काणी काणी कोतवा-26

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

उंट आनी दुश्ट कोलो

एका रानांत एक जाण्टो उंट सदांच चरपाक वतालो. थंय रावपी एक दुश्ट कोलो त्या उंटाक कसो फटोवचो हाचो विचार करतालो. तो कोलो केन्नाच कोणाचे बरें चिंती नासलो. कोलो उंटाचेर बेस्टोच जळटालो. एकदां कोल्यान उंटाक विचारलें, ‘‘उंट काका, सदांच ह्या रानांतले तण खावन तुका बेजार येना?’’
लांब उंटान सकय तकली बावगोवन कोल्याक पळयत म्हळें, ‘‘शाण्या, म्हज्या नशिबान तणूच खावपाचें आसा. ह्या रानांत दुसरें कितें किल्लतलें? हें तणूच खावन हांव जाण्टों जालां’’

हें आयकून कोल्यान म्हणलें, ’’जाणा उंट काका, हांव सदांच अथंय आशिल्ल्या शेतान वतां आनी थंयचे गाजर, मुळो, तवशीं, दुदी बी खातां. थंयच्यो भाजयो आनी फळां रुचीक लागतात. तुकांय फळां आनी भाजयो खावपाक जाय जाल्यार म्हाका सांग. हांव तुका तें शेत दाखयतां.’’
उंटाक कोलो सांगता तें आयकून तोंडाक रूच सुटली आनी तांणी रोखडेंच कोल्याक भाजयो आनी फळां किल्लपी त्या शेतांत व्हरपाक सांगलें. दुश्ट कोल्यान ऊंटाक मात्सो घरा वतां अशें सांगलें आनी आपूण पयलीं त्या शेतांत वचून भाजयो आनी फळांचेर ताव मारलो. उपरांत तो उंटा म्हर्‍यांत आयलो आनी ताका घेवन शेतांत गेलो. कोलो आपूण फाटींच रावलो आनी उंटाक शेतांत धाडलो. उंट शेतांत पावतांच कोल्यान व्हडा व्हडान कुयो घालपाक सुरवात केली. कोल्याचो आवाज आयकतांच शेताचो धनी आनी ताचे चार वांगडी शेतांत घुसले. तांकां पळयतांच कोलो थंयच्यान नाच्च जालो. मात तांचे तावडेक उंट सांपडलो. उंटाक त्या सगळ्यांनी मेळून बरोच बडयलो. उंटाक मार पडटा तें पळोवन पयस लिपून पळोवपी कोलो बरोच खोशी जालो.

हे गजालीक कांय दीस गेले. कोल्यान उंटाक परत आपल्या उतरांनी फसोवन शेतांत व्हेलो. उंटाक परतूय बरोच मार पडलो. आपल्याक कोल्या वांगडा गेल्ले फावट मार पडटा. आपूण शेतांत पावना फुडें शेताचो धनी धांवत शेतात येता तेन्ना आपल्या वांगडा कोलोय नासता. शेर्त, आपल्या वांगडा हीं दुश्टपणां कोलोच करता आसतलो हें उंटाच्या लक्षांत आयलें. तांणी कोल्या पसून चार हात पयसूच रावपाचें थारायलें.

कांय दिसांनी बरोच व्हड पावस पडलो आनी रानांत हुंवार आयलो. चिखल आनी उदकांतल्यान जनावरांक भायर काडपाची जापसालदारकी शिंवान उंटाक दिली. त्या जनावरां मदीं कोलोय आशिल्लो. उंटान सगळ्या जनावरांक भायर काडून सुरक्षीत सुवातेर व्हरून सोडले. मात कोल्याक उंटान निमाणो वाटावपाचें थारायलें. सगळ्या जनावरांक वाटायता म्हणसर हेवटेन हुंवाराचें उदक वाडतूच गेलें आनी कोल्याक त्या उदकान बुडून मरण आयलें. उंटाक कोल्याक मरण आयिल्ल्याचें मात्शें दुख्ख जालें. मात, कोल्यान ताचे वांगडा केल्ल्या दुश्टपणाक लागून तो कोल्याक रोखडोच विसरलो.

देख: बर्‍या कर्माचें बरें आनी वायट कर्माचें वायट फळ भोगचेंच पडटा. जशें हे काणयेंत कोल्याक तांणी केल्लीं वायट कर्मां भोगचीं पडलीं.