सुखद विराम

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

“देड वरस सोंपलें. घारांत पडून आसा. फकत मोड. जोड कांयच ना. फुडें केशें जातोलें देवूच जाणा.” नव्या वर्साच्या मिसाक वचपाक न्हेसतना एडवीन उलयतालो.
“आसूं रे, टेन्शन घेवनाका तूं. सगळ्यांच्याच वांट्याक हीच परिस्थिती आयल्या न्ही.”
“तुका पगार मेळटा न्हूं तुका टेन्शन ना. म्हजे दीस रिते.”
हांव कांयच उलयलें ना. फाटलें देड वर्स आपूण घरा आसा हें येवजून एडवीन खिणाखिणांत बेजार जातालो. रातदीस तोच हुस्को.महामारीच्या काळांत बोटीर सावन देंविल्ल्या एडवीनाक देड वर्स सोंपलें तरी परत वचप शक्य नाशिल्लें. आनीक कितलो तेंप घरा उरत हाचो अंदाज घेवपूय शक्य नाशिल्ले. पॅसेन्जर बोटी इतले बेगीन सुरू जावपाचीं कांय चिन्नां नाशिल्लीं. हरशीं आठ म्हयने बोटीर काम आनी फकत दोनूच म्हयने घरा. एडवीन व्हियाज मारून येतकच हे दोन म्हयने सोंपचेच न्हय अशें म्हाका आनी एडवीनाकूय दिसतालें… आनीक सुटी मेळची अशें दिसतालें…
पूण आयज परिस्थिती वेगळी आशिल्ली. केन्ना एकदाची ही महामारी सोंपतली आनी बोटीर जॉयन जावपाचो कॉल आपणाक येतलो हाचीच वाट एडवीन पळयतालो.
“सामको काबार गो हांव…”
एडवीनाचे तकलेंत अजून तेंच चलतालें. विशय बदलपाक जाय आसलो.
“भुरगीं तयार जालीं. भायर सरया न्ही. वेळान पावल्यार मागीर पुराय मीस उबें रावचें पडटलें.”
“तुजें जालें… या तोर”…
पयलेच फावट मिसाक बशिल्ले कडेन म्हजें मन शांत नाशिल्लें. एडवीनाचींच चिंतना तकलेंत घुंवतालीं.
काजार जायत सावन फाटलीं बारा वर्सां तारवट्याची जीण पळयतालें. एडवीन जोडटालो भरपूर. पूण जोड तशी मोड. आठ म्हयन्याची लाखांनी जोड दोन म्हयन्याची सुटी सोपतासर नाच्च जाताली. पूण कुस्कुटाचोय हुस्को नाशिल्लो. सुटयेन येतना वचपाची टिकेट घेवनूच येतालो.
खूब फावटी हांव समजावपाचो यत्न करतालें.
“इतलें जोडटा तूं. तुज्या कश्टाची जोड ती. गरजे भायर इबाड करप सारकें न्ही.”
“आमगे तारवट्या हातूच सदळ गो.”
एडवीन ऑर्रान सांगतालो.
“भुरग्यांचो फुडार आसा.”
“भुरग्यांक कितेंय उणें केलां हांवें.”
“गरजे परस चड मेळटा म्हणूनच तर हुस्को जाता.”
“तू़ं जोडटा मुगो. पूण केन्नाय बरेंय कितेंय हाडटा तेंका?.”
“तूं हाडटा न्हय सगळें…”
म्हजे सारकें चिंतून मोडप, फाटलो फुडलो विचार करप एडवीनाक केन्ना जमलें ना. ताचोच परिणाम आयज दर एक दीस फुडें धुकलप एडवीना खातीर महाकठीण जाल्लें. हांव नोकरी करतालें. घरांत कांयच उणें जावचें ना हाची खात्री आशिल्ली. पूण तारवट्याच्या फोल्गी जिणेक म्हजो पगार परवडपाचो नाशिल्लो.
“जिवितांतलें दोर एक घोडीत देवालीच येवजोन सोमजोन ताचो स्विकार कोरचो. आशा कोरची न्होय. आसा तातूंत सोमादान मानचें.”
पाद्रीच्या शेरमांवाचीं उतरां कानार पडलीं आनी म्हज्या विचारांक ब्रेक लागलो. इतलो वेळ एडवीनाचोच विचार तकलेंत घुंवतालो. मिसाचेर लक्षूच नासलें.
म्हजे वरी सादे सादे गजालींत खोशी सोदप एडवीनाक केन्ना जमलेंच ना. देवाचेर ताचो उफाट भावार्थ. म्हजे परस कितलेशेच पटींनी चड. पूण जिणेंतले चड उतार देवाचीच येवजण मानून स्विकार करप एडवीनाक केन्नाच जमलें ना.
