भांगरभूंय | प्रतिनिधी
समाजांत कांय मनीस तेरेबंगाली आसात. कांय छक्के पंजे करपी आसता, तर कांय जाण कायलोळ्यो करून ‘तो मी नव्हेच’ अशेंय म्हणपी वृत्तीचे आसात. दरेक जाण आपले सरभोंवतणी हाचो दीसपट्टो अणभव घेत आसतात.
मनीस आपल्या स्वताच्या संवसाराक चुट्टी लावन दुसऱ्याच्या संवसाराचेंच चड चिंत्ता. ‘तो असो आनी तो तसो’. आमकां शेजारचे चुलीर कितें शिजता तें पळोवपाची चड संवय. दर एकलो दुसऱ्याचेंच धुता. कोणूच कोणाचें बरें म्हणटां तें उलयिल्लो नदरेक पडना. जो तो आपमतलबी, म्हाका बरो तो तुका बरो आसतलोच असो ना. दरेक जाण आपणाक बरोच समजता, आनी आपल्याच जिवाक मुरगुट्टा, हो तांचो भ्रम जावन आसा. ताका लागून आमी दुसऱ्याचे जिणेक धंवळ मारचे पयली स्वता आत्मपरिक्षण करून म्हजे भितरले दोश, दुर्गूण सोदून तें सुदारपाचेर भर दिवंक जाय. अशें करतकूच दुसऱ्याचे जिणे विशीं चिंतपाक आमकां वेळूच मेळचो ना आनी आमी पापमुक्त जातले. आमचीं जीण कळत नकळत पर्जळटली. पूण तशें घडना. सध्याच्या जमान्यांत नकारात्मकता, दुस्वास,अविश्वास आनी सुवार्थूच जळीं मळीं चड पातळिल्लो पळोवंक मेळटा. रावाचो रंक आनी रंकाचो राव जाल्लेय पळोवंक मेळटा. हांव धरून आमकां प्रत्येकाक दुस्मान आसात. वा आमच्या मनांत दुसऱ्या विशीं नकारात्मकता, दुस्वास, अविश्वास आनी सुवार्थूय भरिल्लो आसा.
कोणूय एखादो संत आसत, आमी कोणूच संत पदवेक अजून पावूंक ना. सामको निर्मळ, निसुवार्थी ना अशें ना. एका ताटांत जेवपी मनीस एकामेकाचेर परततात. घरचे मनीस हाडवैरी कशे झगडटात. रक्ताच्या नात्यातले मनीस एकमेकाच्या मड्यार लेगीत नदर घालिनात तसले लोक आसतात, आनी गाळी फस्ती, मारामारीची केस्तांवां केल्ले, कोर्टाची सोंपणां चडिल्ले खुनशी लोकूय काळांतरान एक जाल्लेय आसता. ही नाक शिमरेपणां. ताका कोण कितें करतलो? कितें आसता जशी आपली बुध्दी तशें आमचें विचार. पदव्यो घेतल्यो म्हूण मनीस सुशिक्षीत, सुसंस्कृत जायना. मनशाक आत्मसाक्षात्कार जावपाक जाय. मनशान कोणाच्या कुळांत जल्म घेवचो हे ताच्या हातांत नासता. गरिबागेर जल्मल्या मनशान गरीब म्हणूनूच मरपाक जाय असो कायदो ना. जल्माक जरी गरिबींत आयलो तरी मरतना गिरेस्त म्हणूनच मरपाक जाय. आपल्या मनाचेर ताबो मेळयतकच तें शक्य आसता. तोंडार हांसपी, गोडगोड उलोवपी सगले मेकळया मनाचे आसताच अशें ना. थोडे भितरले गांठीचे आसतात. कांय जाण कुचित्री आसतात. शकुनी माम सारके कपटी. थोडे केंसान गळो कापपी आसतात. मनशाच्या मनांत एक आनी ओंठार एक आसता. पोटांत पेटकें येयसर हांसो आसता, खळखळूून हांसो हांसता, मुमुरखोच हांसो आसता, कुचित्रीय हांसो आसता. कोण कसो हांसता हेंवूय वळखूंक तुका येवंक जाय. सगल्या हांशाक एकूच अर्थ लावंक मेळना हे आमकां खबर आसपाक जाय.
