भांगरभूंय | प्रतिनिधी
सांजेच्या स वरांचेर माजरा पील रडिल्ल्याचो आवाज आईक आयकूंक आयलो. आईन तन्वीक उलो मारलो, तन्वीन कुडींतल्यानूच आईच्या उल्याक जाप दिली.
“हांगा यो गो,” आईन म्हणलें.
तन्वी भायर येवन… “कितें आई?”
“माजरा पील खंय रडटा तें पळय गो! त्या शेजारच्या माजरान आमगेर येवन पिलां बी काडूंक ना मगो?”
” आई तें कुडींत ना…” तन्वीन अचकीत आपलीं उतरां थारयलीं.
“कितें कुडींत?”
“कुडींत न्हय, कुडी भायर रडटा तें माजरा पील.”
“पळय ताका, भितर आनी येत तें!”
“ना-ना!! भितर येना, भितरूच आसा तें…”
“कितें म्हणलें?”
“हांव भितरूच आसां आई, ताका भितर येवंक दिना हांव… अशें म्हणून तें सामकें उचांबळ जावन कुडींत गेलें. थोड्या वेळांत आई सालांत सारण मारताना थंय तें माजरा पील रडत-रडत आयलें. ताका पळोवन आईक सामकी भिरभिरी मारली. रागान सारण जमनीर उडयली आनी तन्वीक उलो मारलो.
“तन्वी… तन्वी बेगीन हांगा यो आनी तेजसाकूय आफय.” तन्वी आनी तेजस दोगांय सालांत आयलीं.
“आई कित्याक आफयतालीं?” तन्वीन विचारलें.
“हें कितें गो?” त्या माजरा पिला कडेन बोट दाखोवन आईन विचारलें.
“म्हजें माजर” अशें म्हणून तेजसान त्या माजरा पिलाक वेंगेंत घेतलें.
“तें भितर कशें आयलें गो?” आईन परतून विचारलें. तीं दोगांय ओग्गी!
“हांवें कितें विचारलां बाय तुका?”
“आई हांवें सांगिल्लें ताका, तें आमकां नाका म्हूण. स्कुलांतल्यान येतना ताणें ताका हाडिल्लें.” तन्वीन भियेत-भियेत सांगलें.
“बाबा ताका आनी कित्याक हाडलें तुवें?
“आई, थंय रस्त्याचे कडेक एकटेच बाबडें रडटालें, तें आपले शेणिल्ले आवयक सोदतालें जावंये. भुकेन तानेन तळमळटा अशें म्हाका दिसलें म्हूण हांवें ताका आमच्या घरा हाडलें.”
माजरा पिलाक कशें घरा हाडलें हें तेजस आपले आवयक सांगतानाच तांचो बापूय सगूण आयलो. ताणें तांचें सगलें उलोवप आयकलें आनी तेजसाक आपले वेंगेंत घेयत ताची तोखणाय करीत म्हणलें. “शाब्बास तेजस, शाब्बास!! खूब बरें केलें तुवें ताका हाडलें तें. आतां भितर वचून ताका दूद पिवंक दी.” बाबाचीं उतरां आयकून तेजस खूब खूश जलो आनी, माजरा पिलाक घेवन भितर
गेलो.
“तुमी केन्ना आयले? आनी हें कितें सांगतात तांकां?”
“हे देवाचे उपकार… आमच्या भुरग्यांच्या बर्या गुणांची वळख आज आमकां जाता. फुडें वचून आमचीं भुरगीं कितें करतलीं हाचो अंदाज आमी आजूच लावंक शकतात.”
“म्हणल्यार!! हांव समजूंक ना.”
“जो तान्नेल्याक उदक पिवयता, भुकेल्ल्याक जेवंक जेवण दिता, हाच्या परस चड कांयच ना संवसारांत, हेंच खरें मनीसपण.” सगुणाचीं उतरां आयकून आईचो सगलो राग निवळ्ळो. तिच्या दोळ्यांनी दुकां भरलीं. तिणें जड आवाजान म्हणलें.
“माफ करात हां हें तर म्हज्या लक्षांतूच आयलें ना.”
तन्वीच्याय बी दोळ्यांतल्यान दुकां गळूंक लागलीं. ताणें दुकां पुशीत म्हणलें. “हय बाबा! म्हाकाय बी माफ कर. म्हाका वायट इतलेंच दिसता की हांव म्हज्या भावा सारकें कित्याक जावंक ना, म्हज्या भावा सारकें विचार म्हजें कित्याक ना बाबा?” तें रडूंक लागलें.
