भांगरभूंय | प्रतिनिधी
एकटी आवय कितें कितें करतली? हो विचार ताका पोखरतालो. ना तिका खंती करप ना. म्हजी इतली तरनाटी चली आसून कांयच उपेग ना तर?
वळेसर
आज बेगीन उठून सकाळीं- सकाळीं खंय वता? आवयच्या प्रस्नाची जाप रियान दिली ना. ओगी रावन आपलीं सगळीं कामां केलीं आनी मागीर सदचे भशेन कॉलेजीत गेलें. आवयक मात कसलोच तकलेक ताण लावंक दिलो ना.
“कितें जालां हाचें? हें अशें कितें वागता ?” आवयचें मनांत येवन गेले. मागीर ती पुराय विसरूनच गेली. Try not to become a man of success, but rather man of value.रिया सरळ कॉलेजीत वचपाचें पूण आज ताका मुन्सिंपल गार्डनाचे वाटेन आडायलें.
“आयलें मगो?”
“चल गो सर्तीत हें म्हत्वाचें, कळ्ळें? “
“ह्य, ह्य” म्हणीत रियान तकली हालयली. सर्तीच्या नांवान तें व्हांवतच गेलें…. वतालें काय ! सकाळीं उठून धांवत येवन सर्तीनी वांटेकार जावंक येस मेळोवंक खूब धडपडलें. रियर्सल !!!
“अशें आनी कितले दीस येवपाचें? रिया इश्टाक विचारतालें. तरी ताका सारकी जाप मेळनाशिल्ली.
“आगो तें आतां सगळें टॅकनिकल. तुजे कडेन लॅपटॉप आसा ? तुका जमता! ना मगो मागीर उलोवं नाका.” रियाक आपलें तोण बंद करूंन हेर इश्टाची दादागिरी सहन करचीच पडली.
“हांव खंयतरी शेणना मूं?” मनांतलो दुबाव खरो थारलो.
“सौदर्यवती” चे सर्तीत ताका दुसरें इनाम फकत एक फावट मेळ्ळें तितलेंच. खंयची संस्था,… नां खंयचें कितें. तें फुडें शेणत गेलें. रिया तरी पूण मुखार वचपाचे यत्न करतालें. येस मेळ्ळें, हातांतलें सुटलें अशें जातना फकत सपनांतच रमलें. मम्माक कशें सांगू ? आपल्याच विचारांत, तंद्रेत रिया चलत रावलें. जिवीताची वाट.
आवयक बाय रिया सकाळीं उठून वता हाचीच खोस… आपल्याक कांयच त्रास करीना. “अशें म्हजें बाय, कितलें समजीकायेन वागता पळय.” अशींच तीन वर्सां जावन गेलीं. आतां बाय कडेन पयशे नाशिल्लें. कामय नाशिल्लें. सगळ्यांचीं कामां आयकता आयकता सौंदर्यच लुटून व्हेलें.
खंय काम करून नोकरी ना. पगाराची आस खंयची. इश्टांनी सुरवेक सहकार दिलो आतां तें तांकां जड जाल्लें. पयशे जोडीना, कॉम्पूटरय सारको शिकूंक ना.
“अशें कशें गो तूं सामकें अरवळ.” इश्ट इश्टीणीचे थोमणे खायत आवयक आडनदर करून जगपाक लागलें. मम्माचीय ताजेर आडनदरच जाली. चलयेक बारीकसाणेंन पळोवपी आवयच. ताच्या बऱ्या, वायटांत वांटेकार जावंक लागली. खाजगी, अंतरमनांचे पड्डे उगते करूंक आवयचीच माची विश्वासाची. हांगां दोगांय भ्रमांत उरलीं. रियान आवयक कसलीच खबर सांगली ना. कॉलेजीत वतालें पूण खरेंपणान तें कितें करतालें! ताकाच खबर नाशिल्ली. दोन तीन चार सपणां चडलें आनी निसरून धर्तरेर पडलें.
