भांगरभूंय | प्रतिनिधी
अकस्मात चकचकीत निवळ आरशाच्या दारांतल्यान सरळ दोन, चार स रूम काडून एका खाटीर आतुक पळोवन ताच्या काळजाचो बांद फुटलो.
फट्कन गेल्यार नड गेली, कानांर पडिल्लीं उतरां. हाचो अर्थ कोणाक विचारू ? सगळीं कामांत गुल्ल. सांगपाक कोणाक वेळ नाशिल्लो. खरेंच मनांतल्यान अपुरबायेन म्हज्या ओडीत ताजी वासपुस करपी दोन दीस जाले. आतेबाय घरांत दिसनाशिल्ली.
“माँ आतेबाय?” आवय कानांर केंस काडटाली.
“पापा आत्याक खंय व्हेल्या?”
“तुज्या माथ्यार कित्याक पडल्या त्यो राटावळी?” पाच- स वर्सांच्या भुरग्याक समज आशिल्लो, पूण खंयच्याच प्रस्नाची जाप सारकी मेळना जाल्ल्यान नेहा बेजार जालें.
“ताजी मोगाची आतेबाय… अशी अचकीत खंय?” आमोरी मेरेन जाप सोदून सोदून मेळना म्हण आतां घरची कितें उलयतात ताचेर नेहान कान दिवंक सुरू केले. परत परत सकाळचेंच तेंच उतर ‘नड’ हें उतर खूबच फावटी आयकत आशिल्लें.
अशें अवतीकायेत गेली तर …… नडच गेली. म्हळ्यार खंय गेली? आतेबाय नड केन्नाच्यान जाली? नड म्हळ्यार ? दोनच दीस जाल्यात तरी.. नड कित्याक म्हणटात? कोणेच नेहाक मागमूस लायलो ना. माँन सांगिल्लें आमोरे मेरेन आतेबाय येतली. तशें जाल्यार अजून पावली ना कशी? नेहा हांगा थंय घुटमळटालें. आतेबायची याद काडून दोळ्यांनी मोतयां भरतालें. ताचे नदरेंत आतां दुसरें कांयच नाशिल्लें. “आतेबाय’’!! फ्लॅटाच्या सदच्या कोनशार रावन ताणें उलोय मारूंन पळयलो अपुरबायेन. “आतु…. आतु” खंय लिपलां? गट्टी फूं बेगीन यो.” आवयन समजायलें. पूण ताचें मन आयकूंक तयार नाशिल्लें. रातचो पापा आयलो तें आयकून सट्कन हातुंणार उठून बसलें.
“पापा आतु आयलां?”
“ना गो शाण्या, फाल्यां या आमी आतुक मेळपाक.”
शाणें भुरगे कशें, फुडें एकूय प्रस्न विचारनासतना न्हिदलें. ताका न्हीद पडलीच ना. सकाळी बेगीन उठून “माँ म्हाका कपडे घाल. माँ म्हजे केंस वळय’’ म्हण आवयचे फाटल्यान लागलें.
“यो, यो बेगीन”
अकस्मात चकचकीत निवळ आरशाच्या दारांतल्यान सरळ दोन, चार स रूम काडून एका खाटीर आतुक पळोवन ताच्या काळजाचो बांद फुटलो. “आतु” म्हण पायांपोंदच्या सुळसुळीत फरशीची पर्वा करीनासतना धांवत सुटलें. पापा “बाय, बाय” म्हणतच उरलो. आतेबायक घट्ट वेंग मारली. “आतु” म्हाका सांगनासतना. हांगा कित्याक आयलें ? नेहा रडुंक लागलें. आंतून घट्ट धरलें आनी समजायलें “हांव फाल्यां येतलें आं”
“हें हॉस्पिटल.”
“तुका कितें जालें तर गो? काल बरेंच आशिल्लें”
“आतु? सकाळच्यान हीं सगळीं नडच गेली म्हणटात…. म्हळ्यार कितें ?” आतेबाय समजुवपाचें समजली. नातीक घट्ट धरीत म्हळें. खंयच वचना हांव, येतलें.
“खरेंच मुगो आतु? नड बी म्हणटा हांव येता तुजे बरोबर. तूं भियेव नाका. आजेच्या दोळ्यांनी दुकां भरलीं. पंदरा दिसा आदिंच भांगरा-शिंगराची वांटणी जाल्ली. आतां दोन दीस हाॅस्पिटलांत मात पावलां……! नेहाक ती परत येत म्हणपाची आस्त नाशिल्ली. आजी एकटी आसा, ताका जेवप खावप नाका जालें.
“पापा आतु म्हऱ्यात रावता.”
“आगो तिका नर्स पळयता.”
“पापा हांव आज्जे बरोबर “नड” जावन वता.”
आजे गेली जाल्यार खंय वतली तुं ?
नेहा तें हुदक्यांनी रडटालें. पापाकूय समजावंक जमलें ना.
आजी नातीचें नातें. आनी दुकां लिपयता. तें पळयतना म्हळें, ‘मोतयांची माळ करपाक सांबाळून दवर म्हणटा माँ. म्हाका फटोवन बी वचशी आतु” येवपाचें आस्वासन घेवन नेहा घरा परतलें. नेहा सामकेंच शांत जालें. आपलें आजेचें हें रूप पळोवक नाशिल्लें. पूण घरांतल्याची उतरां,
“गेल्यार …… नडच गेली.” अर्थ कळ्ळो ना तरी. आज्जेक नडी गेर धाडटात, हें ताच्या मनांत बसलें. पापा, माँ, भैया, हीं आतुची माया करीनात. दुसरे दिसाच्यान नेहाक सगळीं परकी जालीं.
…. आनी आतु गेली म्हणपाची सुलुस लागली. देवा कडेन कोणच दिवो लायना. कोणाक सांगतलें. आजीच ताचें सर्वस्व आशिल्लें. हांसप, खेळप, धांवप, उलोवप आजी पाढे पाठ कर. शाळेंत व्हर हाड “आतेबाय” कामांतली चावीय सांबाळपी तीच. पापा घरां भितर सरतनाच नेहा समजलें. फ्लॅटार शेजार पाजारा बोवाळसो जालो
“आतेबाय?” केन्ना गेली, कशी ? कितें जालें आतेबायक ?”
“आतेबायक पापा आनी माँन नडीगेर धाडली.”
चार …. वर्सांचें भुरगें कितें उलयता? कोणाच्याच व्हडलें लक्षात आयलें ना. पूण नेहा परत परत सगळ्यांक सांगतालें “ हांवूय वतलें आतु म्हऱ्यात नडीगेर ” …. कितें उलयता गो नेहा ? म्हळ्यार कोणा कडेन जाप नाशिल्ली. नेहान जुईच्या फुलाचो परमळ आजेचेर घाल्लो मात फ्लॅटभर येतलो.
91467 91523
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