बाबान ताचे तकलेर हात दवरून ताका समजावपाचो यत्न करीत म्हणलें. “ना बाय, तशे कांय ना! आमी सगलीं एकेच माळेचे मणी.”
“हय खरेंच तें” आईचें काळीज खोशयेच्या उमाळ्यान भरून आयलें, ती चड कांय उलोवंक शकली ना.” वतां हांव भितर, म्हाका खूब कामां आसा अशें म्हणीत खोशयेचीं दुकां गळयत ती भितर गेली.
“बाय! तूंय वच, आईक मात्सी मजत कर, दीस भर काम करून-करून सामकें नाका पुरो जाता गो तिका ” बाबान तन्वीक म्हळें.
“हय बाबा!! म्हाकाय बी तशें दिसता. आईची खूब मजत करची म्हूण, पूण आई म्हाका कसलेंच काम करूंक दिना, प्रत्येक वेळार म्हणटा अभ्यास कर, अभ्यास कर.”
“तिचेंय बी सारकें बाय! आमकांय दिसता तुमी खूब शिकचीं, व्हड मनशां जावचीं. आमचेर जी परिस्थिती आयली तशी तुमचेर येवची न्हय. तुमी सदांच सुखी आसचीं.” बाबान तन्वीक समजायलें.
“तुमचो आशिर्वाद आसल्यार आमी सुखी आसतलींच बाबा. पूण आमचेंय बी कितें कर्तव्य आसा न्हय, आपल्या आई बाबाक सुखी दवरपाचें.” तन्वीच्या उलोवपान गंभीरताय भरली. वातावरण गंभीर जालें. तन्वीच्या दोळ्यांतल्यान दुकांच्यो झरी व्हांविल्ले वरी ताची अवस्था जाली.
बाबान ताका आपल्या म्हर्यांत घेयत म्हणलें, “ताका आजून खूब वेळ आसा बाय, जो मेरेन आमचे हात-पांय चलतात, तो मेरेन आमकां खटपट करुंदी. जेन्ना आमचे हात-पांय चलचे नात तेन्ना पळयात आमकां. तो मेरेन तुमी खुब्ब व्हड मनशां जाल्लीं आसतलीं! कदाचीत आमकां विसरतलींय घडये.” आपल्या बापायन उलयल्लीं उतरां तन्वीच्या मनाक लागल्या वरी जालीं, काळजाक भालो तोंपल्या वरी जालो. ताणें बाबाच्या पांयार घालून घेतलें आनी म्हणलें.
“ना बाबा, अशीं हीं उतरां हाडूं नाका तुमच्या तोंडांत! तुमी आमचें जगणें, तुमीच आमचें सगलें… एका वेळार त्या देवाक, साईबाबाक विसरूंक शकता आमी पूण आमच्या आई बाबाक न्हय,” अशे म्हणून तें बापायच्या पांया कडेनूच बसून रडूक लागलें. बाबान ताका उठयलें आनी म्हणलें.
“ना बाय तशें म्हणूं नाका, देव तो साईबाबा. सगल्याचो बाबा तो.”
“हय देव तो! हांवें खंय ना म्हणलां. पूण शिर्डींत साईबाबा आनी घरांत आईबाबा हें दोनूय सारकेंच आसता.” तन्वीच्या उतरांनी बाबाचेंय काळीज भरून आयलें आनी ताच्या दोळ्यांतल्यान दुकां आयलीं.
“पुरो बाय पुरो… तूं रडूं नाका. तूं रडटा आनी म्हाकाय राडयता. भितर वच अनी मातशें शांत जा.” बाबान आपलीं दुकां सावरीत म्हणलें. तन्वी आपलीं दुकां पुशीत भितर गेलें.
“हेंच… हेंच वादळ उमळटा आमच्या प्रत्येकांच्या मनांत प्रत्येक जाण दुसर्याक सुखी करपाचो यत्न करता. दुसर्यांच्या मनांतलें वादळ शांत करपाचो यत्न करता. देवा… भुरगीं न्हय तीं म्हजीं, म्हज्या
पुण्याची पुंजी, म्हज्या भाग्याच्या वांट्याक आयिल्लें धन तें धन…! देवा म्हजें तें धन म्हज्या पासून पयस करूं नाका देवा पयस करूं नाका…
(फुडें चालू)
अविनाश कुंकळकार
7875237830
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
