एका ताटान म्हाका रडयलें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

म्हजें जेवणाचें ताट रितें आनी तें वॅज जेवणाचें तशेंच भरिल्लें. ‘हांव’ मनीस इतलें सुवार्थी जालां काय आनी हांव जेवणाचें मोल विसरलां काय असो प्रस्न म्हाका पडलो. ताटाचेर खोल-खोल पळयत रावलें. त्या हारशांतल्यान….

भुकेल्ल्या पोटांत कितें तरी, खावपा-जेवपाक मेळचें म्हूण हांव सामकेंच आशेल्लें. पोटाक भूक इतली लागली की मुखार कांयच सुचना. कसलो विचार करप, कितें उलोवप आनी कसलें काम करप. फक्त इतलीच याद जाता तें म्हणल्यार जेवण. केन्ना तरी जेवण मेळ्ळ्यार पुरो अशें म्हणून म्हजें पोट बोब मारतालें. आरे मातशें राव गरजेच्या कामाक लागून हांव आडखळ्ळां देखून जेवण जेवपाक वेळ मेळूंक ना, अशें पोटाक सांगलें.
जेन्ना काम सोंपून जेवणाचें ताट हांवें हातांत घेतले तेन्ना मातूय वेळ वगडायनासतना पोटांचे भुकेन तशा तशें जेवलें. जीव सामको धादोस जालो. पोटाची भूक सोंपली. जेवन सोंपले उपरांत उठपाक वतनाच, कसलो तरी आवाज म्हज्या कानार पडलो. हांवें सगळ्याक नदर भोंवडावन पळ्यलें. म्हाका कांयच दिसलें ना. आशी-कुशीक कोणूच ना.
तेन्नाच अचकीत म्हजी नदर हांव जेविल्ल्या ताटाचेर पडली. तें ताट कोणा लागीं कसलो तरी संवाद करी. पूण, हांगा म्हज्या बगर कोणूच ना. तेन्ना म्हजे दोळे हांव जेविल्ल्या ताटा कुशीन एका जेवणान भरिल्ल्या शेजारच्या ताटाचेर पडली. हांव जेविल्ले ताट त्या दुसर्‍या ताटाक पळोवन खूब हांसलें. हांवें मनांत म्हणलें, हें आनीक नवें कितें. तेन्ना त्या ताटान म्हणलें, शी कसली लज तुका. तुज्या आंगार घातिल्लें जेवण तशेंच उरलां. म्हाका पळय, हांव स्वता नॉन वॅज जाल्ल्यान ताच्या पोटांत गेलें. जेवणाचो एक अन्नाचो गोटो पासून ताटांत दवरूंक दिलें ना. देखून हांव खूब खोशी. हांव खावपाक खूब रुचीक आनी बरें तिकट. म्हजो वासूच पुरो, जेवप्याक म्हजे लागीं ओडून हाडपाक. इतलेंच न्हय हांव पळोवपाक पासून कितलें सुंदर दिसतां. पूण तुजें मात तशें ना. तुज्या परस, लोक म्हाका चड खावपाक सोदतात. कारण वॅज जेवपी मनीस आतां खूब फाटीं सरल्यात. देखून तूं आयज भरिल्लें तशेंच उरलां. एका परक्या भाशेन, तेन्ना तें वॅज ताट मात खूब दुख्खी जावन ओग्गी रावलें आनी येवजितालें. म्हजो सुवाद खावप्याक खंय उणो पडलो?
एका काळार म्हाका तर सगळीं बरें रुचीन जेवन, बरें घटमूट आसतालें, मनशाची भलायकी पासून बरी उरताली. इतलेंच न्हय तर म्हाका खावन मनीस सामकेच धादोस जाताले. हें सगळें पळोवन म्हजें काळीज चर्र.. जालें आनी दोळे दुख्खान भरून आयलें.
कितले लोक जेवणां-खाणां पासत वळवळटात. भुकेन मरतात. म्हजें जेवणाचें ताट रितें आनी तें वॅज जेवणाचें तशेंच भरिल्लें. ‘हांव’ मनीस इतलें सुवार्थी जालां काय आनी हांव जेवणाचें मोल विसरलां काय असो प्रस्न म्हाका पडलो. ताटाचेर खोल-खोल पळयत रावलें. त्या हारशांतल्यान त्या निराश लोकांचीं चित्रां म्हाका दिसपाक लागलीं आनी म्हज्या दोळ्यांतलें एक दूक सरळ ताटाचेर पडलें.

डॉरीस फारीया
8208579552