पुता, तूंच रे आदार तुज्या कुटुंबाचो!

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

सकाळीं सकाळीं खबरांपत्र वाचूंक हातांत घेत जाल्यार एकतरी अपघाताची खबर वाचूंक मेळटाच मेळटा. पांच मिणटां पयलीं घडिल्लो अपघात तुज्या मोबायलांतल्यान तुज्या म्हऱ्यांत पावता.

आपलो प्रपंच चलयतना सकाळीं उठून घरांतल्यान भायर सरिल्लो मनीस सांजवेळा परतून घरा वेवस्थीत रितीन पावतलो हाचो आयज भरवंसो उरूंक ना. कित्याक तर, ताचे मुखार कसलीं कसलीं पानां वाडून दवरिल्लीं आसात हाची ताकाच सुलूस आसना. मात, घरांतल्यान भायर सरतना फावो त्या संस्कारांची जाण दवरून आपली लागणूक काळजांत तिगयत आपूण संबंदीत कुटुंबाच्या आदाराची एक दिघी आसा, समाजाप्रती, देशाप्रती आपली वेगळी लगणूक आसा हाचें भान दवरून, अभिमान बाळगून ताणें शितीदान पावल घातलें जाल्यार मुजरत ताच्या वांट्याक उणीं संकश्टां येवं येता… हांव हें कित्याक सांगता? कित्याक तर,
मनशाच्या जिवितांतले साबार पेंच, संकश्टां दिसानदीस वाडत आसात. सरभोंवतणचें वातावरणूच अशें निर्माण जालां जशें की तें परिस्थितीकच आपणाल्या चपक्यांत धरता. ही परिस्थिती मनशाची वागणूक, चलणूक बदलता. तिकाच लागून मनीस जिविताच्या आडमार्गार पावता. अयोग्य मार्गदर्शनान ताच्या जिवितांत माया-मोग, शिस्तीच्या उणावाक लागून तो परिस्थितीचे भकीक पडून तिचो बंदाे थारता.
मुळावणाकच मनशाच्या जिवितांत बरे संस्कार, शिस्त, लागत जाल्यार तो सोंपेपणान परिस्थितीचेर मात करूंक शकता. पेंच संकश्टां ताच्या वांट्याक येना अशें ना, पूण उण्या प्रमाणांत ताका फुडो करचो लागता. हे वर्गवारींतलो मनीस आपल्या कुटुंबा वांगडा इश्ट-इश्टिणी वांगडा बरे दीस घालोवंक पावता. चड काळ जिवितांतलो आनंद भोगूंक पावता. हेरांक ‘आनंद’ दिवन आपूणय आनंदीत रावंक पावता… संवसार सदांच एकसारको उरना. काळाचो दरेक खीण जरी उश्टाविल्लो आसता तरी तो मनशाच्या वांट्याक येतना नवो ताल्ल जावनूच येता. देखूनच मनशाक घुस्पागोंदळांत उडयता. तो मनशाचे मतीचेर शेक गाजोवंक लागता. मतीक थोंटी करून उडयता. अहंकाराच्या राकेसाक कुडींत रिगयता, आनी मनशाचो अंत लागीं हाडटा.
देखूनच मनशाच्या जिवितांत संस्कार, शिस्त हीं भोव मोलाचीं आसात. चडशीं सुखां, धादोसकाय ही शिस्त संस्कारा वरवींच मेळटा हातूंत इल्लोय दुबाव ना. आतां पळयात, मनशाच्या उपेगा खातीर केल्लीं साधनां, वाहनां, रस्ते, मार्ग हांचो वापर शिस्तीन मर्यादेन केलो जाल्यार ती तांचो उत्कर्श सादता अशें म्हणल्यार अतिताय जावची ना. ना तर तीं मनशाच्या जिविताक घातमारी आसा हें शेंतपुरशेंत खरें आसा.
सकाळीं सकाळीं खबरांपत्र वाचूंक हातांत घेत जाल्यार एकतरी अपघाताची खबर वाचूंक मेळटाच मेळटा. पांच मिणटां पयलीं घडिल्लो अपघात तुज्या मोबायलांतल्यान तुज्या म्हऱ्यांत पावता. मनशाच्या जिविताक धोको उप्रासूंक जायना म्हूण सरकारान साबार येवजण्यो आंखल्यात. उपाय येवजिल्यात, नेमांची वंय घातल्या तरी आसतना मार्गांचेर अपघाताच्यो घडणुको घडटातूच. तें पळोवन मनाक मोठो प्रस्न पडटा. ताची जापूय मनूच दिता. ती म्हळ्यार… आमचे कुडींत बळाविल्ली मस्ती आनी बेशिस्त! वाहनां चलयतना मार्गांचेर आमचे कडल्यान जाता ती मस्ती. ही मस्तीच आमच्यांतल्या बेशिस्तीचो उणाव दाखयता आनी अपघात घडयता. ह्यो घडणुको हेरांचे दोळे उक्ते करपाचो यत्न करता.
