कश्टाक मोल नासता

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

म्हयनो सरत आयिल्लो. सगळो वाठार वतान चकचकतालो. फुलू सामकें वतान तापोवन मेरे वयल्यान चलत घरांत भितर सरलें. खांदा वयल्यान बटवो काडून खिळ्याक लायलो आनी तें हात-पांय धुवपाक गेलें. आवय लोकांच्या घरांतलो पसारो काडून निकतीच घरांत येवन रांदपाक लागिल्ली.
आई म्हाका वाड गे, भूक लागल्या. बाय फुलू मातशें राव गो. आई तुजें सदांचेंच हें, केन्नाय शाळेंतल्यान आयल्यार तूं केन्नाच वेळार वाडिना. तुजें सासपुनूच सोंपना. अशें म्हणून फुलू आपल्या ओंठांचो बोचो करून फुगून बसलें.
शांतुल्यान बेगी-बेगीन ताट करून चलयेक वाडलें. फुलू मांडी मोडून जेवपाक बसला मात अकस्मात आवयचेर आड्डलें. आई हें कितें केलां? असलें जेवण रमा काकीलो कुत्रो तरी जेवतलो? इतले म्हण खार? थू थू थू करीत तें उठलें आनी अन्नान भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारली.
आवयच्या पोटांत सामके कच्च जाल्ले. कारण घोव भायर पडत सावन ती दीस-रात चलयेच्या पोटांत दोन वेळाचे तरी घांस पडचे, चली बरी शिकची म्हूण मर-मर-मरताली. आवयन रागान म्हणलें, फुलू अन्नाचो असो अपमान कोण करता? आमकां ल्हान आसतना एका वेळाचें जेवण मेळपाक कुस्तार जातालें. तुका सगळें आयतें मेळटा न्हय गो.
फुलू रागान‌ वचून भायर बसलें आनी राती कडेन जेवनासतना न्हिदलें. फांतोडेर शांतुल्याक कुडकुड्यान जोर आयलो. पुराय दीस आंगाच्या दुखीन ती सामकी परवताली. चार दीस जाल्ले‌ तरी तिचो जोर देंवनासलो. अशें करतां-करतां तिणें सामकेच हांतरूण धरले. घरां आवय आनी चली दोगाच आशिल्ल्यान घराचो सगळो भार णव वर्सांच्या फुलूचेर पडलो. घरां ‘हाडली पोड आनी खाली पोड’ अशी परिस्थिती आशिल्ल्यान फुलू आवय वरीच लोकांगेर काम करपाक वचपाक लागलें. सुरवेक म्हयनोभर शेजारच्या रमा काकीन तांकां जायतो आदार केल्लो. जेवण लेगीत तीच दिताली. पूण कितले दीस म्हण दुसर्‍यांचेर आदाराक रावतली देखून गांवचे लयराईचे जात्रे दिसा आपूणच रांदपाचो निर्णय फुलून घेतलो. फुलून एका परातीन तांदळाचें पीठ घेतलें आनी तातूंत थोडें-थोडें उदक घालून तें पीठ मळ्ळें. मागीर ताणें हळू-हळू भाकर थाप्पाक सुरवात केली. पूण शेवट मेरेन ताचे कडेन भाकरेचो आकार वाटकुळो जाल्लोच ना. भाकरे वांगडा बुडोवपाक ताणें खतखतें केल्लें.
आई भाकरी खावन पळय कशी जाल्या ती. तसो आवयन खतखत्या बरोबर भाकरेचो कुडको तोंडांत घालो. फुलू आवयच्या तोंडा कडेनूच पळयतालें, कारण ताणें अशी भाकरी पयलेच फावट केल्ली. तश्यो खेळटना तांणी जायत्यो पानांच्यो भाकर्‍यो केल्ल्यो. आवय शांतपणान खाताली.
आवयन म्हणलें, “फुलू शाण्या खूब रुचीक जाला गो खतखतें.” हें आयकून फुलूच्या मनाक आगळीच खोस जाली. पूण फुलून आपूण खतखत्या वांगडा भाकरेचो कुडको तोंडांत घालताच तोंड वांकडें केलें. ताणें सोमतेच आवयक विचारलें, “आई, तूं फट कित्याक मारली? खतखतें रुचीक जालां‌ म्हण.”
