भांगरभूंय | प्रतिनिधी
होमखण
–
पूण कार्यक्रमाक हजर रावन जें घडूंक ना तें आपणाक जाय तशें बरॊवप? ह्यो चुको न्हय. तीं मदाचीं लक्षणां.
–
तशें पळयल्यार पत्रकारितेंतलो म्हजो प्रवेश अपघातांतल्यानच. 1985-86 चो तो काळ. हांव मिरामारच्या साळगांवकार कायदो विद्यालयांत शिक्षण घेतालो. दुसरे वटेन कोंकणी चळवळीचो भार. कोंकणीत एक तरी दिसाळें आसचें,अशें आमकां सगळ्यांकच दिसतालें. त्याच काळार उद्येगपती दत्तराजबाब साळगांवकार हांणी कोंकणी दिसाळें काडपाची तयारी केल्या आनी ते खातीर त्यागाची भावना आशिल्लें मनीस बळगें जाय, अशें तेन्नाच्या ‘राष्ट्रमता’ चे संपादक आनी कथाकार चंद्रकांतबाब केणी हांणी म्हाका सांगलें. ह्या कामाक कोण तयारूय जायनाशिल्ले. हांवें म्हळ्ळें हांव आसा. अशें म्हणून हांव ह्या कामा खातीर मडगांवां ‘राष्ट्रमत’ दिसाळ्याचे कचेरेंत प्रशिक्षण पंगडांत रूजू जालों. सात- आठ म्हयन्यां उपरांत म्हळ्यार 13 मे 1987 दिसा सावन कोंकणीतलें पयलें आधुनीक दिसाळें भायर सरूंक लागलें आनी झाकून झाकून गांवकार जावचो तसो हांव पत्रकार जालो.
केणीबाब म्हजो पत्रकारितेंतलो गुरु. प्रशिक्षण काळांत तो आमकां पत्रकारिता म्हळ्यार कितें, ती कशी आसता, पत्रकारांनी कशें वागप आसता,अश्यो कितलेशोच ह्या मळावेल्यो बारीकसाणी शिकयतालो. वेगळीं वेगळीं उदारणाय दितालो. तो म्हणटालो पत्रकार हो कॅमेऱ्यावरीं. ताचे लॅन्सींत दिसता तितलेंय टिपप आसता. आवडना म्हणून भायर दवरूंक मेळना. एखाद्रे सभेंत उलोवपी मनीस घडये तुका आवडना जाल्यार लेगीत ताचे मत, ताचो विचार, ताचें नाव बरयनासतना रावंक जायना. खंयंच पक्षपातीपणा उपकारना. तो करता तो खरो पत्रकार जावंक शकना. अशीं कितलीशींच पथ्यां पत्रकारान पाळपाचीं आसतात, अशेंय तो सांगतालो. कळत नकळत सगळेंच शिकयतालो. अशा गुरूचे शिकवण घेवन हांव पत्रकार जालों आनी सुमार पस्तिसेक वर्सा केणीबाबांच्या पत्रकारितेंतल्या तत्वांक पाळो दिवन ह्या वेवसायांतल्यान निवृत्त जालो. पूण पत्रकारितेची पत देंवताशी दिसली जाल्यार हांव आतांय खंती जाता. कारण इतलेंच की पत्रकारिता हो तसो लोकशायेचे नदरेंतलो म्हत्वाचो विशय. समाजाचो खंयचेच परिस्थीतीत पत्रकारांवेलो विस्वास उडूंक जायना.
हें सगळें हांव बरयता ताचें कारण आसा. फाटल्या जुलय म्हयन्यांत डाॅ. बिभीषण सातपूते ह्या लॆखकाच्या ‘स्ट्रेंग फाउंडेशन- काळाची गरज’ ह्या मराठी पुस्तकाच्या प्रकाशन सुवाळ्याक म्हाका मुखेल सोयरो म्हणून आपयल्लो. मुखेल उलोवपी म्हणून नामनेचे समिक्षक डाॅ. रणधिर शिंदे, अध्यक्ष म्हणून डाॅ. हरिश्चंद्र नागवेंकार, तशेंच निमंत्रीत म्हणून डाॅ. जयप्रभू कांबळे आनी पत्रकार राजू भिकारो नायक हजर आशिल्लॆ. मुखेल सोयरो ह्या नात्यान पुस्तकाचें प्रकाशनय म्हज्याच हातान जालें. एका काळार गोंय धवळून काडून वाचप्यांच्या मनाचेर राज्य करपी एका मराठी दिसाळ्यांत प्रसिद्ध जाल्ली ह्या सुवाळ्याची व्हडली बातमी म्हज्या एका इश्टान म्हाका धाडून दिली. ही त्या पेपराच्या फोंडेंच्या खबराकारान थंय हजर रावन तयार केल्ली. माचयेर आशिल्ल्यांचीं सगळी पदां ह्या पत्रकारान आपणाक जाय तशीं बदल्लीं. कार्यक्रमाचो मुखेल सोयरो आनी जाच्या हातान पुस्तक प्रकाशीत जालें त्या साहित्य अकादेमी पुरस्कार प्राप्त लेखकाचो उल्लेख फकत ‘व्यासपीठावर हजर होते’ म्हणून छापून आयिल्लें. इतलेंच न्हय जें भाशण मुखेल सोयऱ्यान केल्लें तें मुखेल सोयऱ्याक कडेक दवरून अध्यक्षाच्या तोंडांत घालें आनी पुस्तकाचें प्रकाशनूय अध्यक्षानच केलें,अशें बरयल्लें.
