भांगरभूंय | प्रतिनिधी
मनीस हो असो प्राणी आसा जो आपलेच मन मर्जे प्रमाण वागता. तो कोणाचेंच आयकना. एका काळार मनीस गांवांत सामको गांवठी जावं, वाचूंक बरोवंक ना येवं, नेणार आसलो तरी सुसंस्कृत आसलो. आयज मनीस चड शिक्षीत जावन लेगीत अशिक्षीत, ब्रूत कसो वागूंक लागला. तो आदलो काळ आनी आतांचो काळ हांतूंत जमीन आसमानाचो फरक जाणवतलो. तेन्ना गांव म्हणल्यार एक परिवार कसो एकामेकांक जीव घालताले. सगले कशे निसुवार्थी भावनेन एकमेकाचेर विस्वासून चलताले. ती भावकी आनी तो विस्वास आयज उरूंक ना. कित्याक तर आयचे इतलो मनीस तेन्ना सुवार्थी जावंक नासलो. आयज मनशांचेर सांवार आयला. उलयता उलयता पयर कोणे तरी म्हणलें, ‘आमकां गांवांत कोणूच किंमत दिनात. गांवांत सगलेच गांवकार.’ ‘गांवची व्हंकल खंय कुड्डी’ ही म्हण्णीं जाण्ट्यांची, ‘गांव की मुर्गी दाल के बराबर’ गांवांत मान सन्मान मेळयतलो जाल्यार गांवा खातीर झटपाक जाय. मान सन्मान मागून मेळना तो आपल्या कर्तुत्वान जोडचो लागता. तशें गांवां खातीर, गांवच्या लोकां खातीर निसुवार्थी भावनेन वावरूंक जाय. आपूण जर गांवां खातीर, गांवातल्या लोकां खातीर निसुवार्थी भावनेन वावुरला आसत जाल्यार गांवांतलो लोक तुजी दखल घेतले बगर रावचो ना. आपलो गांव हो प्रत्येकाचो हक्क आनी अभिमान आसता.
विकसीत भारत घडयतना आपलो गांव विकसीत करपाक जण एकल्यान आपले परीन गांवच्या सर्वांगी विकासा खातीर योगदान दिवपाची गरज आसा. हारशाच्या घरांत रावता ताणें ओगीच लोकांच्या घरार फातर मारपाक जायना. दुसऱ्याल्या दोळ्यांतलें कुसळ सोदचे परस आपल्या दोळ्यातलें मुसळ पयलीं सांसपून पळोवंक जाय. कितें आसता दर एके गजालीक मर्यादा आसता. आनी मर्यादेची शिमा कोणेच पार करपाक जायना. मर्यादेंत बसता तितलेंच उलोवंक जाय, कशाय कसो जगलो आनी वागलो म्हूण मनीस जायना. मनीसपण राखून समाजभान बाळगून वागपाक जाय. एकेकदां कितें जाता, गांवांत कोणूय समाजकार्य करूंक मुखार सरता आसत जाल्यार ताका उर्बा दिवपाचे सोडून ताका फाटी ओडपी चड आसतात. कारण गांवातल्या कांय लोकांची वृत्ती तशी संकुचीत आसता. कारण तांणी गांव सोडून दुसरें कांयच पळयिल्लें आसना. ज्या गांवच्या लोकांचे मन निर्मळ, निसुवार्थी आनी विशाल अंतस्कर्णाचे आसता तेच मुखार सरतात आनी आदर्श गांव निर्माण जावंक पावता. सगल्यांनीच मी मी म्हणलें म्हूण जायना. समाजांत वावुरतना सगल्यांनीच शिस्त आपणावंक जाय. तशेंच दुसरो कितें सांगता तेंवूय आयकूंक जाय. मनमर्जेप्रमाण वागूंक फावना. ताचे बरे वायट परिणाम समाजाक फुकटचे भोगचे पडटात.
गांवांतले जे जाणकार आनी जाण्टे आसात तांणी आपणा वेलो भार न सांगता, न मागता आपूण जावन नव्या तरणाट्यांच्या भुजार दिवंक जाय, तातूंतच तांचें शाणेपण आनी व्हडपणूय आसता. तें जर सारो तेप आपुणूच हुकूमत गाजोवंक सोदता आसत जाल्यार तांकां तांच्या विचारां सयत निखळपाची गरज आसता. नवें पिळगे कडल्यान अपमानीत जायसर कोणेंच खुर्चेक दसून रावूंक जायना. जीण म्हणजे रिले रेस कशी, एके पिळगे कडल्यान दुसरे पिळगे कडेन पास करून समाज जिणेंतलीं जिवन मुल्यां, संस्कृती दायज मुखार व्हरप आसता. आनी तांतूतच उमेद आसता. सदांच सकारात्मक नदर दवरून भुमिका घेवपाची आसता. नकारात्मक न्हय. कांय जाण गांवांतल्या गरीब लोकांक मात्तूय लेखिनात, फक्त आपल्याकूच व्हडले सुधारीत आनी गिरेस्त समजतात. बारीक समाज म्हणजे तांकां कुस्कुटा समान, पूण जेन्ना ह्याच समजांतलो तरणाटो शिकून वयर सरता, स्वताचे हिकमतीन आपल्या पांयार उबो रावता तेन्ना ह्या आपमतलबी आनी कुचित्री मनशांचे दोळे फुट्टात. कारण ह्या लोकांक दिसता की गरीब, दुर्बळ लोकांनी सारो तेप तांचे गुलामूच रावचें इतलें हें लोक मोटव्या विचारांचे आसतात, अविस्वासी, कपटी आनी दुस्वासीय.