“बाय आपल्या खातीर दुसर्‍यांनी नाकशीभर लेगीत केल्यार ताका नांवा दवरचे परस ताची तुस्त करची. कारण त्या सगळ्या फाटसून ताची मोग-माया आसताच, पूण तें करपाक त्या मनशान कश्टय तितलेच घेतिल्ले आसतात”.
आवयचीं हीं उतरां आयकून फुलूक आपणें भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारिल्ली याद जाली. तें आवयक वेंगोवन भळा-भळा करून रडपाक लागलें आनी आवयक म्हणपाक लागलें. आई त्या दिसा हांव‌ खरेंच चुकलें. तूं दीस-रात म्हज्या खातीर वळवळटाली आनी हांवें तुजो आनी अन्नाचोय अपमान केल्लो.
आई हांव‌ चुकलें!

र्च म्हयनो सरत आयिल्लो. सगळो वाठार वतान चकचकतालो. फुलू सामकें वतान तापोवन मेरे वयल्यान चलत घरांत भितर सरलें. खांदा वयल्यान बटवो काडून खिळ्याक लायलो आनी तें हात-पांय धुवपाक गेलें. आवय लोकांच्या घरांतलो पसारो काडून निकतीच घरांत येवन रांदपाक लागिल्ली.
आई म्हाका वाड गे, भूक लागल्या. बाय फुलू मातशें राव गो. आई तुजें सदांचेंच हें, केन्नाय शाळेंतल्यान आयल्यार तूं केन्नाच वेळार वाडिना. तुजें सासपुनूच सोंपना. अशें म्हणून फुलू आपल्या ओंठांचो बोचो करून फुगून बसलें.
शांतुल्यान बेगी-बेगीन ताट करून चलयेक वाडलें. फुलू मांडी मोडून जेवपाक बसला मात अकस्मात आवयचेर आड्डलें. आई हें कितें केलां? असलें जेवण रमा काकीलो कुत्रो तरी जेवतलो? इतले म्हण खार? थू थू थू करीत तें उठलें आनी अन्नान भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारली.
आवयच्या पोटांत सामके कच्च जाल्ले. कारण घोव भायर पडत सावन ती दीस-रात चलयेच्या पोटांत दोन वेळाचे तरी घांस पडचे, चली बरी शिकची म्हूण मर-मर-मरताली. आवयन रागान म्हणलें, फुलू अन्नाचो असो अपमान कोण करता? आमकां ल्हान आसतना एका वेळाचें जेवण मेळपाक कुस्तार जातालें. तुका सगळें आयतें मेळटा न्हय गो.
फुलू रागान‌ वचून भायर बसलें आनी राती कडेन जेवनासतना न्हिदलें. फांतोडेर शांतुल्याक कुडकुड्यान जोर आयलो. पुराय दीस आंगाच्या दुखीन ती सामकी परवताली. चार दीस जाल्ले‌ तरी तिचो जोर देंवनासलो. अशें करतां-करतां तिणें सामकेच हांतरूण धरले. घरां आवय आनी चली दोगाच आशिल्ल्यान घराचो सगळो भार णव वर्सांच्या फुलूचेर पडलो. घरां ‘हाडली पोड आनी खाली पोड’ अशी परिस्थिती आशिल्ल्यान फुलू आवय वरीच लोकांगेर काम करपाक वचपाक लागलें. सुरवेक म्हयनोभर शेजारच्या रमा काकीन तांकां जायतो आदार केल्लो. जेवण लेगीत तीच दिताली. पूण कितले दीस म्हण दुसर्‍यांचेर आदाराक रावतली देखून गांवचे लयराईचे जात्रे दिसा आपूणच रांदपाचो निर्णय फुलून घेतलो. फुलून एका परातीन तांदळाचें पीठ घेतलें आनी तातूंत थोडें-थोडें उदक घालून तें पीठ मळ्ळें. मागीर ताणें हळू-हळू भाकर थाप्पाक सुरवात केली. पूण शेवट मेरेन ताचे कडेन भाकरेचो आकार वाटकुळो जाल्लोच ना. भाकरे वांगडा बुडोवपाक ताणें खतखतें केल्लें.