पस्तीस वर्साचे पत्रकारितेचे सॆवेंतल्यान निवृत्त जाल्ल्या पत्रकाराक ही पत्रकारितेची अधोगती पळोवची पडली! वर्तमानपत्रांत कोणाचें भाशण कितलें दिवप तो त्या पत्रकाराचो अधिकार, पूण माचयेवेलीं पदां बदलून आपणाक जाय तशी म्हळ्यार घडूक नाशिल्ली बातमी करपाचो अधिकार पत्रकाराक पावता व्हय? बातमी पळोवन म्हाका आनी म्हज्या मित्रांक धक्कोच बसलो. तशें केल्ल्यान म्हाका लुकसाण बी तशें जालें अशें हांव म्हणना.
ज्या पत्रकारान ती बातमी केल्ली ताका फॊन करून हांवें विचारलें. ताणे दिल्ले ‘प्रामाणीक’ जापेचें मात कौतुक दिसलें. हेरशी कोणूय असलें कितेंय जालें वा केलें म्हणटकच डेस्कावेल्या उपसंपादकाचेर वा संपादकाचेर धुकलून दितात. पूण ताणें तशें केलेंना. ताणें आपणाक तशी करीन दिसली म्हूण केली. आनी वेल्यान तुजे विशीं आपणाक खूब आदर आसा म्हूण सांगलें. कितें म्हणप हांकां! त्या पत्रकाराक हांव मनात पुजतालो. हे एकेच घडणुकेतल्यान ताची प्रतिमा म्हज्या मनातल्यान घस्स करून देंवली. ती देवूक जाय नाशिल्ली. पत्रकाराक जर वसंत मेलो म्हूण बरोवंक आवडना जाल्यार ताणें शंकर मेलो म्हुण बरोवंक जाता? पत्रकार होय मनीसूच आसता. ह्याच समाजाचो घटक आसता. म्हणटकच चुको बी जावं येता. पूण कार्यक्रमाक हजर रावन जें घडूंक ना तें आपणाक जाय तशें बरॊवप? ह्यो चुको न्हय. तीं मदाचीं लक्षणां.
पत्रकारिता हो लोकशायॆचो चवथो खांबो! लोकांचो ताचे वयलो विस्वास उडूंक फावना. पस्तीस वर्सां पत्रकारितेंत आशिल्ल्याकूय जर हॆ पत्रकार अशी वागणूक दितात, मागीर सामान्य लोकांचे बाबतीत कितें घडटा काय? हे घडणुकेन म्हाका ज्येश्ठ पत्रकार स. चंद्रकांतबाब केणी, नारायण आठवले हांचे पत्रकारितेची याद आयली. पत्रकार म्हणून ते कितलॆ व्हड आशिल्ले! पत्रकारांचें काम समाजावेल्या अन्यायाचेर आवाज काडपाचें. समाजाक न्याय मेळचो म्हुण कळवळपाचें, अन्याया आड उबे रावपाक समाजाक बळगें दिवपाचें. समाजा वांगडा पत्रकारान व्हांवून वचपाचें आसना. सगळेच पत्रकार कशाय कशें वागपी नाच. बरेय आसात. पूण एक ब्लॅक शीप अवतरलो जाल्यार सगळ्यांचेंच नाव इबाडटा. हाचो विचार जावंक जाय.
आमी पत्रकारितेंत आसतात तेन्ना सगळेच आमकां सलाम मारतात. पुलीस, राजकारणी, अधिकारी, सामाजीक, सांस्क्रुतीक मळावेले लोक मानान हडकितात. ताचें कारण पत्रकार ‘सत्तेर’ आसतात. निवृत्त जातकरय थोडो तरी मान मेळपाक जाय. तॆ खातीर लॆखणॆचो वापर असत्याचे वटेन करूक फावना, हें आमी धंगण दवरपाची गरज आसा. एका काळार पत्रकार दिता ती बातमी वाचक अंतीम धरताले आतां समाज माद्यम विकसीत जालां, म्हणून पत्रकारांनी चड जबाबदारेन वागूंक जाय, अातां पत्रकार विसंगत वागल्यार लोकांक कळटा. अशें आसतनाय पत्रकार जर माचयेवेल्या मनशांची पदां, सुवात आपणाक जाय तशी थरयता जाल्यार तें मदाचेंच लक्षण म्हणचें पडलेंना? अशा पत्रकारांक टिळक पुण्यतिथीचे कार्यक्रम करपाचो नैतीक अधिकार पावना, अशें म्हजें स्पश्ट मत. पत्रकार म्हणून आमी आमचे खातीर आचार संहिता घालून घेवपाची गरज आसा.
संजीव वेरेंकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
