भांगरभूंय | प्रतिनिधी
गीम सामको तापिल्लो. सुर्यान उज्याच्यो ज्वाळा सोडिल्ल्यो. पयलींच तें रेंवट. रखरख आनी उबाळ कितलो आसतलो पळे. त्या रेंवटांत एक इल्लीशी बी शांतपणान वाट पळेताली. पावसाची. गरमी उजो एक दीस सोंपतलो आनी थंडसाण येतली हो बियेक विश्वास.
येते-वते, गरमेचेर कालोराचेर उलयताले. घाम पुसताले. तानसोर लागिल्ल्या ताळ्यांत उदका थेंबे सोडटाले. ते बियेक आपणाचेर दोन थेंब्यांचो अभिषेक पडचो अशें दिसतालें पूण ताची खंत नाशिल्ली. भरवंसो आशिल्लो. बियेन हो भावार्त आपणायल्लो. पावस येतलोच हो विश्वास. केन्नाय येवं तो. तो केन्ना येवंचो हें आपूण थारावपी कोण ही समज बियेक आशिल्ली. बियेन ते खातीर घडयाळ पळयली ना. कॅलेंडराक पळेत रावन वथ्रेवणी, निर्शेवणी आपणायली ना. येना तो पावस अशें पिरंगून हात पांय बडोवन बी केन्ना फडफडली ना.
वतांची ताप इतली की ते तापीन करपून, भाजून, त्या धगांत हुलपून जीव वता काय जावचो. जीव सामको कासावीस जावचो. पूण बियेन केन्नाच पिरंगण रड घालिना. सोसलें. सोंशीकपण आकांत तिचें.
वाट पळोवप इतलेंच बी जाणा आशिल्ली. हुतहुतेपण आबूजपण केल्यार आपली शांती वतली हें बियेक खबर आशिल्ली. मळबाक दोळो लावन कुपां येतलीं तांची वाट ती पळेत आशिल्ली. वताक लागून बी वळपेल्ली, करपल्ली, बाविल्ली पूण तिचो आत्मविश्वास मळबायेदो.
अकस्मात एक दीस मळब भरून आयलें. काळीं किट्ट कुपां मांडूंक लागलीं. तरेतरेच्या आकारांचीं. राकेसाच्या, म्हातारेच्या, घोड्याच्या आकाराचीं कुपां. बी उमळशीकेन पळेत उरली. काळोख दाटलो जळामळा. आनी… कुपां फुटलीं, गडगड जालो. वीज खेळांचे सर्तींत देंविल्ल्या भशेन गतीन वेगान कोसळपाक लागली. पावसान घालून घेतलें. धरणी मायेचेर नाक मारून घेतलें.
घोग्यांनी पावस ओतूंक लागलो. दडको देंवल्यो. उदकाचे पाट व्हांवंक लागले. खातड, चिखल. शेतांनी वताच्या धगान पिकिल्ल्या चिबडाक धाळ वचची तशें जमनीक वेरो गेल्ल्यो, तातूंत उदक सांचलें, भरलें आनी तुंबलें. जितल्यो वेरो चड तितली उदक सांठोवपाची सुवात चड तयार जाता.
बी मनोमन खोशी जाली. तप्त जाल्ली ती आतां तृप्त जाली. धादोशी जाली. पावसा थेंब्यांनी बियेक वेंग मारली. तिची अपुरबाय केली. बी भिज भिज भिजली. ओली ओली जाली. तिच्या सरभोंवतणची जमिनूय ओली जाली. पावसान तरेतरेचीं आवर्तनां घेतलीं. नाच केलो. रखरखाटाचें रूपांतरण धपक्याक आनंदाचें केलें. बियेचें भावविश्व खिणांत बदलून गेलें.
जिणेंत जेन्ना बोगदो येता, सगळें सुकें जाता तेन्ना फक्त आशा बाळगुपाची आसता. आशा जीण मुखार वचपाक बळ दिता. जिणेचे यात्रेंत बोगदो येता. काळोखूच काळोख. गुजगुजता. तेन्ना विश्वास जाय आसता बोगदो केन्ना तरी सोंपतलो आनी सुर्याचीं किरणां, उजवाड येतलोच येतलो. ही समजदारी बियेक आशिल्ली. आपणें जी प्रतिक्षा केली ताचें फळ आपणाक मेळ्ळें म्हूण बी खोश्शी जाली.
