मनीसपणाचो उजवाड पेरुया

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मनीस आपल्या सुवार्था खातीर केन्नाय कसलीय तडजोड करता. कारण तो तत्वांचो मनीस आसना. तो आवय-बापायकूय खाता आनी देवाकूय तीन पानां करता.

एका एका मनशाचें भांगराळें नशीब आसता, तोंडांत भांगराचें कुलेर घेवनच ते जल्माक येतात. तांकां तकालस घेवची पडना, सगलें आयतें मेळिल्लें आसता. कांय लोकांक नशिबाची सोर्त फुट्टा, आनी फुकटची प्रसिद्धी मेळटा आनी नांवूय जाता. हांगा जळपाचो प्रस्न येना, पूण आमी कुड्डेपणान निकश काडून मेकळे जाता, आनी तांचो उदोउदो करता. आमी मातूय विचार करिनात की हें बाबा ताचें न्हय. कोणे तरी दुसऱ्यान कश्ट काडल्यात, ताचें स्रय तो कसो घेवंक शकता. आमी मनीसपणान विचार करपाक जाय. कोण कश्ट करता ताकाच स्रय दिवपाक जाय. ‘आयत्या बिळांत नागोबा’ जावन कोणें मिरोवचें न्हय. खबर आसून कोणें मोनेळ पांगरून उपकारना. आवाज काडपाक जाय. ना तर कश्ट्याक पेज आनी आळशाक शीत, असल्या प्रकाराक जल मेळटा. जांणी शुन्यांतल्यान विश्व निर्माण करून तेंगशी गांठली तांकां आमी नदरे आड कित्याक करतात.
कांय मनशाची बुद्दी सामकी खोटी आसता, कोणाचेंय बरें जालें म्हणटकच तांच्या पोटांत जाळ पडटा. सगलें मानसन्मान म्हाकाच मेळचे, दुसऱ्याक मेळूंक जायना. म्हजी तांक आसूं वा नासूं. प्रत्येक मनशाक ताच्या कर्मा प्रमाण फळ मेळटा. मनशाक फक्त शिक्षण आसलें म्हूण उपकारना. अक्कलूय आसची पडटा. आमी जेन्ना दुसऱ्याचें बरे चिंत्तले तेन्नाच आमचें बरें जातलें. आमचें विचार बरे जाय सकारात्मक. आमची दर एक कृती आमच्या विचारांचेर आदारून आसता.
कांय लोक दांभीक वृत्तीन वागतात. फक्त दुसऱ्याक उपदेश करतात. स्वता मात काय एक करिनात. फक्त प्रवचनां सांगून उपकारना, समाज कार्याकय उपेगाक पडपाक जाय. ‘बोले तैसे चाले त्याची वंदावी पाउले’. बांदार रावून कोणूय शापोतां सांगत, चिखलांत देंवून काम करता तो खरो. दुसऱ्या खातीर त्याग करपाची धमक जाय. आपले आनी आपल्या घरच्यांचेंच पळयलें म्हूण जायना. समाजकार्यांत सुवार्थ आसूंक जायना, भौजन समाजाक जेन्ना गरज भासता तेन्ना भौसाक मजत करपाक जाय. ते खरे समाजकार्य. आपूण ज्या समाजांतल्यान आयला त्या समाजाचो आमी अभिमान बाळगूंक जाय. समाजा खातीर योगदान दिवपाक जाय. म्हज्या समाजाक हातभार लावचो सोडून हांव देशार भोंवत जाल्यार कशें जातलें? सुदारणा घरांतल्यान जावंक जाय.
बारीक समाजाक वयर काडपाक शिक्षण होच पर्याय, आनी शिक्षणा बगर दुसरो उपाय ना. समाजांतल्या प्रत्येक मनशान आपणालो फुडार घडयतनाच, आपणें समाजबांधवांक मजतीचो हात दिवपाक जाय हें लक्षांत दवरून आपणें वागपाक जाय. तें आमचें कर्तव्य जावन आसा. आपलो फुडार पर्जळीत जातलो जाल्यार आमी समाजांत बऱ्या मनीसपणान वागपाक जाय. शिकून संवरून ब्रूत कसो वागूंक जायना. हांगा दर एकलो मोठेपणाक मेला.
खंयचीय भौशीक गजाल म्हाका करपाक मेळ्ळी जाल्यार ती बरी, दुसरो करता जाल्यार ती वायट हें समा न्हय. चौगांच्या नाड्यार कोण एकलोच सर्वेसर्वा जावंक सोदता हें बरोबर न्हय. हक्क सगल्यांक आसा. अधर्माचे खावन कोणूच पुरी पाविल्लो ना. ज्या मनशाक सोंशीकसाण आसा तोच मनीस मुखार वतलो. जैत जोडटलो. जाच्या रगतांत घमेंड भरल्या तो अर्द्यारूच सोंपतलो हो नेम नियतीचो. दर एकल्यान आपल्या आतां मेरेनच्या जिणेचें तटस्थपणान आत्मपरिक्षण करपाक जाय. दाखय लिपय करिनासतना, स्वता कडेन प्रमाण जावपाक जाय, कारण आमचे कडल्यान जें कितें घडून गेलां ताचो परिणाम म्हणजे आमचीं सद्याची जीण. जशें आतां आमी जगतात तातूंत आमी समाधानी आसा व्हय? आमी आमचे जिणेचे बॅलंन्शीट प्रामाणीकपणान मांडपाक जाय. चूक ते चूक, बरोबर ते बरोबर. आपले म्हूण चुकींचेर आडनदर करप ना. आमी आमकांच घासून पुसून चकचकीत करप, आनी म्हज्यो चुकी सुदारपाक वेळ दिवप.