गांव हो गांव आसता. दरेकाच्या हक्काचो आसता. कोणूच कोणाक काय म्हणूंक शकना. गांवांत तुका कोण आडावपी नासता. कारण गांवचे मातयेंतूच तूं ल्हानाचो व्हड जाल्लो आसता. जो मोग आनी आपलेंपण जें गांवांत तुका मेळटा तें संवसारांत खंयच मेळूंक शकना. गांवची माती, गांवची मनशां हीच तुजी दौलत आनी जगपाची प्रेरणा आसता. गांवची संस्कृती तुजे खातीर उर्बा आसता. हें आमी विसरूंक फावना. आमी प्रत्येकान जांणी आपल्या कर्तुत्वान गांवाक वैभव प्राप्त करून दिलां त्या समेस्त गांवकऱ्यांची स्फूर्त घेवन मुखार वचपाक जाय. आमी फक्त गांवधनी गांवकार म्हूण हड्ड्यार हात मारून मिरयले म्हूण जायना. गांवा खातीर आमचें जण एकल्याचें फूल थंय फुलाची पाकळी इतलें तरी योगदान आसपाक जाय. गांव सुशिक्षीत आनी सुरक्षीत आसपाक जाय. गांव ग्रीन आनी क्लीन आसपाक जाय. गांव संघटीत आसपाक जाय. गांवातल्या लोकां मदीं कितलेय मतभेद आसूं, पूण मनभेद आसूंक फावना. गांवांतल्या मनशांक चारचौगांत कोणेंच पावणेर काडूंक फावना. तशेंच घरांतलीं झगडीं घरा भायर पडपाक जायना, तशेंच गांवांतलीं केस्तांवां गांवचे शिमे भायर वचपाक दिवंक जायना. सगल्यांनी गांव कसो विकसीत जातलो हाचेर एकवटीत निर्णय घेवपाक जाय.
गांव कसो व्यसनमुक्त जातलो, गांवांत अर्थीक सुबत्ता कशी वाडटली, भलायकी कशी घटमूट उरतली हाचेरूय विचार विनीमय जावपाक जाय. गांवांत सगले तरेच्यो सुखसोयी उपलब्ध करून दिवपाची जबाबदारी गांवचे पंचायतीची, म्हणल्यार गांवच्या पंचांची आनी गांवांतल्या जाणकार आनी जबाबदार लोकांची. गांवांत सुदारणा घडोवन हाडपाक आदीं गांवाच्या विकासाचो आरखडो तयार करपाक जाय. ते प्रमाण टप्प्या टप्प्यान एक एक काम चालीक लावपाक जाय. तरूच गांवांत परिवर्तन घडून येतलें. गांवांत फूट घालूंक सोदप्यांक एकचाराची मूठ दाखोवपाक जाय. आयज राजकारणी आपली पोळी भाजून काडपाक गांवाचे गांव फोडपाक लागल्यात. वाड्या वाड्या मदीं केंस्तांवां पेटोवन वाडे आनी घरांय फोडपाक लागल्यात. फक्त आंकड्यांचें गणीत. असल्या सकयल्या थरा वेल्या राजकी फुडाऱ्यांक गांवा भायरे करपाक जाय. गांवांत आनी वाड्यार थारो दिवंक जायना. गांवांतलो मनीस सुशिक्षीत म्हणजे गांव सुरक्षीत. गांवांतलो मनीस शिक्षीत म्हणजे गांवची समृध्दी आनी भरभराट. गांवांत जाण्ट्यां नेण्ट्यांक बायलांक मान म्हणजेच गांवचो सन्मान. गांवचे कलाकार उच्च शिक्षीत, आदर्श व्यक्तीमत्वां ही गांवची भूषणां. तंटामुक्त, व्यसनमुक्त गांव म्हणजे गांवची सभ्यता, मनीसपण आनी सभ्यता हीच गांवची संस्कृती आनी वैभव. जण एकल्यान आपल्या गांवचे वैभव तिगोवपाक वावुरचें. जायत व्हय आमचे कडेन?
काशिनाथ नायक
9158345844
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