पावस अदींमदीं पडटालो. शिडशिडटालो. मळब फुटिल्लेवरी रकतालो. सैम जुवान जाल्लेवरी तिकतिकतालें. ताका तेज मारतालें. बी मातयेंत गेली. आपली खोमशी, आंगलें, कल्ल बियेन जमनींत ल्हवूच सोडलें आनी एक पाचवोचार कोंब भुंयेवयर तकली काडून वयर आयलो. बी आंकुरली. सैमांत मिलाग्र घडली. सरभोंवतणी त्या रेंवटांत बारीक पाचवी चादर कशी वनस्पत उदेली. जादू जाल्ले वरी. इल्लीं इल्लीं बारीक पानां, कांय पानांचे कुशींक बारीक रंगरंगयाळीं इल्लींशीं फुलां. मदींच बारकेली चानी वागा बोबेक आयिल्लेवरी तुरतुरीत त्या हरीत रांगोळे वेल्यान धांवन खेळपाक लागली. तो देखावूच सुंदर दिसतालो.
कोट काडून दवरचो तसो बियेन शरिराचो त्याग केलो. एक रोंपुलो जल्मलो. खूब सोबीत, नाजूक. रोंपुल्याची महत्वाकांक्षा आपले आवय भशेन. मळबा मेरेन पावपाचो ताचो हावेस. रोंपुल्यान वय जातकच झाडांत रूपांतर केलें. झाडाक मुखार फळां जातलीं. फळां पिकतलीं. फळांतल्यान बियो देंवतल्यो. बियो परत तांचें जीवनचक्र सुरू दवरपाक त्याग करतल्यो.
बिये पसून शिकपा सारकें खूब आसा. हिंदींत एक म्हणणी आसा. बिंदू में सिंधू होता है यह कोई नहीं जानता. म्हणजे एका थेंब्या भितर सागर आसा हें आमकां खबर आसना. सागरांत राशींनी थेंब आसतात. पूण बियेक मात आपणा भितर रान आसता हे तांकीची पक्की जाण आसता.
आमकां मनशांक आमची तांक खबर आसता? बियेन जें सोंसलें, वाट पळेली तितली सहनशक्ती आमचे कडेन आसा? ऋतू येतलोच हो विश्वास आमचे ठांय आसता? आसल्यारूय तो पेंचाच्या प्रसंगार लडबडटा, हालता, धोलता. विश्वास हो असो आसता – एक तर तो आसता, वा नासता. थंय वांटपणां वा नेगोस चलना.
जिणेंत खूब खेपे गीम येता. केन्ना केन्ना सूर्य आसचना. तेन्ना किरणांची वाट पळोवची पडटा. आमी हें बिये कडल्यान शिकचें. आमकां पाशेंस आसना. धीर आसना. थारो आसना. आबूजपणा केलीं म्हूण ऋतू आतांच येना. ताचो वेळ जाता तेन्नाच येता. वेळाचें कोश्टक ह्या विशयाचेर तर्क लावन विस्कटावणी करून आपली तकली फोडप समा न्हय.
आतां ह्या खिणाक – जगभर कितल्योश्योच बियो दोळे लावन आसात, मळबांत, पावसा कडेन. आतां ह्या खिणाक – कितल्योश्योच बियो पावसांत भिजून सैम उत्सव मनोवपाक लागल्यात. आतां ह्या खिणाक – खूब कडेन पावस पडत आसा आनी बियो भुल्लुसून तिरतिरून न्हातात, नाचतात. आतां ह्या खिणाक – जायत्यो बियो जमनींत तकली घालून भुंयेंत विलीन जाल्यात. आतां ह्या खिणाक कितलेशेच पाचवेचार आंकूर तांबडे, काळे जमनींतल्यान तकली वयर काडपाक लागल्यात. आंकुरपी बिंयांची ही उमेद, तांची सक्रीयता, तांचो त्याग, तांचो आशावाद आमी मनशांनी आपणावं नजो?
मुकेश थळी
फोंडें – शांतीनगर.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