मनीस अणभवांतल्यान शिकून मुखार वता. मनशा कडेन चुकी ह्यो जातल्योच. मनीस म्हणजे देव न्हय. मनीस देव जावंक शकना पूण देवा भशेन जावपाचो यत्न दर एकल्यान करचो. समाजांत आमचो एकमेकां कडलो संवाद बरो आसचो. दरेक मनीस दुस्वासा बगर जगचो. धुतल्या तांदळा सारखो आसचो. सगल्यांचे जिणेंत लख्ख बरो उजवाड फांकचो. सगल्यांच्या तोंडार हांसो फुलचो. सगल्यांचे जिणेंत सद्दां दिवाळी उदेवची. सगल्यांचे जिणेंत समृध्दी आनी भरभराट येवं. अशें आमी कित्याक मागचें न्हय?
मनशा इतलो हयगयी,आनी आळशी प्राणी दुसरो ना. तो आपले चिंतीच ना. ताका दुसऱ्याचें चड लागता. तो फक्त आपली तुळा दुसऱ्या कडेन करीत जगता. हें साप्प चुकीचें. प्रत्येकाची जीण ही युनीक आसा. प्रत्येकाचें वेगळेंपण आसा. प्रत्येकाचो आत्मो वेगळो, मन वेगळें, आनी विचारूय वेगळे, आमी एकामेकां कडेन सर्त करूंकच शकनात. प्रत्येका कडेन कितें ना कितें उणें चड आसतलेंच 100% परिपूर्ण आसपाक मनीस देव न्हय. वारें येता तशें तुका सूप धरपाक कळपाक जाय. काळा प्रमाण वगपाक कळपाक जाय. आपल्याच विचारांक दसून रावन उपकारना.
मनीस आपल्या सुवार्था खातीर केन्नाय कसलीय तडजोड करता. कारण तो तत्वांचो मनीस आसना. तो आवय-बापायकूय खाता आनी देवाकूय तीन पानां करता.
समाजांत कांय मनशाचो वेव्हार हो दैत्य, असूर, नरकासूर हांचे भशेन चलता. समाजांतलें वायट प्रवृतीच्या लोकांक योग्य धडो समाजांतले बरे लोकूच शिकोवंक शकतात. फक्त लोकांक संघटीत करपाची गरज आसा. मनशान सदांच ताठ मानेन जगपाक जाय. कोणाच कडेन लाळघोटेपणां करूंक जायना. स्वाभिमानान जगपाक जाय. आपलो रेस्पेद आपणेंच सांबाळपाक जाय. आपली जीण ही देखदिणी आनी प्रेरणादायी आसूंक जाय अशें जगचें. मनीसपण पाळून आनी दुसऱ्याचो आदर करून. मनशाचें मन निर्मळ आनी प्रामाणीक आसूंक जाय. निरागस भुरग्या वरी वेव्हारा विरयत. मनशाचें तकलेंत एकदां वेव्हार घुसलो की मनीस सगलेच कडेन चामटेपणां करता. मायेक आनी दयेक लेगीत, तो खुलेआम जगुकूंच शकना. समाजांत, भायर भितर खंयचीय गजाल करतना आपणाक कितें फायदो आसा, आनी आपणाक कितें मेळटलें होच हिशेब घेवन समाजांत वावरूंक लागता. पयसो आनी सुवार्थ. जिणेंत प्रत्येक गजाल पयश्यांनीच मेजूं नजो म्हणपाचें आमी जाणां जावंक जाय.
मनीस आयज आसा म्हणल्यार फाल्यां ना. फुडलें कोणें पळयलां. आसा तो मेरेन हांसून खेळून जीण सारपाक जाय. अर्धमान वागपाक जायना. आमीच दिवाळी मनयली म्हूण जायना, समाजांतल्या हेरांच्या घरांनी पणट्यो पेटपाक जाय. सगले फोव आनी मिठाय आमीच खाल्ली म्हूण जायना, तांच्याय ताटांत पडपाक जाय. आमच्याच भुरग्यांच्या तोंडार हांसो उदेलो म्हूण जायना, तांच्या भुरग्यांच्या तोंडार दिवाळेचो हांसो फुलपाक जाय. दिवाळी उजवाडाची परब. समाजांतल्या दर एका मनशाचे जिणेंत उजवाड भरुया, आनी समाजांत सुखांत आनी समाधानान जगुया आनी मनीसपणान हेरांकूय जगोवया.

काशिनाथ नायक
9158345844