आत्मसूख

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

दर एका सुर्यास्ता उपरांत सुर्योदय जाता- हें फक्त पुस्तकांत न्हय; मनांतल्यान ताचो अणभव घेतल्यार आत्मसूख जल्माक येता.

मनीस जिवीतभर सुखाच्या सोदांत धांवता. पयश्यां खातीर, नात्यां मदीं, केन्ना येसा खातीर आनी नामनेच्या मनशाक मेळपाक. पूण ह्या सगल्या धडपडीच्या शेवटाक जेन्ना मनाक एकांत मेळटा तेन्ना मना भितर मनशांतीचें रिकामेपण दिसता, तेन्ना मनीस स्वताक प्रस्न विचारता “हांव नेमको कितें सोदतां?” ह्या प्रस्नाची जाप म्हळ्यार आनंद. सुखाचें पयलें लक्षण म्हळ्यार तें भितरल्यान निर्माण जाता. भायल्या सोयींचो, येसस्वीपणांचो वा अपेसांचो ताचेर थेट परिणाम जायना. जायते फावटी आमी भायल्यान खूब खोशी आसतात, घरांत, कामांत कुटुंबांत सगलें वेवस्थीत आसता. तरी लेगीत मनांत अस्वस्थताय घर करून रावता. पूण केन्ना केन्ना फातोडेचें शीतळ वारें, आवडीचो छंद, कोणाचेंय निरागस हांसप वा अचकीत मनांत आठयिल्ली उपकाराची भावना जागी जावप अशा साद्या खिणांनी ह्यो ल्हान ल्हान गजाली मनांत अफाट शांती हाडटा. हो अणभव भायल्या गजालींचेर आदारून नासता, म्हणून ताका आत्मसूख म्हणटात. ताका ‘एकांत’ समजुवप चुकीचें. म्हज्या मतान आत्मसूख म्हणल्यार ‘एकांता लागीं केल्ली इश्टागत’.
एकांतांत मनीस मना कडेन संवाद सादता तेन्ना आपल्या मनाक आपलें बळगें आनी दुबळेपण, भंय आनी आकांक्षा, सपनां आनी अपेस वळख करून दिता. हांव कोणा खातीर जियेता? म्हजी खरी इत्सा कितें? ह्या स्वता विचारिल्ल्या प्रस्नान मन जशें तळ्यांतलें खदूळ जाल्लें उदक थीर जातकूच घाण रेबो तळाक वचून सगलें नितळ जाता तशें. आयच्या वेगान चलपी संवसारांत मन सदांच एका चक्रांत अडकून उरता. ‘ताका चड मेळ्ळें, म्हाका कित्याक ना?”, “ताचो मार्ग सोंपो दिसता, म्हजो आडमेळ्यांनी भरिल्लो कित्याक?” हे तुळात्मक विचार भितरल्यान आत्मसुखाचीं दारां बंद करतात.
आत्मसुखाची सोबीतकाय अतुलनीय आसता.
आमी आमच्या स्वताचे वाटेर घेतिल्लें दरेक ल्हान पावल, मन काळजांतल्यान करतात तें दरेक काम, मोगान जतनाय घेवन सांबाळटात तें दरेक नातें- हातूंतल्यान मेळपी समाधान म्हणल्यार आत्मसूख. सूख म्हळ्यार दुख्खा पसून सुटका अशें जायत्या जाणांक दिसता. पूण वास्तवांत सूख- दुख्खाक न्हयकारना, तें समजून घेता. जिणेंत काळजाक लागपा सारके जायते प्रसंग येतात, तेन्ना मनांत आशेचो एक ल्हानसो दिवो जळटा. व्हगडायिल्ल्या मनशांचे यादीन मन तडफडटा, पूण तांचे विशीं आशिल्ली मोगाची भावना मनाक ऊब दिता तीच ऊब म्हळ्यार आत्मसुखाची दुसरी बाजू. दुख्खाच्या ल्हारांचो लेगीत स्विकार करपी शांती.
जिणेंतल्या दर एका अणभवाचे अर्थ समजून घेवपाची मना भितरली तांक म्हळ्यार आत्मसूख. आत्मसूख मेळोवपाक व्हड गजाली लागनात. केन्ना च्यायेच्या घोंटांत, आवडीच्या गीत संगितांत, पावसाच्या थेंब्यांत वा पुस्तक वाचनांत, लिखणेंत, विंगड विंगड छदांत तो मेळटा. स्वताक वेळ दिवन, स्वता खातीर कितें तरी केल्ल्यान, ल्हवू ल्हवू मन हलकें जाता. जशे कलाकार आपल्या कलाकृतींत रमतात तसोच मनीस स्वताच्या मनांत वचून सत सोदून काडटा. मानसीक भलायकी हो आयज सगल्यांत चड म्हात्वाचो विशय. जायत्या जाणांक भायल्यान सगलें मेळिल्लें आसलें तरी स्वता कडेन तांचो मना कडेन विसंगत संवाद आसता.
आत्मसूख मनाचे हारशे नितळ करतात. स्वताचो मोग करपाची, स्वताक मान्य करपाची कला शिकयतात. दर एका सुर्यास्ता उपरांत सुर्योदय जाता- हें फक्त पुस्तकांत न्हय; मनांतल्यान ताचो अणभव घेतल्यार आत्मसूख जल्माक येता. आत्मसुखाचो संवसारा कडेन सोबीत संबंद आसता. स्वता सुखी आशिल्लो मनीस सहजपणान दुसऱ्यांक सूख दिता. मनीस कोणाचेरूय आदारून नासता, तरी लेगीत तो सगल्यांचो आदार जाता. तो स्वताक वळखता, देखून तो संवसारा कडेन निसुवार्थी इश्टागत करता.
निमाणें आत्मसूख ही सादी संकल्पना न्हय, ती एक जिणे पद्दत. चुकां वयल्यान नव्यान शिकप, अणभवांतल्यान वाडप, नात्यांक पोसवण दीत, स्वताक समजून घेत, स्वताच्या मनां कडेन उलयता तेन्ना आत्मसूख फुलता फळटा. संवसार जिखपा परस स्वताचेर जैत मेळोवप चड कठीण. पूण स्वता कडेन आशिल्ली हीच इश्टागत मनीस खऱ्या अर्थान समृध्द, समाधानी आनी शांत करता. भायलें सूख तात्पुरतें आसूं येता, पूण आत्मसूख हो कायमचो साथिदार. स्वता कडल्यान, स्वता खातीर स्वताच्या अस्तित्वा पसून फुलपी सूख म्हळ्यार आत्मसूख.

सुदिन वि. कुर्डीकार.
8275425404