपल्याक जाय तशें नुस्तें घेवपाची संद मेळिल्ली. तरी तिणें घरकाराक ल्हवु गोड, मोव आवाजांत पांट्यातल्या नुस्त्याचें, गांथनीचे वर्णन करून सांगलें.
“तुमकां कितें घेवचे?”
“तुका आवडटा तें घे मगो”.
रमाबायन मोटे उमेदीन नुस्तें घेतलें. घरकारान पयशे फारीक केले. नुस्त्याची व्हडली हुरहुळी घेवन कामाचें बाय भितर गेलें. नुस्तें उजरावंक लागलें. धुता धुता तितली वोसशी, आॅयलशी ….कितें येत आसा…….! सुंगटा आनी मुड्ड्शो सोडल्यो जाल्यार हेर नुस्त्याक खास करून काळुंदरा मोटी खरीं पूण “फॉरमेलीन”.
बाबाकाका ओलतेरावेलो उसळ्ळो. “मारिया असले नुस्तें हाडपी न्हय”.
“ताचो कितें गुन्याव आसा. तें ताचें पोट”. खरीच गजाल ती. कारवार आनी हेर कडल्यान मोटे नुस्तें येता. विसवण, मोट्यो मुड्डशो, बांगडे, तारले, वेल्ल्यो, सोवनाळ्यो, शेतकां, कल्ली, तामशे, वागयो, गोबरे, पूण चडशा नुस्त्याक फॉरमेलीनाचो वास. तातूंत बुडोवन हाडिल्लें. ……हो कलियुगाचो जमानो.
“खरें गो तू म्हणटा तेंच खरे”.
“आमच्या भुरग्यांचो फुडार कितें?”
“कोणाच्या कानार घालपाचें मनांत आसा? तुमचे ह्या जाण्टेपणांत उतरांक मोल आसा व्हय?’’
“तुमी बेठेच मनांक लावन घेवं नाकात”. हांव बरें तेंच वेंचून काडून रांदतलें.
“हय खरें, जाणां पूण फुडले पिळगेचें?”
“चिंता करू नाका आयचे तरनाटे आपले परीन सोडयतले असले प्रश्न.
“आगो तांका पडून वचूंक ना गो”.
‘‘सकारात्मक विचारांचे व्यक्ती तुमी. अशें केन्नाच्यान येवजुवपाक लागले.’’
“दात्यार बसतकच खंय व्होवयो येतात, तशेंच जालां म्हजें.’’
“अशें कितें गो काळींग हाडिल्ले आमोरे मेरेन…..एके वटेनच बारीक बुराकसो जावन व्हांवत रावलें…..भायर वडयलें मुगो तुवेंच”. पयशें दिवनूय असलो नकली म्हाल, सगलेच इमिटेशन …..जी आरोग्याची वाट लायतात.
“खरेंच तातुंत आमची पिळगी सत्तर वयर जगता फुडें कितें….कळना”
दनपार मेरेन रमाबायचें रांदप जालें. मोट्या घोस्तान, उमेदीन, बांगड्याची हुड्डमेथी, कळपुटी, सुंगटां सुकें, तळिल्ली सुंगटां, मुड्डुशाचें हुमण, नातरां, पूत, सून सगळीं आवडीन जेवलीं. घरकार आनी घरकान्नीन सांजवेळा पासयेक वचून येतना आपसांत एक थारायलें. पॉजिटीव्ह थिंकींग, पॉजिटीव्हीटी. बेठेच निरर्थक उलोवन एकमेकांची तकली अशांत करप ना.
जें येता तें धीटायेन घेवप. आयच्या निर्णायक मनशांचेर विश्वास दवरया. तांकांय सगलें दिसता, समजता. काडली जीब लायली ताळ्याक करचें न्हय. Live Let Live कारण जीवित म्हळ्यार गांथनच.
विजया नविन शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
