भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आयच्या वेगान चलपी आनी सतत तुलनात्मक जिणे पद्दतींत मनीस घर, नातीं, करीयर सारक्यो जायत्यो जापसालदारक्यो पुराय करता. पूण ह्या सगल्या जंजाळांत तो एक सामकें म्हत्वाचें नातें विसरता, आनी तें म्हणल्यार स्वता कडेन आशिल्लें नातें.
जिणेंत आमचो सगल्यां कडेन कसलो ना कसलो तरेचो संबंद आसताच. इश्ट, पालक, जिणेसांगाती, भुरगीं आदीं. पूण आमचो स्वता कडेन आशिल्लो संबंद कितलो प्रामाणीक आसा काय? ही खऱ्यांनीच विचार करपा सारकी गजाल. ‘स्वता कडेन इश्टागत’ ही सादी संकल्पना दिसूं येता, पूण ताचो गाभो खूब खोल आसा. ही इश्टागत म्हणल्यार फक्त हारशांत स्वताक पळोवन हांसप न्हय, तर आमच्या आत्म्याच्या गाभ्याच्या संपर्कांत येवप. स्वताक समजून घेवप, स्वताक मान्य करप, चुको माफ करप, सपनां वळखप आनी स्वताक वेळ दिवप. ह्यो सगल्यो गजाली ‘स्वता कडेन इश्टागत’ ह्या संकल्पनेच्या संबंदांत आस्पावतात. केन्ना केन्ना आमचे कडेन सगलें आसता, पूण आजुनूय कितें तरी उणें आसा अशें दिसता. कारण आमी स्वता पसून पयस आसात वा खूब वेगान पयस वचपाक लागल्यांत. स्वताक समजलें आनी स्वता कडेन इश्टागत केले बगर शांती आनी समाधान मेळूंक शकना.
शाळेंत आसतना, भुरगेपणांत एकसुरे सांजवेळार आमी आमच्या खेळांचो आस्वाद घेताले, वा झाडां मुळांत बसून गितां गायताले. तो खीण कोणा खातीर न्हय, फक्त स्वता खातीर आशिल्लो. पूण जशीं आमी व्हड जालीं, तशें आमी स्वता पसून पयस गेलीं. लोक कितें म्हणटले हाचो विचार करून आमी मुखवटे (मास्क) घालपाक लागलीं. ह्या मुखवट्या पोंदाआशिल्ल्या खऱ्या मुखामळा कडल्यान आमी केन्ना पयसावलीं तें आमकां कळ्ळें लेगीत ना. ह्या मुखवट्यांच्या घुस्पागोंदळांत ‘स्वता कडेन इश्टागत’ ही गजाल खूब फाटीं उरली. आमी स्वताक दोश दिवपाक लागले, दुसऱ्यां कडेन स्वताची तुळा करपाक लागले आनी आमची इत्सा फक्त मनांतूच दवरपाक लागले. आमचीं सपनां दुसऱ्यांचे अपेक्षे प्रमाण बदलपाक लागलीं. मागीर मन ल्हवू ल्हवू शांत जावपाचें बंद जालें. तें अशांत जालें. विचारांचें वादळ, चिडचीडपण आनी तातूंत एक खोल रितेपण पातळ्ळें. आनी ह्या सगल्या गजालींनी मुळांत आमी आमकांच शेणोवन बसले.
सोंप्यां उतरांनी सांगचें जाल्यार स्वता कडेन इश्टागत करप म्हणल्या रस्वताक वेळ दिवप. दीस सोंपता म्हणसर दोन मिणटां शांत बसून स्वताक विचारप, आयज हांवें म्हजें खातीर कितें केलें? स्वताच्यो चुकी, भावनां, आनी उणेपण मान्य करप म्हणल्यारच इश्टागत. जशी आवय आपल्या भुरग्याच्यो चुकी मोगान माफ करता तशेंच आमी स्वताक समजून घेवन आमच्या चुकीच्या निर्णयांक माफ करप हें खरें मनीसपण. आमी दुसऱ्यांक बरी वागणूक दितात, कारण आमकां नातीं तोडपाचीं नासतात. पूण आमी स्वताक तशी वागणूक कित्याक दिवंक शकनात तर? स्वता कडेन संबंद घट ना जाल्यार मागीर हेर सगले संबंद मुखार वचून कोसळूंक शकतात. देखूनच ‘स्वता कडेन इश्टागत’ ही पयली आनी निमाणी गरज.
ही इश्टागत ल्हान ल्हान पावलांनी सुरू जाता. दर दिसा कांय वेळ एकलें बसप, आपल्या भावनां कडेन प्रामाणीक रावप, मनांत कितें चल्लां ताचेर विचार करप, काळजांतल्यान येवपी आवाज आयकप. ल्हान ल्हान खोस मनोवप. आपल्याक आवडटा त्यो सगल्यो गजाली करप. आवडीचें गीत आयकप, शांतिकायेन भोंवप, च्या चो घोंट घेतना मळब पळोवप आदीं. हे सगलें स्वता कडेन लागीं पावपाचे मार्ग. आनी जेन्ना स्वताक समजतात तेन्नाच आमकां दुसऱ्यांची खऱ्या अर्थान जाणविकाय जाता अशें म्हणल्यार अतिताय जावची ना. आनी खरें म्हणल्यार तेन्नाच आमी दुसऱ्याचें दुख्ख चड खरपणान समजूंक शकतात.
निमाणें ‘स्वता कडेन इश्टागत’ हो जिवीतभर चलपी प्रवास. तातूंतल्यान आमकां आध्यात्मीक शांती आनी शक्त मेळटा, जी खंयच्याय भायल्या गजाली परस चड मोलादीक. कारण जेन्ना सगलीं पयस वतात, आनी नात्यांचे गर्देंत एकसुरेपण जाणवता तेन्ना आमचो सांगात दिवपी एकूच मनीस आसता- आनीतो म्हणल्यार ‘आमी स्वता’.
दिया सावंत
एम. ए. कोंकणी
सरकारी म्हाविद्यालय केपें
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
