भांगरभूंय | प्रतिनिधी
आयज दिवाळी. फांतोडेर नरकासूर लासलो. सगल्यांनी अभ्यंगस्नानूय केलां आसतलें. तरातरांचे फोव खाल्यात आसतले. दिवाळी म्हणल्यार काळखाचेर उजवाडाचें जैत, दुश्ट, आपमतलबी, घातकी, धोंगी लोकांचेर सज्जनांचें जैत.
दिवाळेक प्रभू श्रीरामान सगल्या समाजांची, वर्गांची मजत घेवन रावणाचेर जैत जोडिल्लें. आमीय भाशा, जाती, धर्म, पंथाच्या पलतडी वचून मनीसपणाचो धर्म पाळुया. वायटाचेर जैत जोडुया. गोंय, गोंयकार, गोंयकारपण ही नीज गोंयकाराची वळख जावंदी. आमचें गोंय वयर काडपाक कोण येवचो ना. आमकांच तें काडचें पडटलें. थळाव्या उत्पादनांक प्राध्यान्य दिवंया. स्टार्टअपांक उर्बा जाय, नव्या कल्पनांचीं उडणां जाय. सरकारी नोकरे पसर उद्देग, वेवसाय बरो हें केन्ना कळटलें आमकां? येरादारीचेच न्हय, तर सगलेच कायदे, नेम आमी पाळचे. भौशीक शिस्त पाळपाची सुरवात ही स्वता पसून करुंया. भ्रश्टाचार, खंडणी, हिंसाचारा आड भियेनासतना आवाज काडप हें आमचें कर्तव्य. खूब शिकून हांगाच नोकरी करपाचो निश्चेव विद्यार्थ्यांनी हे दिवाळेक करचो. दरेका मळाचेर नागरिकांचो पालव मेळत जाल्यार कित्यार सरचें ना आमचें राज्य वयर!
समाजीक नदरेन गोंयचें आतां खतखतें जालां. देखून आमची भाशा, रिती, परंपरा, कला, संगीत, कारागिरी सांबाळपाची व्हडली जापसालदारकी आमच्या भुजांचेर आसा. फुडले पिळगेक ताचो दिश्टावो जावचो म्हूण यत्न करप हें आमचें कर्तव्य. हे दिवाळेत (धाकले ते व्हडले दिवाळे मेरेन) आमचीं घरां पर्जळीत केल्यांत, तीं उजळ्ळ्यांत. फक्त इतल्याचेरुय थांबचें न्हय, तर आमचो गांव, राज्यूय उजळावपाचो, सर्वार्थान तेंगशेर व्हरपाचो यत्न करुया. जमतलें आमकां. नितळसाणेंतल्यान संस्कार, एकचारांतल्या उन्नती, प्रामाणीकपणांतल्यान उदरगत सादप अशक्य न्हय. पणट्यां वांगडाच बरेपणाचे दिवे लावया. कायद्याचें पालन करूंया.
उदरगत फक्त सरकारानूच करपाची नासता, दरेकल्यान तातूंत चानयेचो वांटो उखलूंक जाय. गोंयच्यो खांची, कोनशे लखलखीत, चकचकीत जावंदी. उजवाड हो फक्त दिव्यांचो नासता, तर आमचे प्रामाणीक कृतींतल्यानूय तो धाय दिकांनी फांकता. उजवाड, मिठाय, नव्या कपड्यांचो आनंद घेवचोच, पूण आपल्या जिवितांत उजू मार्गान उजवाड हाडचो. दिवाळेची परब मनोवपाची हीच तर खरी भावना. मनोवृत्ती बदलूया. तिडक, दुस्वास, दुख्खाचो काळोख पयस मोखुया, काळजांत सकारात्मकताय बाळगुया. पणटे सांगाताक क्षमा, मोगाचे दिवे लावया. गिन्यानाचो आकाशदिवो दरेकल्याच्या मेंदवांत हुमकळुंदी. मोबायलाक मारिल्ली वेंग मात्शी सदळ करून सप्तकांतल्यान एकतरी बरें पुस्तक वाचल्यार नवें कितें तरी शिकपाक मेळटलें. तशें अणभव, लोकां मदल्यानूय तें मेळटा. नवे संकल्प करपाक नवें वर्सच कित्याक जाय? दिवाळेच्या दिसांनी स्वताची कुशळटाय, विचार सुदारुया. फायदो चड आमकांच जातलो आनी इल्लो समाजाकूय!
कूड आनी मन निरोगी दवरप, हीच खरी दिवाळी. जिवितांत शिस्त जाय. जांव ती मागीर व्यायामाची, बरें तें पळोवपाची, पुश्टीक आहाराची. दिवाळेच्या निमतान सोपूत घेवया, भलायकी सांबाळपाचो. वेसनां पसून पयस रावपाचो. शाॅर्टकट मार्गा बदला कश्ट करून प्रामाणीकपणान पयसो जोडपाचो. स्वता खातीर, कुटुंबा खातीर सगलेच करतात. पूण ताचे भायर वचून हेरा खातीर कितें तरी बरें केल्यार लक्ष्मी खऱ्या अर्थान पावतली. आयची एकूण परिस्थिती पळल्यार सुवार्थ, दुस्वासाचें कारीट पांयां पोंदां माड्डूपाची गरज आसा. ‘हांव’ सावन प्रवास सुरू करून तो ‘आमी’ मेरेन व्हेल्यार बरो. मे्हनत, प्रामाणीकपण, मोग, कृतज्ञताय, सद्सद् विवेक बुद्द हेच आमचे दिवे जावंदी. हे दिवाळेक भायल्या काळखा वांगडा स्वता भितर लिपिल्लो काळोख पयस करपाचो आमी यत्न करूंया. भंय, दुबाव सोडून विस्वासाच्यो पणट्यो पेटयल्यो जाल्यार घर, गांवां वांगडाच राज्यूय कित्याक पर्जळचें ना? चलात, तर सगले मेळून नव्या प्रवासाक सुरवात करुंया. आत्मविस्वास आसाच, आतां जाय ती फक्त इत्साशक्त!!
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