आई भाकरी खावन पळय कशी जाल्या ती. तसो आवयन खतखत्या बरोबर भाकरेचो कुडको तोंडांत घालो. फुलू आवयच्या तोंडा कडेनूच पळयतालें, कारण ताणें अशी भाकरी पयलेच फावट केल्ली. तश्यो खेळटना तांणी जायत्यो पानांच्यो भाकर्‍यो केल्ल्यो. आवय शांतपणान खाताली.
आवयन म्हणलें, “फुलू शाण्या खूब रुचीक जाला गो खतखतें.” हें आयकून फुलूच्या मनाक आगळीच खोस जाली. पूण फुलून आपूण खतखत्या वांगडा भाकरेचो कुडको तोंडांत घालताच तोंड वांकडें केलें. ताणें सोमतेच आवयक विचारलें, “आई, तूं फट कित्याक मारली? खतखतें रुचीक जालां‌ म्हण.”
“बाय आपल्या खातीर दुसर्‍यांनी नाकशीभर लेगीत केल्यार ताका नांवा दवरचे परस ताची तुस्त करची. कारण त्या सगळ्या फाटसून ताची मोग-माया आसताच, पूण तें करपाक त्या मनशान कश्टय तितलेच घेतिल्ले आसतात”.
आवयचीं हीं उतरां आयकून फुलूक आपणें भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारिल्ली याद जाली. तें आवयक वेंगोवन भळा-भळा करून रडपाक लागलें आनी आवयक म्हणपाक लागलें. आई त्या दिसा हांव‌ खरेंच चुकलें. तूं दीस-रात म्हज्या खातीर वळवळटाली आनी हांवें तुजो आनी अन्नाचोय अपमान केल्लो.
आई हांव‌ चुकलें!

र्च म्हयनो सरत आयिल्लो. सगळो वाठार वतान चकचकतालो. फुलू सामकें वतान तापोवन मेरे वयल्यान चलत घरांत भितर सरलें. खांदा वयल्यान बटवो काडून खिळ्याक लायलो आनी तें हात-पांय धुवपाक गेलें. आवय लोकांच्या घरांतलो पसारो काडून निकतीच घरांत येवन रांदपाक लागिल्ली.
आई म्हाका वाड गे, भूक लागल्या. बाय फुलू मातशें राव गो. आई तुजें सदांचेंच हें, केन्नाय शाळेंतल्यान आयल्यार तूं केन्नाच वेळार वाडिना. तुजें सासपुनूच सोंपना. अशें म्हणून फुलू आपल्या ओंठांचो बोचो करून फुगून बसलें.
शांतुल्यान बेगी-बेगीन ताट करून चलयेक वाडलें. फुलू मांडी मोडून जेवपाक बसला मात अकस्मात आवयचेर आड्डलें. आई हें कितें केलां? असलें जेवण रमा काकीलो कुत्रो तरी जेवतलो? इतले म्हण खार? थू थू थू करीत तें उठलें आनी अन्नान भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारली.
आवयच्या पोटांत सामके कच्च जाल्ले. कारण घोव भायर पडत सावन ती दीस-रात चलयेच्या पोटांत दोन वेळाचे तरी घांस पडचे, चली बरी शिकची म्हूण मर-मर-मरताली. आवयन रागान म्हणलें, फुलू अन्नाचो असो अपमान कोण करता? आमकां ल्हान आसतना एका वेळाचें जेवण मेळपाक कुस्तार जातालें. तुका सगळें आयतें मेळटा न्हय गो.
फुलू रागान‌ वचून भायर बसलें आनी राती कडेन जेवनासतना न्हिदलें. फांतोडेर शांतुल्याक कुडकुड्यान जोर आयलो. पुराय दीस आंगाच्या दुखीन ती सामकी परवताली. चार दीस जाल्ले‌ तरी तिचो जोर देंवनासलो. अशें करतां-करतां तिणें सामकेच हांतरूण धरले. घरां आवय आनी चली दोगाच आशिल्ल्यान घराचो सगळो भार णव वर्सांच्या फुलूचेर पडलो. घरां ‘हाडली पोड आनी खाली पोड’ अशी परिस्थिती आशिल्ल्यान फुलू आवय वरीच लोकांगेर काम करपाक वचपाक लागलें. सुरवेक म्हयनोभर शेजारच्या रमा काकीन तांकां जायतो आदार केल्लो. जेवण लेगीत तीच दिताली. पूण कितले दीस म्हण दुसर्‍यांचेर आदाराक रावतली देखून गांवचे लयराईचे जात्रे दिसा आपूणच रांदपाचो निर्णय फुलून घेतलो. फुलून एका परातीन तांदळाचें पीठ घेतलें आनी तातूंत थोडें-थोडें उदक घालून तें पीठ मळ्ळें. मागीर ताणें हळू-हळू भाकर थाप्पाक सुरवात केली. पूण शेवट मेरेन ताचे कडेन भाकरेचो आकार वाटकुळो जाल्लोच ना. भाकरे वांगडा बुडोवपाक ताणें खतखतें केल्लें.
