भोगसणें

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

दोतोराची उतरां आयकून जॉकी भाटकाराक शेळो घाम सुटलो. भाटकार त्या नुस्तें गरयतल्या मनशाचे सोदीक अख्खो गांव भोंवलो. जायते दीस सरले. भाटकाराक रॉकी नदरेकच पडना.

राॅकी. गरीब मनीस. बस्तोडेच्या गांवांत रावतालो. न्हंयेचेर वचून नुस्तें गरोवपाची ताका भारी आवड. तो न्हंयेचे देगेर उबो रावतालो. तकालस घेतालो. आनीक वोंतांत करपून, सोंसणीकाय सांबाळून नुस्तें गरयतालो. पूण खंतीची गजाल म्हणल्यार बारीक नुस्तें सोडल्यार, केन्नाच ताका व्हडल्या नुस्त्याचें देणें फावो जावंक नासलें. 

एक दीस अजाप घडलें. अकस्मात रॉकीचे गरयेक एक व्हड नुस्तें फारावलें. नुस्तें लागलां, तें पळोवन रॉकीचे खुशालकायेक शीममेर उरली ना. पूण ही ताची खुशालकाय चड वेळ तिगली ना. कित्याक? रॉकी तें नुस्तें हातांत धरता म्हणसर, थंय गांवचो जॉकी भाटकार पावलो. ताणें तें नुस्तें रॉकीच्या हातांतल्यान ओडून घेतलें. मोल विचारलें ना, गरयतल्याची तुस्त – तोखणाय केली ना. हें नुस्तें आतां आपलें जालें, अशें म्हणून जॉकी भाटकार घरचे वाटेक लागलो. हें सगळें जॉकी भाटकार आपले पदवेच्या बळान करतालो. मात, रॉकी गरोवपी थंयच तटास जावन भाटकाराक पळयत उरलो. बरें झेतान नुस्तें घेवन घरा वतना भाटकाराच्या हातांतलें तें नुस्तें सगळेंच उंचाबळूंक लागलें. उंचाबळाये वरवीं नुस्त्याचो कांटो भाटकाराच्या हाताच्या बोटाक नेटान तोपलो. कांय दिसां उपरांत जॉकी भाटकारांचें कांटो तोपिल्लें तें बोट उफाळून आयलें. तो भियेलो आनी ताणें दोतोरागेर धांव मारली. दोतारान बारीकसाणेन बोट तपासलें,

“तुजें बोट भितरल्या भितर कुसता मरे भाकारा, वखद लायतां हांव पट्टीय बांदतां. पूण तुका जतनाय घेवची पडटली.”  जॉकी भाटकाराक दोतोरान फर्मायलें.

खूब दीस गेले. पूण जॉकी भाटकाराचें तें बोट पेखूंक ना. पूण बोटाक मांतेर जावन तें आनीक चड कुसत वतालें. ताच्या बोटाचो घांवो आनीक फुडें पसरपाक सुरवात जाल्ली. परतून एकदां जॉकी भाटकारान बोट दोतोराक दाखोवपाचें थारायलें. बोटाची पट्टी उकती करतनाच दोतोर भियेलो.

“आवोयसऽऽ सायबा भोगोस !…ह्या तुज्या बोटाक पेखवणी मेळना. ताका वखदां लागनांत. तें चड आनीक चड कुसत वता. म्हजे लागीं आतां उपाय एकूच आसा. आनी तो म्हणल्यार तुजो आख्खो हात कुसूंक दिना जावच्याक, हें आख्खें बोटूच कातरचें पडटलें.”  मनाचेर जड फातर दवरून जॉकी भाटकार दोतोराच्या सांगण्याक राजी जालो. भाटकारान हाताचें तें बोट कातरून घेतलें. पट्टी बांदून खुशालभरीत जावन तो आपल्या घरा गेलो. एका म्हयन्या उपरांत भाटकारान परतून आपल्या बोटाक पळयलें,

“ देवा सायबा, हें बोट पेखना!”

