गीत रामायण – 37

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

वाली वध न्ही दुश्ट नाशन….. श्रीरामान वालीक मारलो. किष्किंधेचें राज्य परत सुग्रीवाक मेळ्ळें. रुमा आनी सुग्रीवाचें मधुर मिलन जालें. राजविलासान रममाण जाल्ल्यान सुग्रीवाक रामाच्या कार्याचा विसर पडलो. लक्ष्मणान ताका तापयले उपरांत ताका ताच्या कामाची याद आयली. ताणे बेगोबेग सगळ्या वानरवीरांक निमंत्रणां धाडलीं. 

ताच्या उतराक मान दिवन कोट्यांनी वानरवीर जमले. तांकां सुग्रीवान सगळ्या दिशांनी धाडले. श्रीरामान हनुमाना लागीं आपल्या बोटांतली मुदी दिली. ताचे वरवींच हें काम जातलें अशें ताका दिसतालें.

वानरसेना आठूय दिशांनी वचपाक लागली. दक्षिणे वाटेन वचण सेनेमदीं हनुमान, नील, अंगद तार, जोबुवान अशे वीर आशिल्ले. सोद सोद सोदुनय सीता काय मेळ्ळी ना, तेन्ना सगले कपीश्रेश्ठ बेजारले. वालीपुत्र अंगद सामकोच बेजारलो. सुग्रिवान सांगिल्लो एक म्हयन्याचो काळ केन्नाच सोंपलो. सगळे वीर वाजेवन एक पर्वतार बसले.

इतल्यान संपाती नावाचो गृघ्रराज तांच्या म्हऱ्यांत आयलो. तो जटायूचो भाव आणि दशरथाचो दोस्त अशें नातें आशिल्लो. तो म्हणपाक लागलो, म्हाका चक्षुष्मती विद्या येता. म्हाका हांगाच्यान जनककन्या आनी रावण दिश्टी पडटा. सीता लंका नावाच्या सुवर्णद्विपार, रावणाचे बंदखणींत आसा. ह्या क्षार सागराचें अथांग उदक हुपून वचपाक कितें करप, हाचो विचार करात. अंगदा सयत सगल्यांनी खुब विचार केलो. समुद्रा ओलांडप कोणे? शेवटाक जांबुवंतान ठामपणान म्हणलें….

एकूच श्रीहनुमान

पेंवन जो वतलो सिंधु महान।

असो तो एकूच श्रीहनुमान॥धृ॥

पन्नागाक धरून दोन पायांन।

सिंधु पार करता उड्डाणान्।

फुलयता पाखां गरुड गगनान।

त्या गरुडा परस बलवान॥1॥

अंजनीचो जो सुत महाबली।

पवनपुत्र हो महा बलशाली।

नरश्रेष्ठांकुय शिक्षा ती जातली। 

बाहुबली बुद्धीमान ॥2॥

सुर्योदयाक हो जल्मांक आयलो। 

त्रिशत योजना वयर उड्लो। 

सुर्याक तो फळ समजलो।

गेलो धरपाक तपन ॥3॥

बालवीरान रविक जसो धरलो। 

त्रैलोक्यान कांपरो तो भरलो।

ल्हानशा भुरग्याक पळयलो।

आनी वज्र धरता तो सुत्राम ॥4॥

वज्राघातान देवेंद्राच्या।

मात्शें लागलें हनुक भुरग्याच्या।

मनान कोप जालो वायुच्या।

थांबलो तो गतीमान ॥5॥

पवन थांबलो जीवन थांबलें। 

देव सांत्वन करपाक धांवले।

भुरग्याक वर दितात सगळे।

गौरयता भगवान ॥6॥

शस्त्र ताका मारुंक शकचें ना। 

इत्से बगर ताका मरण ना। 

ताचे फुडें ‘त्या’ रवी तिगचो ना। 

हो चिरंतन आयुष्यमान॥7॥

निश्चय मनान कर हनुमंता। 

कपिजनांत तुका असामान्यता।

वामना भशेन पावल उभारतां।

घे विजयी उड्डाण ॥8॥

उदयबुवा फडके (राष्ट्रीय कीर्तनकार) 

97642 43377