आमी सगल्या गजालींचेर भावार्थ दवरून चल्ले, पूण तशें आसना. कोणेंय कितेंय करूं, प्रत्येकाचें ताचेर मत आसता, जरी तें म्हाका लागना आसलें तरी तें हांव बळयां लावन घेता. ताचेर हांवें मत उक्तायलें सारकें ना उक्तायलें सारकें, म्हाका खबर आसता म्हज्या त्या मताक कुस्कुटाचोय वालोर आसना. म्हज्या मताक कोण खाता, तरी हांव म्हज्या तोंडाची खाज भागयता. मागनासतना फुकटचे सल्ले दिवपी पायलेक पंचवीस मेळटले, पूण गरजेक एकलोय उपकारचो ना. कांय जाण समाजसेवेचो खूब भाव खाता. हिसपा भायर व्हडले स्वताक समाजसेवक समजतात, पूण सुवार्थी. तांचे मदीं ट्रान्सपरन्सीचो उणाव आसता. ते मनीस पळोवन कारभार करतात. थोडेच उदार मनाचे आसतले. हांचे धंदे आतां जगजाहीर आसात आनी असल्या लोकांक लागून कोण कोणाक पातयेना आनी विस्वासूय दवरिना. पूण काय अंधभक्त आसतलेच ते तांकां पालखेंत घालून नाचयतलेच. ताका तूं आनी हांव कितें करूंक शकता.
समाजांत इतलें क्रूक मनीस आसतात म्हूण सांगू. दुसऱ्यांक त्रास दिवन, वा दुसऱ्यांचे पाड चिंतून तांकां कसलो फायदो जाता काय? इचणां कशी फाटल्यान लागतात. तोंडार बेस बरें, तुका दुबाव लेगीत येवचो ना इतले तुजे कडेन बरे वागतले आनी हळूच तुजो केंसान गळो कापतले. सामकें पाड्या घट्टणाचे, दुश्ट बुध्दीचे लोक. सगल्यांचे भोंवतणी हे लोक आसतात. चडांत चड लोकांक हाचो अणभव आयिल्लो आसता. कोण उलोवन दाखयना.
खंयचेंय एखादें पद, पोस्ट कोणाकय मेळत जाल्यार चडसो लोक नकरात्मक विचार करता. कारण तांचो दुस्वासी सभाव. तांकां सदांच दिसता कितें तें आपणाक पयलीं मेळचें. तुजी औकात आसूं वा नासूं. दुसऱ्याचें आमच्यान कितेंच बरें जाल्लें पळोवं नजं. काल पयर मेरेन जाती वेल्यान हिणसावपी मनीस जेन्ना नांवां मुखार बाब लावन मानान उलो घालता तेन्ना हांची दांभीकवृत्ती उक्ती जाता. आसूं मनशाच्या सभाव गुणाचे तें एक आंग. कांय मनीस स्वताच्या सुवार्थाक लागून स्वाभिमान लेगीत घाणाक दवरतात. तांकां अकलेचे कांय एक आसना. फक्त लोकांची धुळेंवणी करपाची वायट संवय. कांय मनशांक पळयतकच भिरभिरी मारता. थोडे एकामेकांचीं कुतांच काडपाक आपली जीण खर्चितात. थोडे सगल्यांचे बाबा, भाई जातात. कोणाचेंच बरें चिंचिनात आनी कोणाचेंच वायटपण घेना. कोणाकूच कितेंच बरें वायट सांगिना. सगल्यंचेंच बरेपण घेवंक सोदता. मनशान म्हणटात ती स्पश्ट भुमिका घेवंक जाय. फाटल्यान उलोवंक जायना. मनशान रजांवान वागूंक जाय. अधर्म आडावपाक जायना. चडसो लोक अनितीन वागतना दिश्टी पडटा. मनशान केन्नाच उर्मटपणान वागचें न्हय, आनी पयशाच्या माजार आमी कशायकशे वागूंक जायना.
केन्ना केन्ना आमकां दिसता ‘हम करेसो कायदा.’ पूण तशें आसना. आमची दर एक कर्णी देव पळयता, आनी योग्य वेळार ख्यास्तूय दिता. म्हणून आमी गैर वागूंक जायना. आमच्या वागण्यांक मनीसपणाचे सभ्यतायेची झालर जाय. आपलेपणाचो मोग जाय. निर्मळ, निसुवार्थी, निरोगी मनां जाय. दर एक मनीस सुखी जावचो हाचे खातीर दर एकल्यान खर यत्न करपाची गरज आसा. आपणाक लागून कोण तरी त्रासांत पडूंक फावना, आनी तो पडचो न्हय हाची जतनाय घेवप. मनीस म्हूण आमचे पयलें कर्तव्य आसा. त्या कर्तव्याक पाळो दिवया.
काशिनाथ नायक
9158345844
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
