काणी काणी कोतवा – 22

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

गिमाळ्याच्या दिसांनी एक शिंव एका आंब्याचे सांवळेक सुस्त न्हिदिल्लो. थंयच्यान एक हुंदीर पासार जाता. चलतां चलतां त्या हुंदराक सुस्त न्हिदिल्लो शिंव दिसता. त्या हुंदराक शिंवाची कळ काडपाची हुरहुरी येता. हुंदीर शिंवाच्या व्हडल्या केंसांनी भितर सरता आनी ताका सतावपाक सुरवात करता. शिंव सुस्त न्हिदेंत आशिल्ले कडेन ताका आपल्या केंसांनी कितें तरी हुळहुळटा हाची जाणीव जिता. तो आपले केंस दावखुलांनी सांसपिता आनी मान हालोवन हुंदराक पयस करपाचो यत्न करता. मात हुंदीर कस्सो आयकना. शिंव उबगून उठ्ठा आनी हुंदराक आपल्या चपक्यांत धरता. ताका हुंदराचो राग येता. तो हुंदराक खावपाक तोंड उगडटा इतल्यान हुंदीर काकुळटेक येवन शिंवाक म्हणटा, ‘‘महाराज, तुमी म्हान. तुमी ह्या जंगलाचे राजा. म्हज्या असल्या बारीक जनावराच्या रगतान तुमी तुमचे हात बुरशे करूं नाकात. म्हाका मारूं नाकात. म्हाका सोडात. उपकार करात.’’
हें आयकून शिंवाक हुंदराची काकुळट येता. आनी तो हुंदराक सोडून दिता तेन्ना शिंव हुंदराक म्हणटा, ‘‘पळय, आयज हांवें तुका सोडला. मात असोच जर तूं हेर जनावरांक सतायशी जाल्यार म्हज्यान वायट कोण आसचो ना. कळ्ळें?’’
हुंदीर थरथरत ‘‘हय महाराज, हय महाराज, देव बरें करूं!’’ म्हणीत थंयच्यान पोळटा.
एक दीस असोच शींव रानांत भोंवता. शिंवाक आंबे खूब आवडटाले आसता म्हणून तो आंब्याच्या झाडा कडेन वता. शिंव सदांच हांगा आंबे खावपाक येता हें खबर आशिल्ल्या एका शिकार्‍यान शिंव जाळ्यांत घुस्पचो म्हणून जाळें घाल्लें आसता. शिंव त्या आंब्या झाडा पोंदाक पावता आनी जाळ्यांत घुस्पता. त्या जाळ्यांतल्यान सुटपाचो शिंव भरपूर यत्न करता. मात ताका तें शक्य जायना. तो खूब थकता आनी व्हडा व्हडान रडटा. शिंवाचो आवाज थंय लागींच रावपी हुंदराच्या कानार पडटा. हुंदीर शिवाचो आवाज वळखता आनी तो आवाजाचे दिकेन धांवत येता. शिंवाक जाळ्यांत घुस्पल्लो पळोवन हुंदीर आबूज जाता. तो शिंवा म्हर्‍यांत येवन म्हणटा, ‘‘राजा तूं कांयच भियेंव नाका. हांव तुजी मजत करतां.’’ अशें म्हणीत हुंदीर आपल्या दांतानी जाळें तोडपाक सुरवात करता. तो रोखडेंच शिंवा भोंवतणी पडिल्ले जाळें आपल्या दांतांनी तोडून उडयता. शिंव जाळ्या भायर येता. उपरांत शिंव आनी हुंदीर दोगूय मेळून भरपूर आंबे खातात. त्या दिसाच्यान ते एकामेकांचे घट्ट इश्ट जातात.

देख : आपल्याक जो कोण मदत करता ताचे कडेन सदांच कृतज्ञ रावचें!