आई भाकरी खावन पळय कशी जाल्या ती. तसो आवयन खतखत्या बरोबर भाकरेचो कुडको तोंडांत घालो. फुलू आवयच्या तोंडा कडेनूच पळयतालें, कारण ताणें अशी भाकरी पयलेच फावट केल्ली. तश्यो खेळटना तांणी जायत्यो पानांच्यो भाकर्‍यो केल्ल्यो. आवय शांतपणान खाताली.
आवयन म्हणलें, “फुलू शाण्या खूब रुचीक जाला गो खतखतें.” हें आयकून फुलूच्या मनाक आगळीच खोस जाली. पूण फुलून आपूण खतखत्या वांगडा भाकरेचो कुडको तोंडांत घालताच तोंड वांकडें केलें. ताणें सोमतेच आवयक विचारलें, “आई, तूं फट कित्याक मारली? खतखतें रुचीक जालां‌ म्हण.”
“बाय आपल्या खातीर दुसर्‍यांनी नाकशीभर लेगीत केल्यार ताका नांवा दवरचे परस ताची तुस्त करची. कारण त्या सगळ्या फाटसून ताची मोग-माया आसताच, पूण तें करपाक त्या मनशान कश्टय तितलेच घेतिल्ले आसतात”.
आवयचीं हीं उतरां आयकून फुलूक आपणें भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारिल्ली याद जाली. तें आवयक वेंगोवन भळा-भळा करून रडपाक लागलें आनी आवयक म्हणपाक लागलें. आई त्या दिसा हांव‌ खरेंच चुकलें. तूं दीस-रात म्हज्या खातीर वळवळटाली आनी हांवें तुजो आनी अन्नाचोय अपमान केल्लो.
आई हांव‌ चुकलें!

र्च म्हयनो सरत आयिल्लो. सगळो वाठार वतान चकचकतालो. फुलू सामकें वतान तापोवन मेरे वयल्यान चलत घरांत भितर सरलें. खांदा वयल्यान बटवो काडून खिळ्याक लायलो आनी तें हात-पांय धुवपाक गेलें. आवय लोकांच्या घरांतलो पसारो काडून निकतीच घरांत येवन रांदपाक लागिल्ली.
आई म्हाका वाड गे, भूक लागल्या. बाय फुलू मातशें राव गो. आई तुजें सदांचेंच हें, केन्नाय शाळेंतल्यान आयल्यार तूं केन्नाच वेळार वाडिना. तुजें सासपुनूच सोंपना. अशें म्हणून फुलू आपल्या ओंठांचो बोचो करून फुगून बसलें.
शांतुल्यान बेगी-बेगीन ताट करून चलयेक वाडलें. फुलू मांडी मोडून जेवपाक बसला मात अकस्मात आवयचेर आड्डलें. आई हें कितें केलां? असलें जेवण रमा काकीलो कुत्रो तरी जेवतलो? इतले म्हण खार? थू थू थू करीत तें उठलें आनी अन्नान भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारली.
आवयच्या पोटांत सामके कच्च जाल्ले. कारण घोव भायर पडत सावन ती दीस-रात चलयेच्या पोटांत दोन वेळाचे तरी घांस पडचे, चली बरी शिकची म्हूण मर-मर-मरताली. आवयन रागान म्हणलें, फुलू अन्नाचो असो अपमान कोण करता? आमकां ल्हान आसतना एका वेळाचें जेवण मेळपाक कुस्तार जातालें. तुका सगळें आयतें मेळटा न्हय गो.
