बिटलू

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

बिटलू दिवाळेचे सुटयेंत आपल्या आवय-बापाय वांगडा म्हैसूर भोंवपाक वचपाचो आसलो. आपूण म्हैसूर वचपाचो आसा म्हण तो खुशाल आशिल्लोच पूण ताचे परस चड उत्सूक तो ट्रेनीर वचपा खातीर आशिल्लो. तो आपले भितरूच उलयतालो, “आतां महेशा वरी म्हाकाय वर्गांत सगळ्यांक सांगूंक मेळटलें, हांवूय म्हैसूर ट्रेनीर गेल्लों म्हूण…”
म्हैसूर वचपाचे आदले राती तर बिटलूक सारकी न्हिदूच पडली ना. हरशीं बिटलू शाळेक वचपाचे आसतना मुद्दम उठपाक नाटकां करतालो पूण त्या दिसा ताणें कसलींच नाटकां करिनासतना बेगीन उठून तो रेल्वे स्टेशनार वचपाक तयार जालो.
रेल्वे स्टेशनार पावना फुडें ताणें आपलो आवयचो हात सोडलो आनी तो मुखार ट्रेनी कडेन धांवत सुटलो. “आर्रा! बिटलू हांगा यो पयलीं.” आवयन ताका धेंगसो घालो. आवयचो धेंगसो आयकना फुडें बिटलू धांवत तिच्या म्हऱ्यांत आयलो.
“कितें जालें मम्मा?”
“कितें जालें काय म्हण विचारता? तूं म्हजो हात सोडून धांवलोच कसो?” आवयन दोळे मोटे करून विचारलें. बिटलूची मागीर हां ना हूं. एकदम वोग्गी.
“अशींच तूं तुजीं मस्तेपणां म्हैसूर लेगीत चालूच दवरपाचो आसा जाल्यार आतांच सांग. काय परत वचुया घरा?” आवयन अशें म्हणिना फुडें बिटलूच्या दोळ्यांतल्यान घे भळ्ळ करून दुकां व्हावंक लागलीं. बिटलूचीं दुकां पळोवन बापायन शांततायेन ताका समजावपाचो यत्न केलो. “बिटलू, पयलीं हीं दुकां पूस आनी म्हजें आयकून घे. पळय शाण्या, मम्मान तुका तापयलां तें तुज्याच बऱ्या खातीर. तूं धांवत मुखार वचून पडल्यार वा तूं खंयसर शेणल्यार आमी तुका खंय म्हण सोदतलीं? आं? अशे गर्देंत आवय-बापायचो हात सोडून धांवपाक जायना. कळ्ळें?”
“हय पप्पा.” बिटलून मान हालोवन जाप दिली.
“गूड बॉय.”
“सॉरी मम्मा.”
“मुखार आनीक मस्तीपणां करचो ना मरे?” आवयन विचारलें.
“ना ना मम्मा. हांव आतां गूड बॉय कसो रावतलों.”
“शाऽऽणो तो म्हजो पोर.” अशें म्हणीत आवयन बिटलूची पापी घेतली.
“बिटलू तुका खावपाक बी कितेंय जाय?” बापायन विचारलें.
“ना ना पप्पा आतां नाका. तुमकां खबर आसा? ट्रेनींत खावपाक बी सगळें मेळटा खंय.”
“बरी म्हायती काडल्या मरे तुवें…” बापायन म्हणलें.
“हय पप्पा. म्हजो इश्ट महेश आसा पळय तो चवथीचे सुटयेंत ट्रेनीर मुंबय गेल्लो. ताणें म्हाका हें सगळें सांगलें.”
“हां. बरें आसा.”
उपरांत कांय वेळान म्हैसूर वचपाची ट्रेन प्लॅटफॉर्मार येवन थांबली. बिटलू आनी ताची आवय-बापूय भरिल्लीं बॅगां घेवन ट्रेनींत भितर सरलीं. बिटलू सगळ्यांत पयलीं वचून जनेला कडेन बसलो. बिटलूक हें सगळें सपन कशें दिसतालें. तो भितरले भितरूच खोशयेन उडक्यो मारतालो. इतल्यान पाँऽऽ करून ट्रेनीचो आवाज आयलो आनी ट्रेन सुटली…
बिटलू इतलो खुशाल आसलो की तो परत-परत आपल्या आवय-बापायक आपोवन-आपोवन सांगतालो, “मम्मा-मम्मा, तीं पळय झाडां धांवतात… पप्पा-पप्पा, हो पळय केदो व्हडलो दोंगर…”
पूण जेन्ना ट्रेन बोगद्यांत पावली तेन्ना ट्रेनींत आशिल्ले भुरगे कुयेल्यो घालतात ते पळोवन बिटलूकय कुयेली घालचीशीं दिसली. पूण आवयक पळोवन तो वोग्गी रावलो.
