जिणेंतलीं जाळां

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

जा ळां म्हणटना आमकां गोंयकारांक तर मासळी (नुस्तें) धरप्यांची याद येता. साबार दर्या वेळांनी मासळी पागपी भाव-भयणीं आपलीं जाळां ओडटाना वा मासळी काडटना दिश्टी पडटात. जाळां घेवन सकाळीं फुडें आमचीं साबार जणां दर्यांत देंवतात. व्हडीं वा बोटी घेवन आपलो जीव पासून थोडे फावटी हातांत धरून आपल्या कुटुंबांचें उदारपसण करुंक खूप वेळ दितात. इतलेंच न्हय, जाळांक कितेंय लागलें जाल्यार तीं सारकीं करुंक आपली इकमत वापरतात.
जाळां कितें तरी धरुंक वापरतात. मासळी मारपी मासळी धरुंक जाल्यार कुंकडां वा ल्हान जनावरां दुरगांत भितर येना जावंक आमी जाळां बांदतात. बांयत पानां वा चिकल पडना जावंक आमी जाळ घालतात. हे तरेन जाळांचो साबार तरेन वापर जाता.
आमच्या जिणेंतूय जाळां आसात. आमी जिणेंत पावलां मारतना चतूर वा शिटूक रावनांत तेन्ना असल्या जाळांनी आमी शिरकतात. एक फावटी जाळांत शिरकल्यार भायर येवंक कठीण. तीन तरेचीं जाळां मुखेलपणान आमचे जिणेंत भितर सरतात. 1) संबंदाचीं जाळां, 2) विचारांचीं जाळां, 3) वावराचीं जाळां. ह्या तिनूय जाळांचेर एक धांवती नदर भोंवडायल्यार बरी.
संबंदाचीं जाळां
सुनिता, हालींच लग्न जाल्लें. लग्न जातच घरकार कुवेट वावराक गेलो. सासुमाय एकटीच आसली. सुनिता एकदम गुणी भुरगें. उक्त्या मनान सगळ्यांक जापायतालें. वाड्यार सगळीं, ‘बरी सून मेळ्ळ्या’ म्हूण सासुमायंक सांगतालीं. तिच्या सभावाक लागून कोणूय तिका लागीं जातालीं. लेस्टर, हो एक त्याच वाड्यांतलो काजारी दादलो. सुनिताक जायतो आदार करुंक लागलो. बाजारांत सावन वस्तू हाडून दितालो. ती उदार मनान स्विकारतली. पूण हळुहळू, लेस्टराक ती खूप लागीं जाली. लेस्टराची घरकान्न दुबाय आसा, हाचो फायदो लेस्टर घेतालो. लेस्टराच्या सबावाक ती भुल्ली आनी ताच्या चपक्यांत सांपडली. दोन कुटुंबां फुटपाचे वाटेर आसात.
आमी मनशां म्हुणटच संबंद सांबळूंक जाय. दुसरो तो कणूय जावूं,आमकां तो गरजेचो. पूण आमचो संबंद कसलो जावंचो तें गरजेचें. खंयच्याय भेसार आमी आसूं,आमच्या संबंदांत शिटूकसाण गरजेची.
विचारांचीं जाळां
निशा एके कंपनीची वेवस्थापक. तिचे लागीं विचारांचें भांडारच आसलें. आपल्या हाताखाल आसलल्यांक ती सतायताली. पयलीं- पयलीं सगळीं तिचें आयकतालीं. तिचें हांवपण वाडत गेलें. हळूहळू कोणूच तिका मान दिना जालो. आपले विचार थापपाचे यत्न करताली. कंपनीच्या व्हडिलांकय कान हालयनासली. आपलेच भितर ती कश्टवताली. शेवटाक आत्मघात करून सोंपली.
आमचे थीर आनी तर्का- आडचे विचार आमकां जाळां जातात. दुसरो कितेंय सांगूं आमी आयकूंक तयार नांत. असल्या वेळार आमी फडफडटात. आमचेंच नुकसाण करून घेतात.
वावराचीं जाळां
नवीन ‘क्लार्क’ कसो वावुरता इश्कोलांत. ताका सगळें टाक-टीक म्हणल्यारच सगळ्यो वस्तू ते- ते सुवातेर जाय. कचेरींत येवंक कोणाकूय उशीर जालो जाल्यार ताचो राग तकलेक चडटा. जाता तितलो वावर ताका करुंक जाय. आपल्या कुटुंबाक तशेंच खासगी जिणेंक वेळ दिवंक ताचे लागीं वेळ ना. ‘आपलो वावर बरो जाल्यार तो बरो’ असलें धोरण ताचें. एक घरकार आनी बापूय कशी आपली जबाबदारी घेवंक तो फाटीं. नवीना भशेन आमचे मदें जायतीं आसात. वावरा मुखार मनीस संबंदाचेर चादर धांपतात. वावर करचो न्हय अशें हांव म्हुणूंक सोदिना. आपली ‘तीच’ जबाबदारी म्हूण मानून घेवन हेर जबाबदारेचेर आडनदर जाली जाल्यार आमी करतलो वावर आमकां जाळां जावं येतात.
आमी असल्या जाळांतलीं भायर सरुंकूच जाय. जाळांतली भायर सरुंक आमी जाळांत आसात म्हुणन मानून घेवंक जाय. असल्या जाळांनी शिरकललीं जायतीं जणां जिणेची जाग्रुताय नासललेपरीं जियेललीं दिसतात. आपल्या जिणेतलीं जाळां पळेवंक कुड्डी जातात. पूण दुसऱ्यांचीं जाळां वाऱ्यार घालूंक फाटीं रावनात. जाळांतलीं भायर सरून फुडले फावटी शिटूक रावप शाणेपणाचें.

जॉन एम्. आल्फोंसो, कार्मेलीत,
लोलयें- काणकोण
76665 19837