फुलू रागान‌ वचून भायर बसलें आनी राती कडेन जेवनासतना न्हिदलें. फांतोडेर शांतुल्याक कुडकुड्यान जोर आयलो. पुराय दीस आंगाच्या दुखीन ती सामकी परवताली. चार दीस जाल्ले‌ तरी तिचो जोर देंवनासलो. अशें करतां-करतां तिणें सामकेच हांतरूण धरले. घरां आवय आनी चली दोगाच आशिल्ल्यान घराचो सगळो भार णव वर्सांच्या फुलूचेर पडलो. घरां ‘हाडली पोड आनी खाली पोड’ अशी परिस्थिती आशिल्ल्यान फुलू आवय वरीच लोकांगेर काम करपाक वचपाक लागलें. सुरवेक म्हयनोभर शेजारच्या रमा काकीन तांकां जायतो आदार केल्लो. जेवण लेगीत तीच दिताली. पूण कितले दीस म्हण दुसर्‍यांचेर आदाराक रावतली देखून गांवचे लयराईचे जात्रे दिसा आपूणच रांदपाचो निर्णय फुलून घेतलो. फुलून एका परातीन तांदळाचें पीठ घेतलें आनी तातूंत थोडें-थोडें उदक घालून तें पीठ मळ्ळें. मागीर ताणें हळू-हळू भाकर थाप्पाक सुरवात केली. पूण शेवट मेरेन ताचे कडेन भाकरेचो आकार वाटकुळो जाल्लोच ना. भाकरे वांगडा बुडोवपाक ताणें खतखतें केल्लें.
आई भाकरी खावन पळय कशी जाल्या ती. तसो आवयन खतखत्या बरोबर भाकरेचो कुडको तोंडांत घालो. फुलू आवयच्या तोंडा कडेनूच पळयतालें, कारण ताणें अशी भाकरी पयलेच फावट केल्ली. तश्यो खेळटना तांणी जायत्यो पानांच्यो भाकर्‍यो केल्ल्यो. आवय शांतपणान खाताली.
आवयन म्हणलें, “फुलू शाण्या खूब रुचीक जाला गो खतखतें.” हें आयकून फुलूच्या मनाक आगळीच खोस जाली. पूण फुलून आपूण खतखत्या वांगडा भाकरेचो कुडको तोंडांत घालताच तोंड वांकडें केलें. ताणें सोमतेच आवयक विचारलें, “आई, तूं फट कित्याक मारली? खतखतें रुचीक जालां‌ म्हण.”
“बाय आपल्या खातीर दुसर्‍यांनी नाकशीभर लेगीत केल्यार ताका नांवा दवरचे परस ताची तुस्त करची. कारण त्या सगळ्या फाटसून ताची मोग-माया आसताच, पूण तें करपाक त्या मनशान कश्टय तितलेच घेतिल्ले आसतात”.
आवयचीं हीं उतरां आयकून फुलूक आपणें भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारिल्ली याद जाली. तें आवयक वेंगोवन भळा-भळा करून रडपाक लागलें आनी आवयक म्हणपाक लागलें. आई त्या दिसा हांव‌ खरेंच चुकलें. तूं दीस-रात म्हज्या खातीर वळवळटाली आनी हांवें तुजो आनी अन्नाचोय अपमान केल्लो.
आई हांव‌ चुकलें!

र्च म्हयनो सरत आयिल्लो. सगळो वाठार वतान चकचकतालो. फुलू सामकें वतान तापोवन मेरे वयल्यान चलत घरांत भितर सरलें. खांदा वयल्यान बटवो काडून खिळ्याक लायलो आनी तें हात-पांय धुवपाक गेलें. आवय लोकांच्या घरांतलो पसारो काडून निकतीच घरांत येवन रांदपाक लागिल्ली.
आई म्हाका वाड गे, भूक लागल्या. बाय फुलू मातशें राव गो. आई तुजें सदांचेंच हें, केन्नाय शाळेंतल्यान आयल्यार तूं केन्नाच वेळार वाडिना. तुजें सासपुनूच सोंपना. अशें म्हणून फुलू आपल्या ओंठांचो बोचो करून फुगून बसलें.
