भांगरभूंय | प्रतिनिधी
पोरसांक तेंकून त्या फाटले वटेन आशिल्या रानांतं सोरोप आनी मुंगुसाचें व्हडलें झुज जालें. केदो वेळ दोगुय जाणांनी कशीच हार मानली ना. निमाणें मुंगुस जैतीवंत जालें.
“कितें?” म्हणलें रायनान.
मुंगुसाच्या तोंडाक रगत लागिल्लें तें पळोवन पिलां मातशीं भिली. पूण तांचे आवयन तांकां समजायलें, झुजतना भियेवप नासता. “ब्रावो ,ब्रावो” म्हणत माकोडमाम नाचपाक लागलो. पिलांनी आवयक घट वेंग मारली.
“तुमची मम्मा कितली हुशार जाणांत तुमी?! माकोडमाम उलयलो. तिणें सोरपाक बरोच मार घालो.
जनांवरां मदीं जायती जाण हुशार आसतात. ते वाठारांतल्या सगल्या जनांवराक एक वेगळेच कितेशें पळोवंक मेळ्ळें.
सगल्यात व्हडलें अजाप म्हणल्यार कांय वेळा उपरांत मुंगुसान घायाळ जाल्या सोरपाचेर दया दाखयली.
“अशें कित्याक केले?..!!” श्वेतान विचारलें.
“समंजसपण, शांतताय, हेंच जिवीतांचें मूळ” म्हणलें धर्मुन….
“ना तर रांनांतली सगली जनावरां आनी सुकणीं सावजां जियेंतली कशी?” हें आयकून सगली भुरगीं विचारांत पडलीं.
“म्हूणूनच सगली सुखान आसात?!! रेवान म्हणलें.
रानां आनी शारा वेगळीं म्हणटात ती अशीं. तीं झुजतात आनी माफ करतात.
“आमचे मदले कांय जाण एकामेकांक माफ करीनात. राग धरुन बसतात?!! प्रणवान विचारलें.
“पूण अशें कित्याक?!!! रेवान म्हणलें.
“तो जण एकल्याचो सभाव”…म्हणलें धर्मुन.
“हें तांचे शाणेपण घेवपासारकेच, दुसऱ्याचे बरें चिंतप बरेंच.”
“तशें सदाच घडना…”
बावलेन माकोडमाम, धर्मु आनी मुंगुसाच्या पिलांचो एकवट दाखयलो. सांगातान रावप एकचारान फुडें वचप कितलें गरजेचें. पिलांतर रानांतल्या सरभोंवतणेंत सामकीच रमलीं.
“माकोडमाम आनी कितले दीस रावपाचें?” पिलांनी प्रस्न केले. पिलांच्या मनांतले माकडाक कळ्ळें.
“आतां वचुंया फुडें केन्ना राणी आफयतली तेन्ना येवुया”. म्हणलें माकडान.
“हय ,हय” पिलांनीय हयकार दिलो. पिलांनी रानांत जायती जनांवरां सुकणीं पळयली. तांकां खरेंच मजा आयली. तांचें रंग, नाचप, गावप, रावप, खावप पळोवन पिलांक थंयच रावचें दिसतालें. तशें मुंगुस आनी सोरपाचें केन्ना पटना. पूण
रांनांतलो एकवट राणयेन सांबाळिल्लो.
माकोडमाम, धर्मु आनी जनावरां तिच्या उतराक मान दितालीं.
“आमी मम्मा, पापा आनी टिचरीचें आयकतात तशें!!”? रेवतीन म्हणलें.
पंद्रस रावन सगलीं आयिल्लीं तशीं परतलीं.
पिलांच्या मनांत घरा वचपाचें नाशिल्लें. पूण तांकां वच्चें पडलें.
“हांव तुमकां परत घेवन येतलों” माकोडमामान सांगलें.
“बरें, बरें ” म्हणलें पिलांनी. सगळी मंडळी गेली .पूण सगल्याक पिलांक हत्ती, माकोडमाम आनी मुंगुंसाची संवंयशी जाल्ली.
“परकी खरी पूण खोशी कशी करतात पळयात.!!” म्हणलें माकडान.
बावली सांगपाक लागली.
“असोच तो रायन, रेवती, प्रणव, वता थंय दुसऱ्याक खोशी करतात”
“पळयलें हाकाच म्हणटात मांडणी”
“जियेवपाची तरा” बावली उलयली.
“शेअर युवर हेपीनेस ”
सगली भुरगीं व्वा! व्वा ! म्हणत नाचलीं.
“आपल्या म्हऱ्यातच आसता खोस”!!
“खरें मरे” बावलेन विचारलें.
“आमी बरें करप, दुसऱ्याक आनंद दिवप”.
“मजा करप” सगल्यांनी म्हणलें.
“एकामेकां आदार दिवप “. प्रणवान म्हणलें.
“खावपाक आसल्यार वांटप” श्वेता उलयलें.
“बरें करुंन खेळप, झगडप ना” नेहान म्हणलें.
“इश्टाक आपले मानप”.
“फट उलोवप ना.”.. रेवान म्हणलें.
एक एकटो उलयत रावलो. रेश्मा, रेवा, समीर, नंदन बडबडत रावलीं. हेर ” हय, हय ” म्हणत रावलीं.
कांय दिसां भितर मुंगुस, माकोडमाम, धर्मु आनी पिलांनी कितलें बरें काम केलें….न्हय?! म्हणलें बावलेन. भुरग्यांक विचार करपाक लायलो.
“आमीय जायतें करुंक शकतात ” म्हणलें बायुलान.
“बरें शाणें मुगो तूं बायुल “.
“तुकाय बावलेचो वास लागलोसो दिसता.” प्रणवान म्हणलें.
“म्हाकाय तशेंच दिसता” रेवा उलयलें.
भुरगीं आतां एकामेकां कडेन चड बरें वागपाचो विचार करुंक लागली.”
“म्हाका राग येता, हांव राग सोडटलो” म्हणलें रायनान.
“हांव मुठी मारचो ना.” सर्वेश उलयलो.
“हांव चिमटे काडचे ना”. रश्मीन म्हणलें.
“कितें तूं चिमटे काडटालें? म्हणलें रेवान… उमेश, प्रणव, उमेश, प्रणव हेर सगलीं हा….हा….हा… हा…..करुन हांसली.
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