मार्गांचेर वाहनां बरे तरेन चलोवंक मेळचीं म्हूण सरकार येरादारी खात्या वतीन मार्गांचेर मर्यादेच्यो रेगो पितारता. गती आळाबंद हाडपाक पट्टे मारता. कुशीक फलक लावन मदेकाक उंचवटे घालता. गाडये वयल्यान सकयल पडून तकलेक मार लागचो न्हय म्हूण ‘हॅल्मेट’ वापरपाक सांगता. कांय वाहनांक ‘स्पीड गवर्नर’ बसयता. गतीचेर मर्यादा घालता. वाहनां वयलें नियंत्रण वचून जिवाचो घात जावचो न्हय म्हूण सोरो पियेवन गाडी चलोवप बेकायदेशीर थारायता. तशेंच गाडयेचेर मनशांचो भार पडून चालकांचें गाडये वयलें नियंत्रण वचून अपघात जावचो न्हय म्हूण गाडयेर बसपी मनशांच्या आंकड्यांचेर लेगीत मर्यादा घालता. मोडणांची जाण जावची म्हूण मोडणार फलक उबारता.
…आनीक कितें करचें सरकारान? अशी मनीस अपेक्षा बाळगिता? खबर ना. पूण अपघात घडटाच घडटा. कोणाचे तरी चुकीन. मस्तेन मर्यादेची शीम हुपिल्ल्यान, शिस्त पाळूंक नाशिल्ल्यान, तरणाटेच व्हड प्रमाणांत अपघातांचे बळी पडटात. तांचे वरवीं निरपराध घराबे निराधार जाता.
एक गजाल खरी. तरणाटेपणांत कुडींत सळसळटे रगत आसता. ह्या सळसळट्या रगताच्या नेटार आमकां वेगळो नेट येता. ह्या नेटाक घडये ‘मद’ बी म्हणटात जावये. वाहनांच्या अपघातांत चडशे तरणाटेच वतात. हें आमकां सातत्यान घडिल्ल्या अपघातांचे घडणुके वरवीं दिसता. हांव तरणाट्यांक दोशी थारायना. पूण हालिसाराक तांच्या आंगांतलो हो मद, बेपर्वाय उसळूंक लागल्या देखूनच…
तरणाटे तशेंच तरणाट्यो चलयो लेगीत येरादारी खातीरचो रस्तो वा मार्ग आपणालोच. ताचेर हेर कोण ना. हेच भावनेन वाहनां चलयतात. दुसऱ्या वांगडा ‘रेस’ लायतात. हेरां परस आपणाले वाहनांचेर कितलें नियंत्रण आसा, आपूण वाहन चलोवपाक कितलो ‘एक्सपर्ट’ आसा, आपणा कडेन कितली कुशळटाय आसा हें दाखोवपाचो यत्न करता, तेन्ना हातांतल्या वाहनाक तें सोंसना. वाहनूच ताका धडो दिता. ‘हें योग्य न्हय’ अशें सुचयत, प्रात्यक्षीक घडयत ताका सासणाचो धडो दिता. केन्ना केन्ना ‘तुजी मस्ती ह्या संवसारांत उपकार ना.’ अशें सांगत वाहन स्वताचो बळी दीत ताकाय संवसारांतल्यान उखलता…!
आयज मोबायल गरजेची वस्त जाल्या. ताचो वापर शिस्तीन जालो ना, ताच्या वापरांत मर्यादा पाळ्ळी ना जाल्यार तो मोबायल आपूण स्वता सोंपताच तशेंच गाडी चलयतना ‘आपलो वापर करप समा न्हय’ हें तो गाडी चलयतल्याक प्रात्यक्षीक आनी परिणामा सयत दाखोवन दिता. निर्जीव वस्तू त्यो, आमकां बोध दितात. पूण आमी केन्ना बोध घेतला व्हय?
मार्गा वयली जीण सुरक्षीत दवरपाक सरकारान कायद्यांची फास्की केल्या. तिका कितले जाण पाळो दितात? समेस्त तरणाट्यां लागीं मागतां, तिका तुमचे जिणेंत, वागणुकेंत, चलणुकेंत आस्पावन घेयात. घेतले ना जाल्यार ते फास्केंत तुमची कूड निर्जीव जावन सासणाची ‘बंदिस्त’ जावन पडटली. तुमच्या कुटुंबाचो आदार ते फास्केंत आडखून उरतलो. कुटुंबाची उदरगत फास्के वरवीं खुंटयाळेक हुमकळून उरतली. देखूनच तरणाट्यांनो, तुमी म्हजेच हे भावनेन तुमकां काळजांत सावन कळकळीत इतलेंच सांगता…
‘…पुता तूंच आसा रे तुज्या कुटुंबाचो आदार. तो कुटुंबा खातीर सदांच राखून दवर.’

उल्हास यशवंत नायक
8010061867