शांतुल्यान बेगी-बेगीन ताट करून चलयेक वाडलें. फुलू मांडी मोडून जेवपाक बसला मात अकस्मात आवयचेर आड्डलें. आई हें कितें केलां? असलें जेवण रमा काकीलो कुत्रो तरी जेवतलो? इतले म्हण खार? थू थू थू करीत तें उठलें आनी अन्नान भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारली.
आवयच्या पोटांत सामके कच्च जाल्ले. कारण घोव भायर पडत सावन ती दीस-रात चलयेच्या पोटांत दोन वेळाचे तरी घांस पडचे, चली बरी शिकची म्हूण मर-मर-मरताली. आवयन रागान म्हणलें, फुलू अन्नाचो असो अपमान कोण करता? आमकां ल्हान आसतना एका वेळाचें जेवण मेळपाक कुस्तार जातालें. तुका सगळें आयतें मेळटा न्हय गो.
फुलू रागान‌ वचून भायर बसलें आनी राती कडेन जेवनासतना न्हिदलें. फांतोडेर शांतुल्याक कुडकुड्यान जोर आयलो. पुराय दीस आंगाच्या दुखीन ती सामकी परवताली. चार दीस जाल्ले‌ तरी तिचो जोर देंवनासलो. अशें करतां-करतां तिणें सामकेच हांतरूण धरले. घरां आवय आनी चली दोगाच आशिल्ल्यान घराचो सगळो भार णव वर्सांच्या फुलूचेर पडलो. घरां ‘हाडली पोड आनी खाली पोड’ अशी परिस्थिती आशिल्ल्यान फुलू आवय वरीच लोकांगेर काम करपाक वचपाक लागलें. सुरवेक म्हयनोभर शेजारच्या रमा काकीन तांकां जायतो आदार केल्लो. जेवण लेगीत तीच दिताली. पूण कितले दीस म्हण दुसर्‍यांचेर आदाराक रावतली देखून गांवचे लयराईचे जात्रे दिसा आपूणच रांदपाचो निर्णय फुलून घेतलो. फुलून एका परातीन तांदळाचें पीठ घेतलें आनी तातूंत थोडें-थोडें उदक घालून तें पीठ मळ्ळें. मागीर ताणें हळू-हळू भाकर थाप्पाक सुरवात केली. पूण शेवट मेरेन ताचे कडेन भाकरेचो आकार वाटकुळो जाल्लोच ना. भाकरे वांगडा बुडोवपाक ताणें खतखतें केल्लें.
आई भाकरी खावन पळय कशी जाल्या ती. तसो आवयन खतखत्या बरोबर भाकरेचो कुडको तोंडांत घालो. फुलू आवयच्या तोंडा कडेनूच पळयतालें, कारण ताणें अशी भाकरी पयलेच फावट केल्ली. तश्यो खेळटना तांणी जायत्यो पानांच्यो भाकर्‍यो केल्ल्यो. आवय शांतपणान खाताली.
आवयन म्हणलें, “फुलू शाण्या खूब रुचीक जाला गो खतखतें.” हें आयकून फुलूच्या मनाक आगळीच खोस जाली. पूण फुलून आपूण खतखत्या वांगडा भाकरेचो कुडको तोंडांत घालताच तोंड वांकडें केलें. ताणें सोमतेच आवयक विचारलें, “आई, तूं फट कित्याक मारली? खतखतें रुचीक जालां‌ म्हण.”
“बाय आपल्या खातीर दुसर्‍यांनी नाकशीभर लेगीत केल्यार ताका नांवा दवरचे परस ताची तुस्त करची. कारण त्या सगळ्या फाटसून ताची मोग-माया आसताच, पूण तें करपाक त्या मनशान कश्टय तितलेच घेतिल्ले आसतात”.
आवयचीं हीं उतरां आयकून फुलूक आपणें भरिल्ल्या ताटाचेर खोट मारिल्ली याद जाली. तें आवयक वेंगोवन भळा-भळा करून रडपाक लागलें आनी आवयक म्हणपाक लागलें. आई त्या दिसा हांव‌ खरेंच चुकलें. तूं दीस-रात म्हज्या खातीर वळवळटाली आनी हांवें तुजो आनी अन्नाचोय अपमान केल्लो.
आई हांव‌ चुकलें!

काजल कृष्णा पार्सेकार
7972703195