भांगरभूंय | प्रतिनिधी
देहाचेर प्रेम आसल्या बगर खरें प्रेम जायना. देह फाल्यां रोगान कुरूप जालो जाल्यार? आमी देहाक सावन सुरवात करया पूण देहाचेच जावया. देहाच्या भितरलो आत्मो वळखून ताची भेट घेवपाक जाय. मनीस आंगणांतल्यान पडवेर येता, मागीर बसपा कुडींत येता, मागीर देवा कुडींत वता. तशेंच व्हंकल न्हवर्यान निमाणे एकामेकांच्या काळजांतल्यान देवाकुडींत रिगूंक जाय. म्हज्या फक्त देहाची पुजा करपी घोव म्हजो अपमान करता अशें दिसूंक जाय. हो मातयेचो गुळो म्हळ्यार हांव न्ही. घोवा बायलेन एकामेकांक मातयेचे गुळे, मांसाचे गुळे समजुचें न्ही. ल्हव ल्हव हे मातयेच्या भितर जें व्हडपण आसा तें वयर वचपाची शक्त आसा, तिचे कडेन दोगांनीय लक्ष दिवपाक जाय. घोवाक पळयतगीर घोवालें दिव्यत्व बायलेक दिसूंक जाय. बायलेक पळयतगीर घोवाक ती देवता अशें दिसचें. भोग भोगतां भोगतां एक दीस विरक्त जावचें. देहाच्या भितर रिगून आत्मो आत्म्या कडेन जोडपाचो.
दिव्याचे कांचेक भितरले ज्योती खातीर व्हडपण आयलां. ते ज्योतीचे उपासक आमी जावंक जाय. जो मेरेन आत्म्याचें व्हडपण कळना तो मेरेन खरें प्रेम ना. बायलेच्या आत्म्याचें व्हडपण दिसपाक लागतगीर घोव तिका गिन्यान दितलो, ध्येय दितलो. तिका फकत वस्त्रां आनी अलंकारांनी सजोवन बावले सारकें दवरचो ना. तेच तरेन ज्या दिसा घोवांतली दिव्यता बायलेक दिसतली त्या दिसा बायल घोवाक कशाय कसो वागपाक दिवची ना. त्या दिसा बायल घोवाक खंयच्याय मार्गान पयशे मेळोवपाचें काम करपाक दिवची ना. गृहस्थाश्रमांत हे तरेन पावित्र्य हाडपाचें, एकामेकांनी एकामेकांक सादूर करीत केन्ना प्रेमान तर केन्ना रागान उलयत वयर वयर वचपाचें. घोवा – बायलेन निमाणे भाव भयणी सारकें जावपाचें. चिखलांतल्यान कमळां फुलोवपाचीं. संवसारांत मोक्ष हाडपाचो.
भारतीय संस्कृतायेंत गृहस्थाश्रम हो मोक्षा कडेन वचपाचो एक मार्ग आसा. हें एक सोपण आसा. थंयच सदां रावपाचें नासता. गृहस्थाश्रमांत रावन, संतती निर्माण करून, वासना विकार थंड करून, वेगवेगळे तरेन त्यागाचे धडे शिकयत निमाणें ह्या धाकट्या संवसारांतल्यान एक दीस व्हडल्या संवसारांत वचपाचें आसा ही गजाल घोव बायलेन विसरपाक जायना. गृहस्थाश्रम होय एक आश्रम आसा. आश्रमाचेंच पावित्र्य हांगाय जाय. घोव बायलां, भुरगां – बाळां हांचो हो आश्रम आसा. सगळ्यांनी सहकार्य करपाचें, प्रेमान रावपाचें, ध्येयाची पुजा करपाची, कूल परंपरा म्हणून जें कितें आसता, ते कूल परंपरेक मरपाक दिवप ना हें काम आसता. एका तपोवना कडेन बोट दाखोवन श्रीराम म्हणटात, “हांगा एक व्हडले रुशी रावताले. आयिल्ल्या गेल्ल्याचें तें मना सावन आदर सत्कार करताले. त्या रुशींक भुरगें बाळ नाशिल्लें. तो रुशी भायर पडलो पूण त्या रुशीचें आदर सत्कार करपाचें व्रत तपोवनांतले रूख करतात. जो कोण येता ताका फुलां फळां दितात, सावळी दितात.” अशे तरेन कुळाची परंपरा चलोवपाची आसता. म्हज्या कुळांत कोण फट उलोवचो ना, म्हज्या कुळांत कोण चोरी करचो ना, सोयर्याक धांवडावचे नात. अशे तरेच्यो विशिश्ट प्रथा त्या त्या कुळांत आसता.
(फुडें चालू…)
मूळ लेखकः साने गुरुजी,
अणकारः पांडुरंग नाडकर्णी
पांडुरंग नाडकर्णी
9326139252
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