तो  एकदम दोतोरागेर धांवलो. आपल्या हाताक बांदिल्ली पट्टी सोडोवन घेतली. दोतोराक पट्टी सोडटनाच एक विचित्र वास येवंक लागलो. दोतोर अजापलो.

“ हें पळय भाकारा, हांवें ऑपेरेसांव केलें. पूण तुजें हें बोट अजून कित्याक पेखना हें गोमना. तें अदीक आनी अदीक कशें कुसत वता? हे विचार म्हाका बरेच सतायतात. तरी एक सांग म्हाका, तुज्या बोटाक कांटो कसो तोपललो? तुवें कितें म्हूण केल्लें?

जॉकी भाटकारान घडिल्ली खबर दोतोराक सांगली. दोतोरान कपलार हात मारलो. आनी म्हणलें, “म्हज्या पुता, बेगीन वच आनी त्या नुस्त्या गरयतल्या मनशाक सोदून काड. ताची माफी मागून घे. तेन्नाच तुका भोगसणें मेळटलें. नाजाल्यार म्हाका तुजो अख्खो हात कातरून उडोवचो पडटलो.” 

दोतोराची उतरां आयकून जॉकी भाटकाराक शेळो घाम सुटलो. भाटकार त्या नुस्तें गरयतल्या मनशाचे सोदीक अख्खो गांव भोंवलो. जायते दीस सरले. भाटकाराक रॉकी नदरेकच पडना. तो साप्प बेजार जालो. ‘‘खंय म्हूण गेलो काय हो म्हाका शिरापून’ हो प्रस्न ताच्या मनांत रिगलो.

एक दीस अकस्मात ताचे घराचे वाटेवेल्यान पासार जातना भाटकारान ताका पळयलो. खोशी जावन ताच्या फुड्यांत धांव मारून रॉकीक थांबयलो. ताका विचारलें.

‘‘आरे, म्हाका एक सांग रे?  हांवें त्या दिसा तुज्या हातांतल्यान नुस्तें ओडून काडून घेवन व्हेलें. पूण उपरांत तुवें म्हाका शिराप घाले कितें रे? पळय, म्हज्या हाताची दशा कितें जाल्या ती? तो दिसान- दीस कुसत वता. कितें म्हूण वायट मागलें तुवें? म्हज्या पासत देवा लागीं?.. म्हाका तुजे माफीची गरज आसा आतां! ’भाटकारान सामकें दयेक येत विनयलें.

नुस्तें गरोवपी रॉकी अजापीत जावन भाटकाराक पळयत रावलो.

“भाटकारा, खरें सांगतां, हांवें तुका एकूय शिराप घालूंक ना, ना म्हूण हांवें तुजे पासत कांयच एक वायट मागूंक ना. पूण फकत एकूच वळीचें मागणें हांवें देवाक उबारललें. आनी तें जावन आसा हें, सायबा, जशी ह्या भाटकारान म्हाका ताची पदवी दाखयल्या. तशीच तुजी पदवी तूं ह्या भाटकाराक दाखय. इतलेंच.’’

“सायबा, भोगोस म्हाका !… देवान आपली पदवी दाखयली भाटकारा. म्हजे लागीं न्हय पूण वच आनी देवा लागीं माफी माग. तो जावन आसा दोतोरांचो दोतोर.”… अशें म्हणून तो नुस्तें गरोवपी रॉकी आपले वाटेक लागलो. भाटकार आपल्या घरांत भितर सरलो. वेदी मुखार दिमयेर रावन आपल्या पातकाक रडलो. देवाच्या भोगसण्याक ताणें उलो मारलो. एका रातयांत देवान ताका ताच्या पातकांतलो धुंवन काडलो. ताका आपली पेखोवणी फावो केली. 

“मनशाच्या हातान पदवी दिवंक ना रचणार बापान.” हे वळीचो उगडास आमकां ही घडणी करून दिता. ह्याच कारणाक लागून जिवितांत सदांच  खालती आनी ल्हानवीक जा. देव तुका तुजी जीण बेसांवांनी भरले बगर रावचो ना.

मेलिसा सिमॉयस

म्हापशें

9822217845