“बिलो एव्हरेज” म्हूण ताका इश्टीणींनीय कुशीक काडलें. कांय जाणांनी ताजो दुस्वास…. विचित्रच वातावरण तयार जालें. घरांत जापसालदार व्यक्ती ना. न्हय. फुडें कशें ?
“वायट संगत” इश्ट इश्टीणी संगत, तांकां घुंवळे वखदांचें वांटप. कांय इश्टुय वेगळेच. शिकपांक व्हडली रूच नाशिल्ले. घुंवळे वखदां खावन वरांची वरां बसून रावताले. पयशाच्या आशेन ताका कोणांत लोटलें. जंय फकत किडे बुचबुचतना दिसलें. रिया तातुंतलोच किडो जावन बसलें.
“आज पापा जाय आशिल्लो. म्हाका नवी वाट तरी दाखयताशिल्लो.”
मनांक पटनासतनाय रिया वेगळे दिकेन भरकटलें. सकाळीं सदचे भशेन कॉलेजीत वचपाचें संवंग करप आनी ते निमतान ड्रग्साच्या वेपारांत इल्ली इल्ली कामां करून पयशे जोडप. कांय दीस हॉटेलांत “बॉय” जावनूय हें काम करचें पडलें. फसता फसता पुराय फसलें. उदकांत पडलें आनी पेंवपाक शिकलें. हातपांय मारले, उदक नाका, तोंडातूय गेले. तरी पूण स्वताक सांबाळपाचे यत्न केले. मम्माच्या आपुलकेन पयशांचे दरींत आपटलें.
एकटी आवय कितें कितें करतली? हो विचार ताका पोखरतालो. ना तिका खंती करप ना. म्हजी इतली तरनाटी चली आसून कांयच उपेग ना तर?
कॉलेज-गार्डन, काँलेज ते हॉटेल हेंच शिकप जालें. नव्या जाळांत सांपडलें. हांवें जाणां जावन ‘सौंदर्यवती’ जावपाच्या नादांत म्हज्याच पांयांचेर फातोर मारूंन घेतलो.
रियाक स-सात वर्सांनी खरो समज आयलो. आपणें स्वताच्या फुडारा कडेन आडनदर केल्यार कितें जाता हाची ताका समज आयली. सपनांत रंगलें आनी फसलें. आज तें काम सोदतालें, जळांतल्यान भायर सरूंक धडपडटालें. कसल्याय साध्या कामाचो ताणें ध्यास धरिल्लो. पगार कमी जाल्यार जाता पूण मान जाय. आवयक सांगतलें खंयचें तोंडान? हाचें ताचे कडेन तोंड फाफूडलें. खंय कांय जमलें ना. निमणें एका भुसारी दुकानार बिलां करपाच्या कामाक रूजु जालें. बिलां करप, स्टॉक काडप, चॅक करप, पुराय काम स्वता एकट्यान सांबाळपाची धिटाय आयली.
मम्माकूय बायेचे बदलिल्लें रूप पळोवन बरें दिसलें. खरेंच तें आजी सदांच म्हणटाली.
“दर एकट्यान आपले स्वताचेर खास नदर दवरची पडटा. स्वताचेर आडनदर जाली तर जिवीत कशें भरकटत वता. स्वता आपणें कितें करचें पावला कणकणी आपल्याक कशें सांवरचें हेंच सत्य.”
आज दोळ्यांतली दुकां पुसत स्वताक दर्या देगेवेल्यान सावरत तें वाट चलपाक शिकलें. खिणांत ल्हारां आतां खावन वडयत अशी भिरांत खूब पयस पाविल्ली. पांया पोंदची माती उदकाच्या ल्हारा बरोबर जरी व्हांवत गेली तरी तें रेंवेंतूय घट्ट पांय दवरून उबें आशिल्लें. नवी जीण जगपाचें गुपीत ताच्या हाताक लागिल्ले. हाचे फुडें ना.. आडनदर कशीच जावची ना असो ताणें संकल्प केलो.
– विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