उपरांत कांय वेळान “ब्रेड-आंबलेट चाया… ब्रेड-आंबलेट चाया…” अशें म्हणीत एकटो मनीस ब्रेड- आॅम्लेट आनी चाव घेवन आयलो. ताचे उपरांत “चिप्स चिप्स चिप्स…” म्हणीत दुसरो आयलो. अशे साबार जाण तांच्या डब्यांत खावपाक-पिवपाक घेवन येयत आसले. पूण बिटलू ट्रेनीच्या प्रवासांत इतलो गुल्ल आशिल्लो की ताका खावपा-पिवपाचें भानच नासलें.
कांय वेळान एका स्टेशनार तांची ट्रेन थांबली. अचकीत बिटलूच्या कानार मोठ्यान “ठाऽऽ ठाऽऽ ठाऽऽ…” करून ताळ्यांचो आवाज पडलो. इतलें म्हणसर एकटो तांबड्या रंगाची साडी न्हेसून, हातांत कांकणां, गळ्यांत मोतयांचो हार घालून आनी कपलाक व्हड गोल तांबड्या रंगाची तिकली लावन बायलां वरी न्हेसून तांच्या डब्यांत चडलो. ताचो आवाज दादल्यां वरी आसलो आनी तो दिसपाकूय मात्सो दादलो कसो दिसतालो. बिटलून असले तरेचो मनीस केन्नाच पळोवंक नाशिल्लो. ताका पळयना फुडें बिटलू सामको भियेलो. ताणें आवयक घट्ट वेंग मारली. इतल्यान तो मनीस बिटलू म्हऱ्यांत आयलो. तांणी ताका आपले साडयेच्या पदरान आपलो आशिर्वाद दिलो. पूण बिटलून भियेवन दोळे कशेंच उगडले ना… तो मनीस मुखार गेल्या उपरांत डब्यांत बशिल्ले कांय तवनास भुरगे त्या मनशाचीं फकांडां मारूंक लागले. ताचे वरी ताळ्यो मारून चाळोवपाक लागले. ताचेर हांसपाक लागले.
बिटलूचे आवयन बिटलूचे फाटीर ल्हवू हात भोंवडायलो आनी म्हणलें, “बिटलू, शाण्या गेलो तो. भिवपाची गरज ना.”
बिटलून ल्हवूच दोळे उगडले आनी आवयक विचारलें, “मम्मा, तो कोण गो?”
“तो मरे आमचे वरीच एक मनीस.”
“पूण मम्मा, ताचो आवाज पप्पा वरी आसलो आनी तांणी साडी तुजे सारकी न्हेशिल्ली मगो…”
“तातूंत कितें आसा? तुका आवडटा ते कपडे तूं घालिना?”
“मागीर हे सगळे भुरगे ताका हांसताले आनी चाळयताले कित्याक?”
“ते मस्ती भुरगे. तूं गूड बॉय मरे? तूं केन्नाच तशें करूं नाका हां.”
“हां मम्मा. पूण मम्मा, खरें सांगू? म्हाका ताचो खूब भंय दिसलो.”
“पळय शाण्या, भिवपाची कांयच गरज ना. देव बाप्पान जशें तुका, पप्पाक आनी म्हाका केलां तशेंच देव बाप्पान असले तरेच्या मनशांकूय केलां. आमी प्रत्येक जाण जशीं देव बाप्पाचीं भुरगीं तशींच तीं लेगीत देव बाप्पाचींच भुरगीं. आमी जशें हेरांक मान दितात तशेंच तांकांय मान दिवपाक जाय. मनशां मदीं भेदभाव करूंक जायना. समजलो?” बिटलूचे आवयन बिटलूक थंडसाणेन समजायलो.
“हय मम्मा. आतां हांव तांकां भिवपाचो ना. हांव तांकां मान दितलों.”
“गूड बॉय.”
ट्रेन सुटपाचीच आशिल्ली. तो मनीस जो मुखार गेल्लो तो डब्यांतल्यान देंवपाक आतां परत फाटीं येतालो. बिटलून ताका मदींच आडायलो आनी म्हणलें, “थँक यू.”
“थँक यू? कित्याक रे बाळा?”
“तुमी म्हाका तुमचो आशिर्वाद दिलो न्ही देखून.”
“देव बरें करूं तुजें बाळा. खूब शीक
आनी व्हड मनीस जाव. आई-बाबाचें नांव
वयर काड.” तांणी बिटलूक आशिर्वाद
लो.
इतल्यान पाँऽऽ करून ट्रेनीचो आवाज आयलो. तो मनीस बेगी-बेगीन ट्रेनी वयल्यान देंवलो. ट्रेन सुटली. पूण बिटलूच्या मनांत ताचींच उतरां घुंवतालीं. बिटलून आपलें तोंड जनेला वटेन घुंवडायलें. ताका हात दाखोवन “बाय” म्हणलें. ट्रेन फुडें वचत रावली पूण ट्रेनिंतल्यान तो दिसता मेरेन बिटलू ताकाच पळयत रावलो…

वैभव वि. माजाळीकार
7264933206