भांगरभूंय | प्रतिनिधी
बावली बाजारांत बिबे पळोवन आयिल्ली. शेतादेगेर लागसारच माकोडमाम मुगुंसांची खबर घेवंक आयिल्लो. इतल्यान माकडान पिकिल्ले आंबे पळयले. दोन आंबे खाता , म्हूण पुटकन माकोड झाडार चडलो. आंबे खाले गोड लागले…. आनी दोन चार खाले ….काथे सकल वडयले आनी हूप हूप ….करुंन गेलो.
झाडार चानयो खेळटाल्यो, धांवताल्यो.
“राव मातशे” तीं उरिल्लो आंबो खावंक धांवली.”
“काय बरो साकर आंबो….गोड लागता”.
हेर चानयो पिलांय आयलीं. झाडांच्या मुळांचेर नाचलीं. इतल्यात दुसरी चानी धांवत तोडांत कितें घेवन आयली. सुको काथो.
“हें तें कितें?” पिलान विचारलें.
“हें पावसांत खावपाक…..” चानी पुटपुटली. बारकेलें पोर पळयत रावलें.
“पावसा खातीर सुगूर करुंन दवरचें पडट्टा?”
“हय,, आमी शिकतना नवीं उतरां ,म्हूण खंयतरी डायरींत वा वहींत बरोवन दवरल्यार बरें” बावलेन सांगलें.
“हांव बियो झाडामुळांत , पाल्यांमुळांत माती उस्तून लिपोवन दवरतां”.चानी उलयली.
“आमी आमच्या मेंदवाच्या कम्पुटरांत उतरां दवरया.” भुरगीं, बावली हांसली.
“चिकुच्यो बियो, पणसाची भिकणां, तोरीजीच्यो बियो, चिचारे.”
“पळयलें चानयेन कितें पुरूंन दवरलां?”
“व्वा ! बरीच हुशार न्हय ही चानी?” रायन उलयलो.
“आतांच सुकयता पळय,सुकें जाग्यार दवरुन लिपयता” रेवा उलयलें. बावली सांगता ते आयकून भुरग्यांक उमेद जाली.
“आमीय तशेंच करुया”….प्रणव उलयलो. इतल्यान कोणेतरी फोतोर माल्लो, तो पिक्या आब्यांक लागलो.
“आंबो पडलो”. चानी, पिलां पयस धांवलीं हे वटेन तेवटेन पळोवंक लागलीं.
कोणे माल्ली फातुल्ली? पिलान चानयेक विचारलें.
पयस साकून, कोणाक खबर?
इतल्यांत दोन भुरगे धांवत आयले.
“हांवे वडयलो आंबो गोफणीन”.
“हांवे फातुल्ली मारिल्ली”.
दोगुय एकामेकां कडेन उलयतना झुज पेट्टाशें दिसलें. पूण धाकटो समजिकायेन ओगी रावलो.
“तुका सगलो जाय खा. पूण झगडुं नाका”.
“एक सैमान आमकां फुकट दिलां…तें आमी खावया”.
” हय, बरे भशेन खावया”.
दोगांनी लेसांक आंबो पुसलो. वेली साल काडली. इल्लो इल्लो करुंन दोगांनी घांस मारुन आंबो घोस्तान खालो.
बाटलेंतल्या उदकान हात धुले लेंसाक पुसले आनी गेले.
काय बरो हो सैम मम्मा पापा भशेन.
” मागीनासतना घे म्हूण दिता.”
” चानये पिलांक अजाप जालें, ” मम्मा अशी कशी गे ही मनशाचीं भुरगीं?”
” इतली शाणीं कशीं?!!!” बावलेन म्हणले.
रायन, रेवा, प्रणव, रमेश, शायना, रमा,शरद तर एकामेकाक पळयत रावलीं.
” बावली आमकां सांगता, तें अजापूच”.
इतल्यान मुगुंसाच्या पिलांक खंयच्यान वास लागलो.चोग पांच जाणा धांवत आयली.
” तुमी जाणांत ती कितें घेवन गेलीं, काथो…. ”
सकल पडिल्ले काथे, आंबे घेवन धांवलीं.
बायुलाची बावली…. “कितें कितें सांगता, खंय खंय …..सपनांत पावयता”
” तीं भुरगीं कोण?” रायनान विचारलें.
” तें तांचे भाट” …
नाल्लाचो पाडो चलतालो दोगुय भुरगे बापाय बरोबर आयिल्ले.” कितले अपुरबायेचे न्हय? बावलेन भुरग्यांक म्हणलें.
” आमीय तशींच शाणी न्हय?” रायनान विचारलें.
“हय तर, तुमीय शाणीच भुरगी”
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
