वायट सपन

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

परतून येवपी वायट सपनाक लागून शेख चिलीक त्रास जातालो. तो हुंदीर जावन भोंवता आनी गांवांतलीं सगळीं माजरां ताच्या फाटल्यान आसात अशें ताका सपन पडटालें. कंठाळून, शेख चिली घरा भितर, लाकडी सामाना वयर आनी सकयल तशेंच गांवांतल्या रस्त्या वयल्या माजरां पासून पयस रावपाचो यत्न करतालो. सकाळीं उठल्या उपरांतूय तो हुंदीर जावन जगता म्हणपाची कल्पना तो करतालो!
‘बेटा शेख, तुका परतून तें सपन पडलें व्हय?’ शेख चिलीचे आवयन ताका विचारलें. ‘तूं राती अस्वस्थ आसता.’
शेख चिलीन हय म्हणलें. आवय भोंवतणीं हात घालून ताणें तिका वेंग मारली.
‘आयज हांव तुका हकीमजी कडेन व्हरतां,’ ताचे आवयन म्हणलें. ‘इंशाअल्लाह, तो तुजीं वायट सपनां बंद करतलो.’
शेख चिलीन सांगिल्ल्या वायट सपना विशीं हकीमजीन पासिंयेंसान आयकलें.
‘म्हज्या चल्याक असो त्रास कित्याक जाता?’ शेखाले आवयन हकीमाक विचारलें. ‘जेन्ना तो ल्हान आशिल्लो, तेन्ना हांवें ताका वाचोवचे पयलींच एका रानवटी माजरान ताका वायट रितीन बरगयल्लें. तो तें सपन पळयता व्हय?’
‘कदाचीत,’ हकीमान म्हणलें. ‘पूण हुसको करूं नाका. हीं वायट सपनां बेगिनूच थांबतलीं. शेख, कांय दीस सद्दां सांजे वखदां खातीर म्हजे कडेन यो. आनी लक्षांत दवर, तूं हुंदीर न्हय, एक देखणो चलो.’
शेखाच्या सुंदर चेहऱ्याचेर हांसो फुल्लो. सद्दां सांजे हकीम शेख चिली कडेन उलोवपा खातीर एक तास घालतालो. ताका तो कांय वखदां दितालो ज्या कारणान ताका सुस्त न्हीद पडटाली. तशेंच आश्‍वासन दितालो की शेख खरेपणान मनीस आशिल्लो, हुंदीर न्हय!
शेख चिली आनी हकीम हांची बरीच इश्टागत जाल्ली. हकीम ताका आरोग्य आनी स्वच्छते बद्दल साद्यो गजाली सांगपाचो यत्न करतालो.
‘बेटा शेख,’ ताणें एके सांजेर म्हणलें, ‘म्हजो एक कान पडलो जाल्यार कितें जातलें?’
‘हकीमजी, तूं अर्दो भेरो जातलो,’ शेखान हकीमाच्या मोट्या काना कडेन पळयत म्हणलें.
‘सामकें बरोबर,’ हकीमान म्हणलें. ‘आनी म्हजो दुसरोय कान पडलो जाल्यार?’
‘तेन्ना तूं आंदळो जातलो, हकीमजी,’ शेखान म्हणलें.
‘आंदळो?’ अजापीत जावन हकीमान विचारलें.
‘हय,’ शेखान म्हणलें. ‘तुका जर कान ना जाल्यार तूं वक्ल कसो लायतलो?’
हकीम हांसलो. ‘तूं उलयता तें सारकें, शेख बेटा’, ताणें म्हणलें. ‘हांवें असो केन्नाच विचार केलो ना!’
दीस वता तशें शेखाची वायट सपनां बंद जालीं. सपनां पळोवप वा तो हुंदीर जाला म्हणपाची कल्पना करप बंद जालें. एक दीस सांजे हकीमाचो पयलींचो इश्ट हकीमाक मेळपाक आयलो. शेखाक बाजारा वचून गरम जिलेबी हाडपाक लायल्यो. तो निकतोच भायर सरताना ताका कांय फूट अंतराचेर एक मोटें माजर दिसलें.
शेख व्हडल्यान आड्डलो आनी हकीमाच्या फाटल्यान वचून लिपलो. ‘म्हाका वाचय हकीमजी!’ शेख भंयान थरथरतालो.
‘भुरग्या, तूं आतां हुंदीर ना, तुका खबर आसा न्ही?’
‘म्हाका खबर आसा हकीमजी.’ शेख अजुनूय भिल्लो. ‘पूण माजराक तें कोणें सांगला?’
हांसो लिपयत हकीमजीन माजराक धांवडायलें आनी शेखाक धीर दिलो.
‘हांव ह्या भुरग्याच्या बापायक बरे तरेन वळखतां,’ हकीमाच्या इश्टान शेखा बद्दल थोडेशें जाणून घेतकीर म्हणलें. ‘म्हाका ताच्या घरा वचून ताचे आवयक हटकुवपाक आवडटलें.’
‘शेख तुज्या वांगडा येतलो.’ हकीमान म्हणलें.
कुरकुरीत जिलेबी खावन शेख आनी हकीमाचो इश्ट शेखाल्या घरा गेले.
‘म्हणजे हो रस्तो सरळ तुमच्या घरा कडेन वता न्हय?’
‘रस्तो वचना,’ शेखान म्हणलें.
इश्ट अजापीत जालो. ‘म्हाका दिसलें वता म्हणून,’ ताणें म्हणलें.
‘रस्तो वचना,’ शेखान परतून म्हणलें.
‘मागीर खंय वता तर?’ इश्टान विचारलें.
‘रस्तो खंयच वचना,’ शेखान शांतपणान जाप दिली.
इश्टान ताचे कडेन पळयत म्हणलें. ‘बेटा, तुका कितें म्हणपाचें आसा?’
‘सायब,’ शेखान धिरान म्हणलें. ‘रस्तो खंयच्या खंय कसो वचपाक शकता? ताका पांय नात. तो निर्जीव. तो आसा थंयच रावता. पूण आमी ह्या रस्त्यान म्हज्या घरा वचपाक शकतात.’
शेखाचें निर्दोशपण त्या जाणट्या मनशाक स्पर्श जालें. कांय वर्सांनी शेख चिली ताचो जावंय जालो!
लेखक –
अनुपा लाल
अनुवादक –
समिक्षा पै धुंगट
9730627389