मनीसपण तिगोवन दवरप आमचें कर्तव्य

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

भेदभावाच्यो वणटी मोडून आनी भावपणाचेर आदारिल्लो समाज तयार केल्यार दरेकल्याक मनीस म्हणून स्वाभिमानान आनी सुखाचें जिवीत जगपाक मेळटलें.

त्या सांजवेळार सदचे भशेन रामा पासयेक गेल्लो. पावसाचे दीस आशिल्ल्यान तो वांगडा सत्री घेवनूच वतालो. पूण त्या सांजवेळार घडये ताका दिसलें आसत पावस येवचो ना वा सत्री घेवपाक विसरलो आसत. रामा तसोच रित्या हातांनी गेलो. जेन्ना पावसाची दडक येवंक लागली तेन्ना ताका कितें करचें तेंच कळना जालें. हेवटेन तेवटेन पळयलें. पूण मात्सो आसरो घेतलो म्हणल्यार कांयच मेळना. ताका कितें करचें तेंच कळना. तेन्नाच तेच वाटेन बबली नांवाचो एक मनीस येतना ताका दिसलो. रामा आनी बबली तशें एकमेकांच्या वळखीचेच. रामा गडबडीन ताचे सत्रे पोंदा गेलो. ते दोगूय खूब दिसा उपरांत मेळिल्ल्यान तांचे भितर बऱ्योच खबरी रंगल्यो. चलता चलता केन्ना लागसार आशिल्ल्या च्यायेच्या दुकाना म्हऱ्यांत पावले तें तांकांच कळ्ळें ना. थंडगार पावसांत गरमा गरम च्या वा गरमा गरम कितें तरी खावचें अशें येवजून ते दोगूय त्या गाड्या कडेन पावले.
थंय तांकां पंकज नांवाचो एक इश्ट मेळ्ळो. रामा आनी बबलीक एका सत्रेतल्यान येतना ताणें पळयिल्लें, पूण पयलीं ते पयस आशिल्ल्या कारणान तांचें उलोवप जावंक नाशिल्लें. रामा आनी बबली त्या गाड्या म्हऱ्यांत येवन बसले आनी च्या पिवूंक लागले. एके सत्रीतल्यान चलतना, तशेंच एकठांय बसून च्या पितना पळोवन पंकजाक अजाप दिसलें. ‘कितें रे रामा! तूं इतलो व्हड शिकिल्लो सामको फामाद मनीस सगल्या दिकांनी तुजें नांव पर्जळटा आनी तूं बबली सारक्या एका सामान्य आनी एका कमी जातीच्या तशेंच गरीब मनशा वांगडा बसून च्या पिता? तूं खंय आनी तो खंय? तुजे आनी ताचे भितर मळब आनी भुंयेचो फरक आनी तूं… शीं!’
रामाक पंकज जें कितें उलयलो तें कांयच कळना जालें. तो सगलें आयकत उरलो. कित्याक तर रामा केन्नाच जात-पात, उच- नीच, रंग-रूप, गरीब-गिरेस्त असो भेदभाव पळयनाशिल्लो. ताचे खातीर मनीसपण होच एक धर्म आशिल्लो. रामा सदांच म्हणटां आमी सगलीं मनशां आमी सगल्यांनी एकचारान एकवटान रावंक जाय. अशे भेदभाव करुंक फावना. येता ते दीस आमी सगल्यांनी हांसत खेळत सारूंक जाय. भेदभावाक लागून व्यक्तींकच न्हय, तर समाजाकय व्हड लुकसाण जाता. जाती, धर्म, लींग, रंग, भास, अर्थीक स्थिती आदी भेदाक लागून मनशाक मनीस म्हणून जगपाक मेळना. भेदभाव करिनासतना मनशाचें जिवीत जगप म्हणल्यार दरेकल्याक मान दिवप.
आमी मनीस जावन जल्माक आयल्यात. देखून आमचे भितरलें मनीसपण तिगोवन दवरप हें आमचें कर्तव्य. भेदभावाच्यो वणटी मोडून आनी भावपणाचेर आदारिल्लो समाज तयार केल्यार दरेकल्याक मनीस म्हणून स्वाभिमानान आनी सुखाचें जिवीत जगपाक मेळटलें.
मनशां मदीं भेद निर्माण करपी जायत्यो गजाली आसात. देखीक- धर्म, जाती, पंथ, पक्ष, लींग, पिराय, रंग, अर्थीक स्थिती, शिक्षण, नोकरी, वेवसाय, देश, प्रांत, वंश, भास, वेशभुशा, संस्कृताय, चालीरिती आनी परंपरा, देवता, विचारसरणी आदीं.
उरफाटें मोग, अस्मिताय, मनीसपण, संवेदनशीलताय, काळजांतली ओलसाण, भेदभाव हाचेर मात करून लोकांक एकामेकांक लागीं हाडटात. ह्या गुणांक लागून मनशाचें अस्तित्व आनी मनीसपण तिगून उरता.
भावांनो हें पळयात आमच्या मनांत मोग, स्नेह, आस्मिताय, मनीसपण, संवेदनशीलताय, काळजांतली ओलसाण आदीं गूण वाडोवया. वयले मतभेद विसरून ते कुशीक दवरून मनीस जावन जगुया.
हीं सगलीं रामालीं उतरां आयकून पंकजाक दिसलें की रामा जे कितें उलयलो तें एकदम बरोबर आसा. ‘रामा, आयज तुवें म्हजे दोळे उक्ते केले. खरेच आयज हांव तुजे कडल्यान खूब कितें शिकलों अशें म्हणून पंकजान मुकाट्यान उठून आपली वाट धरली.

सत्यवान जांगळी
9923697659