भांगरभूंय | प्रतिनिधी
कृष्णायण
कृष्ण ल्हान आशिल्लो तेन्ना तोच वसुदेवाचो चलो आसूक जाय असो पुतनेन तर्क केलो. ती तयारेनूच आयिल्ली.
दीस वचत रावले. म्हयने गेलें. फाटले खेपेक वसुदेवा कडेन गेल्लों, ताका सुमार दोन वर्सा जायत आयलीं तरी आपल्या शिपायांनी देवकीची कांयच खबर दिवंक ना हाचें कंसाक अजाप दिसलें. जालां तरी कितें हाचो अदमास घेवपाक ताणें स्वताच वसुदेवा कडेन वचपाचे थारायलें. ते प्रमाण तो रथांत बसून राजवाड्यातल्यांन भायर सरलो.
वाटेर ताका रस्त्याच्या कुशीक एक साधू बशिल्ल्या भशेन दिसलो. देवकीचे घरभरोवणीच्या वेळार मेळिल्लो तो होच साधू काय कितें असो ताच्या मनांत विचार आयलो. ताणें रथ थारावपाक सांगलो. साधवान कंसाक पळयलो आनी तो व्हडल्या- व्हडल्यान हांसूंक लागलो. हांसता- हांसता तांणे कंसाक म्हणले, “खंय वता? भयणी कडेन? कांय उपेग ना! तुजो काळ आतां मथुरेत ना तो गोकुळांत व्हड जाता! अशें म्हणून तो ओगी रावलो. हो साधू तोच आशिल्लो. तो आनीक कितें उलयता काय हाची कंसान वाट पळयली. पूण साधू फुडें कांयच उलयलो ना. कंस आनीक मागीर फुडें गेलो ना. तो थंय सावनच राजवाड्यांत परत आयलो.
साधवान उलोवन दाखयला ताचो अर्थ कितें हाचो तो विचार करपाक लागलो. आपलो काळ आतां गोकुळांत आसा, तो आतां ल्हान आसा. वसुदेवाची पयली बायल रोहिणी गोकुळांत आसा कांय कितें? ते खेरीज साधवान पयली केंल्लें भविश्य खरें कशें जातलें? कोणाक तरी गोकुळांत चवकशी करपाक धाडूंक जाय. असो विचार करुन ताणें आपल्या विश्वासांतल्या एका मनशाक गोकुळांत धाडलो.
गोकुळांत पावल्या उपरांत कंसाच्या मनशान नंदाचें घर सोदून काडलें. शेजाऱ्या पाजाऱ्यांक विचारून ताका वसुदेवाची बायल रोहिणी नंदा कडेन रावता हें कळ्ळें. तिका एक ल्हान चलो आसा हेंय कळ्ळें. नंदाचे बायलेकूच एक चलो जाला ही गजालूय ताका कळ्ळी. कंसाचो मनीस मागीर परत मथुरेंत आयलो आनी तांणे हें सगलें कंसाच्या कानार घालें. आपलो काळ रोहिणीच्या पोटांतल्यान जल्माक आयलां आसूं येत असो कंसान तर्क केलो. तो आनीक व्हड जावचें पयली ताका सोंपोवपाक जाय अशें ताणें थारायलें. कोणाक दुबाव येनासताना हें काम करूंक जाय अशें चिंतून कंसान एक येवजण केली.
कंसाच्या राजवाड्यांत पुतना नांवाची एक बायल कामाक आसली. बायल आसून लेगीत ती कोणायचो जीव कांय न्ही कसो घेवंक शकता हें कंसाक खबर आशिल्ले. वसुदेवाच्या ल्हान चल्याक मारपाक एक बायल बरी उपेगी पडटली असो विचार कंसान केल्लो. ताणें पुतनेक आपयली आनी गोकुळांत वचून नंदाच्या घरांत आशिल्ल्ला वसुदेवाच्या चल्याचो जीव घेवन यो अशें सांगलें. कंसान सांगतकच पुतना रोखडीच गोकुळांत गेली. तिणें नंदाचें घर सोदून काडलें. पुतना थंय पावली तेन्ना कृष्ण आनी बलराम घराच्या वसऱ्यारुच जमनीर खेळटाले. कृष्ण ल्हान आशिल्लो तेन्ना तोच वसुदेवाचो चलो आसूक जाय असो पुतनेन तर्क केलो. ती तयारेनूच आयिल्ली. आपल्या उजव्या वटेतल्या थानाचे चिंवेक तिणें खर वीख लायिल्लें. वसुदेवाच्या चल्याच्या तोंडांत वीख वतकच तो आनीक जगूंक शकचो ना हें तिका अणभवान खबर आशिल्लें. तिणें लाडी गोडी करून कृष्णाक उखल्लो आनी आपले छातयेक लायलो आनी म्हणलें, “दुदू जाय ले शाण्या, दितां आं तुका दुदू.” अशें म्हणीत ती आपले उजवे थान कृष्णाच्या तोंडात घालपाक यत्न करपाक लागली. पूण ल्हान भुरग्याक आपली आवय कोण आनी परकी कोण हें ज्युस्त कळटा. कृष्णाकूय तें कळ्ळें. ताणें आपले तोंड घट्ट धांपून धरलें. तें पळोवन आपल्या दुसऱ्या थानाची चिंव तरी कृष्ण तोंडात घेता काय हें पळोवपाक पुतनेन आपलें दावें थान कृष्णाच्या तोंडांत दिलें. तरी लेगीत कृष्णान तोंड उगडलें ना. वसऱ्याार आनीक कोण नाशिल्लो.
