भांगरभूंय | प्रतिनिधी
भावंडांनो, देवान मनशाक जे अवयव दिल्यात ते विचार करूनच दिल्यात. देवान खंयच्या हेतून ते आमकां दिल्यात तो हेत कांय वेळा म्हणचे परस बरेच वेळा आमचे मतींत येच ना. नाण्याच्यो दोन वटो आसतात न्हय ? तेच परीं आमचे कुडीचे अवयव आसतात. तांचो बरे तरेनय उपेग करूं येता आनी वायटूय हेतान उपेग करूं येता. देखून आमी ते वापरतना आमची मत वापरूंक जाय. आमी सदांच सकारात्मकतायेनूच नदरेन तांचो वापर करपाची भोव गरज आसा. भावंडांनो हो विचार सांगतना म्हाका भर्तृहरी राजाची काणी याद जाता. आयज हांव ती तुमकां सांगता हां ?आयकात,…
बरोच तेंप राज्य कारभार केल्या उपरांत आनी राजवैभव भोगल्या उपरांत राजा भर्तृहरीन संन्यास घेवपाचें थारायलें. आपली खबर सगळ्यांक दिले उपरांत एका दिसा संन्यासाक वचपा खातीर राजा भर्तृहरी राजवाडो सोडून भायर सरलो. पुणून राजवाड्या भायर पावल घालचे पयलीं ताच्या मनांत एक विचार आयलो. “फुडले भोवंडेंत एखाद्या वेळार रातच्या वेळार खंयच्याय रुखापोंदा न्हिदपाचो वेळ आयली जाल्यार.. ? निकट्या भुंयेर न्हिदपाक कांय अडचण ना, पुणून तकले पोंदां उशें घेतले बगर न्हीद येवची ना. म्हणटकच एक उशें घेतल्यार बरें.” राजान सेवकाक सांगून एक उशें हाडून घेतलें आनी वचपाक पावल उखललें. तेच वेळार परतून एक विचार ताचे मनांत आयलो. “संन्यास घेतला म्हणटकच लोकांच्या दारांत वचून भीख घेवपाक वा जेवण जेवपाक एक ताट नाका?” ताणे रोकडेंच परतून सेवकाक सांगून एक ताट हाडून घेतलें. आनी तो वचपाची तयारी करूंक लागलो. इतल्यांत सेवकान तांकां विचारलें म्हाराज, वाटेर झऱ्या-न्हंयचें वा बांयचें उदक पिवपाक तुमकां पेलो जाय पडटलो. हाडूं ? राजान येवजिलें, “गरज आसा तर खरी.” ताणें सेवका कडल्यान पेलोय वांगडा घेतलो. आतां मात वचपाक कांय हरकत ना, अशें येवजीत तो मुखार सरलो.
राजा भर्तृहरी रानांतल्यान चलत रावलो. दनपार जाली देखून एका रुखा सकयल राजा विसव घेवपा खातीर बसलो. बशिल्ले कडेन मुखावयल्या देखाव्यांत ताची नदर भरसली. थंय कांयजाण फातरफोडे काम करताले. फातर फोडून ताची बारीक खडी करताले. थंयच दनपार जाल्ल्यान एकलो फातरफोडो मनीस एका ल्हानशा रुखाचे सावळेंत दोडिल्ल्या हातांचेर तकली तेंकोवन आड पडिल्लो. ताची कांयच हालचाल जाय नाशिल्ल्यान तो शांत न्हिदला हें राजान पारखिलें. तो देखाव पळोवन राजान येवजिलें, “आरे देवान आमकां काय बऱ्या दोन हातांची उशी दिल्या. म्हजे तकलेंत केन्नाच आयलें ना हें. बेठोच हांव हें जड उशें म्हज्या सांगाताक घेवन आयलां. फातरफोड्याक पळयल्यार ह्या उशाची म्हाका गरजूच ना.” राजान सांगाताक हाडिल्लें उशें थंयच रुखा मुळाक दवरलें. आनी थोडो वेळ विसव घेतल्या उपरांत मुखार चलत रावलो…
चलतां चलतां बऱ्या वेळान ताका वाटेर एक साधूबाबा भाजी खातना दिश्टी पडलो. ताच्या एका हाताच्या पोश्यांत एक रोटी आनी ताचेर ताणे भाजी घेतिल्ली. ती भाजी साधुबाबा दुसऱ्या हातांत रोटी धरून तो खातालो. राजान पळयलें खाण खावपाक साधूबाबाक ताट लागना. हातांच्या पोशांचो वापर करून तो गरज भागयता. म्हणटकच म्हाकाय ताटाची कसली गरज? राजा भर्तृहरीन आपले कडलें ताट कुशीक उडोवन फुडली वाट चलत रावलो…
चलतां चलतां ताका एक झरो व्हांवतना दिसलो. बरोच वेळ चलत आशिल्ल्यान राजाक बरीच तान लागिल्ली. ताळोय सुकून आयिल्लो. त्या झऱ्याचें थंड शितळ उदक पिवन तान भागयतलो म्हण राजा पेलो घेवन झऱ्या म्हऱ्यांत गेलो. पळयल्यार थंय झऱ्याच्या मुळांत एक आदिवासी आपल्या हाताच्या पोशांत उदक घेवन पितना राजाच्या नदरेक पडलें. राजा अजापलो. ताणें मनांत म्हळें, देवान काय बरे पोशे दिल्यात उदक पिवपाक पेलो आनीक कित्याक वापरूं? राजान हळूच पेलो कुशीक दवरलो आनी वझऱ्या मुळांत वचून दोनूय हातांचे पोशे एकठावन तातूंतल्यान थंड शितळ उदक पिलो. राजाक एक वेगळीच खोस मेळ्ळी. धादोसकायेन राजा फुडली वाट चलत रावलो…
चलतां चलतां मात राजा येवजीत रावलो. नकळटां ताच्या मुखामळार हांशे फुललें. हांसत्या मुखामळांतच ताच्या मनांत चिंतना घोळूंक लागलीं.
“देवान आमकां खुबश्यो गजाली दिल्यात. पुणून त्या गजालींची जाण नाशिल्ल्यान आमी गरजे भायल्या गजालींचो पसारो मांडटात. देवान दिल्ल्या गजालींचो आनी सामर्थ्याचो आमी पुराय रितीन उपेग केलो जाल्यार आमचें जिवीत आसा ते परस अदीक बरें आनी सोबीत करूंक येता.” कुडीक जातले त्रास विसरायेर घालीत राजा येवजीत येवजीत खोशयेन फुडली वाट चलत रावलो….
-उल्हासभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
