जीवनाची खरी रूच

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

चिंतन- 76

गव्हांचिया होती परी। फके वरी खाऊं नये॥

तुकाराम महाराजांची ही ओळ आमकां एक सामको सोंपो पूण खोलायेन भरिल्लो धडो दिता. गंवाचे पीठ हातांत घेतल्यार लेगीत तातूंतल्यान जो मेरेन भाकरी, चपाती वा रोटी केले बगर ताचो कांयच फायदो जावचो ना. फकत पीठ खावन ताची खरी रुच आमकां केन्नाच कळची ना.

आमच्या जिवितांतय कितले फावटीं अशें घडलां! फकत नाममात्र गिन्यान, उपरांतचो अणभव वा अर्दकुटे यत्न – हाका लागून आमकां खरी गोडी मेळना.

म्हाका याद आसा, आमच्या गांवांतल्या एका भुरग्यान गिटार विकतें घेतिल्लें. तें एका बऱ्या कव्हरांत घालून तो सगळ्यांक दाखयतालो. पूण ताणें स्वताक गिटार वाजोवंक केन्नाच वेळ दिलो ना. कांय दिसांनी लोक विचारताले, “कितें रे, गिटार शिकलो?” तो हांसतालो आनी म्हणटालो, “आतां मेरेन वेळ मेळूंक ना.” निमाणें कांय म्हयन्यांनी गिटार एका कोनशाक धुल्ल खायत पडलें. गिटाराचें अस्तित्व म्हणजे फकत गंवाचें पीठ – पूण ताका एक सुरावट आनी गोडसाण दिवपाक कश्ट करचे पडटले आशिल्ले.  

अभ्यास करतनाय तशेंच जाता. फकत पुस्तकां वाचून वा वर्गांत बसून आमकां गिन्यानाचें समाधान मेळना. जो मेरेन तें गिन्यान आमी वास्तव जिणेंत लागू करिनात तो मेरेन खरी रुच ना.

एक फावट आमचे शाळेंत विज्ञान प्रदर्शन आशिल्लें. कांय भुरग्यांनी फकत पुस्तकांतली म्हायती सांगली. पूण एका भुरग्यान पवनचक्कीचें ल्हान मॉडेल तयार केलें. तो वाऱ्यांत हालता तें पळोवन सगळ्यांक अजाप जालें. शिक्षकान ताची तोखणाय करून म्हणलें, “पळयात, गंवाचे पीठ पुरणपोळयेंत बदलल्लें काय कशी रुच येता ती!”

आमी सगळे जायत्या गजालींचो फकत ‘वयले वयर’ अणभव घेतात. योग करपाक सुरवात केल्यार लेगीत आमी दोन दिसांनी सोडून दितात. बरें पुस्तक घेतलें तरी तें शेवट मेरेन वाचनात. आमी खूब कितें शिकल्यात अशें आमकां दिसता, पूण प्रत्यक्षांत आमी अजूनय फकत कच्चें पिठूच खायत आसात. 

तुकाराम महाराज म्हणटा, खरी गोडसाण मेळपाक जाय जाल्यार पीठ चपाती, पुराणपोळयेंत बदलपाक जाय, म्हणल्यार गिन्यान वेव्हारांत हाडचें पडटा. यत्न, सातत्य आनी खरो अणभव – हींच खरी गोडसाण दितात.

देखूनच इश्टांनो, जिणेंत ’पीठ’ जमोवन कांयच फायदो ना. तातूंतल्यान ‘चपाती’ तयार केल्यारच आमकां सुख, समाधान आनी प्रेरणा मेळटली.

– ह भ प देवदत्त दिगंबर परुळेकर