“बोटीर वचपाकूच जाय म्हण आसा. हांगाच कितेंय सर्वीस कर. ना तर बारीक सो धंदो कर.”
कितलेशेच फावट हांव एडवीनाक समजावपाचो यत्न करतालें.
“हिंगाची जोड आमकां कोताक येता.”
“म्हजें चिंतप ना तुका. म्हजी हांगा कितली धांवपळ जाता जाणां तूं?”
“जाणां गो हांव. म्हाकाय नाका गो तुमकां सोडून रावपाक. तुमकां जायतो मीस करतां हांव. पूण हिंगा रावन जियेवपाक जावपा आसा.”
एडवीनाचे गैर हजेरींतली म्हजी जीण म्हाकाच खबर आशिल्ली. घर, म्हजी नोकरी, भुरगीं, भुरग्यांची शाळा सगळे सांबाळटासर नाकांत शिको येताल्यो. कोणाचीच मदत नासली.
एडवीन लागीं नाशिल्ल्यान दर एक दीस सोंपून सोंपना आसलो. दर एका व्हियाजीक एडवीन बोटीर चडटा त्या दिसा सावन फुडल्या आठ म्हयन्यातलो दर एक दीस दोळ्यांत तेल घालून मेजतालें. आठ म्हयन्याचो काळ कितलो व्हड हाचो अदमास दर खिणांत येतालो. पूण एडवीनाचे सुटयेचे दोन म्हयने मात तो घरा पावलो केन्ना आनी परत वचपाचो दीस उदेलो केन्ना हें कळचे पयलींच सोंपताले.
दर खिणां, दर वेळा दिसतालें एडवीन सांगाता आसचो. पूण तारवटी जिणेंत रुळिल्लो तारवटी बापायचो तारवटी पूत तारवट्याची नोकरी सोडपाची चिन्नांच नाशिल्लीं.
हांव जबाबदारी पेलपाक भियेतालें अशें न्ही. पूण भंयकर मानसीक त्रास जातालो. मनाच्या एका कोनश्याक खंयतरी निर्शेवणेची खंत सदांच जाणवतालीच.
खरें म्हणल्यार फाटल्या बारा वर्सांत हें देड वर्स काजारी जिणेचें खरें सूख हांव अणभवतालें. पयलेच फावट एडवीन इतलो तेंप घरा आशिल्लो, सांगाता आशिल्लो. संवसारी जिणेंतली जबाबदारी पयलेच फावट सांगाता वांटून घेतालीं. काजार जायत सावन हांव पयलेच फावट हुस्क्या मेकळी जीण जगपाचो अणभव घेतालें. इतल्या वर्सांनी पयलेच फावट मन मेकळें करपाक एडवीनाच्या फोनाची वाट पळोवची पडूंक नाशिल्ली. मीस सोंपिल्ल्याची घांट वाजली आनी हांव भानार आयलें.
“फाटलें वोरस आमगेल्या चोडश्या भावा भोयणीच्या जिवितांत निर्शेवोणी घेवन येयलें. हें नोवें वोरस सोगळ्याखातीर खुशालकायेचें जावं. मोगान आमी एकामेकांक पोरबीं दिवोया. वीश युव ऑल हॅप्पी न्यूव यियर.”
फादर मीस सोंपयतना सगळ्यांक परबीं भेटयतालो.
खरेंच निर्शेवणी पयस करून जिणेंत खुशालकाय सोदपाची बुद्द एडवीनाक दी, अशें मागणें करून हांवें तकली भागयली. इगर्जेंत सावन घरा पावता सर एडवीनाचोच विचार तकलेंत घुंवतालो. फाटलें देड वर्स खरेंच आनंदान गेलें. नाय म्हणल्यार आनीक कांय म्हयने तरी एडवीन घरा उरतलोच ह्या विचार मन उमेदीशें जालें.
“हॅप्पी न्यूव यियर एडवीन.” उमेदीनूच हांवें एडवीनाक नव्या वर्साची परबीं भेटयली.
“हॅप्पी आनी केसलें. हिंगा आसा सोर सगळें सॅडूच.”
“आरे सारकें वीश तरी कर मरे.”
“उमेदूच ना गो. केन्ना हें पॅण्डामीक सोंपतोलें आनी केन्ना कॉल येतोलो हेचीच वाट पळेपाची.”
म्हजी तकली सण्ण जाली. मनांत उदेल्ली उमेद केन्ना रागांत बदल्ली कळ्ळीच ना…
“ही महामारी सोंपचीच न्ही. तुका कॉल येवचोच न्ही.”
“आगो, कितें उलयता तूं…”
“तुका वायट दिसूं… पूण खरें सांगूं, म्हजे खातीर फाटलें देड वर्स तुज्या तारवटी जिणेंक लागिल्लो हो एक सुखद विराम…”
एडवीन म्हाका पळयतच उरलो.

जोफा गोन्साल्वीस
7066604645