भांगरभूंय | प्रतिनिधी
एक भिकारी आशिल्लो. तो दर दिसा गांवांतल्या लोकां कडेन भीक मागतालो. मेळटा तें खावचें. कांयच मेळ्ळें ना जाल्यार तो उदक पियेवन जगतालो. ह्या जिविताक तो थकलो. कोणे तरी ताका सांगलें, ‘तूं गांवा भायर न्हंयेचे देगेर इंद्राची पुजा कर. तो प्रसन्न जातलो आनी तुका गिरेस्त करतलो’. तो तशें करता. इंद्र प्रसन्न जाता.
इंद्र ताका म्हणटा, तूं तुजी पोती मुखार कर. हांव तातूंत पयशे घालतलों. तू जेन्ना राव म्हणटलो तेन्ना हांव रावतलों. पूण याद दवर, तुजी पोती पिंजली आनी पयशे सकयल पडले जाल्यार ताची माती जातली. भिकारी आपले पोतयेंत जातले तितले पयशे घेवन ताका रावपाक सांगता. इतल्या पयशांनी तो खोशी जाता. मागीर तो गांवांत येता. बरे कपडे घेता, घर बांदता.
एक मनीस ताका विचारता की तूं इतलो गिरेस्त कसो जालो? मागीर तो ताका सगळीं घडणूक सांगता. त्या मनशाक पयशांचो लोभ जाता. तोय गांवांतल्यान भायर सरता आनी इंद्रा कडेन वचून ताका प्रसन्न करता. इंद्र ताचे पोतयेंत पयशे घालपाक लागता. तो आनीक मागत रावता. ताका पयशांची आशा जाता आनी तो ताका राव म्हणपाक विसरता. देखून ताची पोती पयशांनी जड जाता आनी उखलतकच ती पिंजता. सगळे पयशे सकयल पडून ताची माती जाता. त्याच वेळार इंद्रूय ना जाता. तो मनीस रडतच उरता.
देख ः केन्नाच वसवशेपणा, हावरटपणा करचो न्हय. आशेभक्त जावप वायट.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