थंय कोण पावचे पयली पुतनेक आपलें काम करूंक जाय आशिल्लें. ते खातीर पुतनेक राग आयलो. तिणें तिडकीन कृष्णाचे तोंड आपल्या डाव्या थानाक चेंपून धरलें. ते सरशी कृष्णान आपल्या दातांनी तिची चिंव घट्ट चाबून धरली. तशी पुतना व्हडल्यान आड्डली. कृष्णा कडल्यान सुटका करून घेवचे खातीर तिणे कृष्णाचे गोमटेक धरून ताका कुशीक काडपाचो यत्न केलो. तें सगलें पळोवन बलराम व्हडल्या व्हल्यान रडूंक लागलो. पुतना रडटा तो आवाज आनी बलरामाचो रडपाचो आवाज. दोनूय आवाज घरांत आशिल्ल्या यशोदा आनी रोहिणीच्या कानांर पडले. तीं दोगांय धांवत भायर आयलीं.
पळयता तर कितें! पुतना कृष्णाची गोमटी आंवळटाली. तें पळोवन यशोदा पुतनेचे तकलेर घालपाक हाताक कितें मेळटा जाल्यार हे वटेन ते वटेन पळोवंक लागली. लागींच एक मुसळ आशिल्लें. तिणें आनीक फाटी फुडें पळयलां. आवयूच ती! तिणें मुसळ उखल्लो आनी घो करून पुतनेचे तकलेर घालें. यशोदेन इतलो नेट लायिल्लो की पुतनेचो आताकाक जीव गेलो. ते म्हणसर रोहिणीन बलरामाक कुशीक काडिल्लो. पुतनेचो जीव गेल्या उपरांत तिणें पुतनेचे चिंवेक दसून आशिल्ल्या कृष्णाकूय ओडून काडलो.
पुतनेचे तकलेर मुसळ घाले उपरांत, यशोदेन मुसळ कुशीक उडयले आनी रोहिणी कडेन आशिल्या कृष्णाक आपले कडेन घेतलो. ताका सगल्याक सांसपून तो बरो आसा काय ना तो पळयलो. ताका कांय जावंक ना हाची खातरी जातकच तिणें कृष्णाक आपले छातयेक लायलो आनी ती रडपाक लागली. इतले मजगती घरांत काम करपी मनशां, शेजारी- पाजारी थंय पावले. भायर गेल्लो नंदय आयलो. रोहिणीन तांका सगल्यांक कितें घडले तें सांगलें. तें आयकून यशोदेन पुतनेचो जीव घेतलो ते खूब बरें जाले अशें सगल्यांनी म्हणलें. कृष्णाचो जीव वाटावलो ही देवाची कृपा, यशोदेन पुतनेक मारुंक नाशिल्ली जाल्यार, पुतना कृष्णाची गोमटी दामून जीव घेवपाची अशें यशोदेन नंदाक सांगलें. नंदान मागीर ताचे कडेन कामाक आशिल्या मनशांक पुतनेचे मडे पयस रानांत व्हरून जाळपाक सांगलें. पुतनेची खबर हळूहळू कंसाच्या कानार पावली. पूण तो उकतेपणी कांयच उलोवंक शकनासलो. ताका हातार हात उडोवन ओग्गी बसचें पडलें.
पुतनेचे कितें जालें हें जशें कंसाक कळ्ळें तशेंच कांय दिसांनी नंदाकूय पुतना कोण, खंयची, तिका गोकुळांत कोणें धाडली, कित्याक धाडली हें सगळें कळ्ळें. वसुदेवाच्या पुतांक मारून उडयल्या बगर कंस स्वस्थ बसचो ना हे नंदाच्या लक्षांत आयलें. कृष्ण आनी बलराम हांची आतां चड काळजी घेवपाक जाय अशें नंदान थारायलें. आनी ते प्रमाण तो यशोदा आनी रोहिणी कडेन उलयलो. पुतनेच्या प्रसंगान आनीक एक गजाल सगळ्यांच्या लक्षांत आयली. ती म्हणल्यार इल्लोसो आसून लेगीत कृष्णाच्या आंगांत आशिल्ले बळ. सगळ्यांत पयली ही गजाल रोहिणीच्या लक्षांत आयली.
कृष्णाक पुतने कडल्यान सोडोवन घेतना तिका सामको दम लागिल्लो. पुतनेन कृष्णाचो गळो दामपाचो सोडून दिल्लो. पूण कृष्ण तिच्या थानाक घट्ट धरून राविल्लो आनी तिका सोडपाक कसोच तयार नाशिल्लो. रोहिणीन ताका कसोतरी एकदाचो नेट लावन कुशीक काडिल्लो. एद्याश्या भुरग्याक इतली शक्त खंय सावन आयली हो प्रस्न तिका पडलो आनी तिणें तशें नंद आनी यशोदा हांका उलोवनूय दाखयलें. कृष्ण हेर भुरग्या परस खूब वेगळो आसा आनी जल्माक येतनाच तो आपल्या कुडींत खूब बळ घेवन आयलां हे नंदाक कळ्ळें. कितलेंय दूद दिलें जाल्यार कृष्णाक पावनाशिल्ले आनी ताका परत परत दुदाक धरचो पडटा अशें यशोदेन सांगतकच नंदाची मागीर ते विशीं खातरीच जाली. नंदान मागीर यशोदेक कृष्णाचो दोळ्यांत तेल घालून सांबळ कर अशें सांगलें.
अनिल नायक
9049079789
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
