भांगरभूंय | प्रतिनिधी
खू ब वर्सां पयलीं खंय एका राजाक जाण्ट्यांचो वीट आयलो. ते जाण्टे जाल्ल्यान ह्या संवसारांत कांयच उपेगाचे नात अशें ताका दिसलें. देखून ताणें रोखडेंच एक फर्मान काडलें, ’राज्यांतल्या सगल्या जाण्ट्यांक रानांत व्हरून सोडपाचें. तांकां जें कितें जाय तें सगळें दिवन. जो कोण जाण्ट्यांक घरांत दवरतलो ताका राजा कडल्यान ख्यास्त भोगची पडटली’.
राजालें फर्मान राज्यभर पावलें. राजालें फर्मान तें. लोकांनी ख्यास्तीचो भंय धरून आपल्या घरांतल्या सगळ्या जाण्टयां मनशांक रानांत व्हरून सोडले…
त्या राज्यांत एक गरीब असो भुरगो रावतालो. ताका ताच्या जाण्ट्या बापायशिवाय आनीक कोणूच नाशिल्लो. पुणून राजाल्या फर्मानाक भिवून ताणें शेवटाक आपल्या बापायक रानांत सोडपाचो निर्णय घेतलो. बापायक चलपाक कश्ट पडटले देखून त्या भुरग्यान एक कावड तयार केली आनी जें कितें सामान गरजेचें आशिल्लें तें घेवन बापायक कावडींत बसोवन रानाची वाट चलपाक लागलो. रान बरेंच दाट आशिल्लें. झाडां झोपांनी गच्च भरिल्लें. भुरगो रानाची वाट चलत आशिल्लो. चलता चलता कावडींत बशिल्ल्या बापायन येवजिलें ‘हें रान दाट, अटंगें, आपलो पूत परतून घरा येतना विसरतलोच’’ देखून ताणें वाटेवयल्या झोंपाचीं एकेक ताळी मोडून वाटेर उडयली. पुताक तें पयलीं कळ्ळें ना. ताणें ते विशीं बापायक विचारलें तेन्ना बापायन ताका जाप दिली ‘बाबा तूं म्हाका रानांत पावोवन परत घरा वतना ह्या अटंग्या रानांत वाट विसरतलो. देखून तुका वाट कळचे खातीर कुरवेक हांवें एकेक
ताळी मोडू उडयल्या. तूं ह्या ताळ्यां
वयल्यान वेवस्थीत वाट चलून घरा वच हां. तूं शेणचोना रानांत’’ बापायचीं उतरां आयकून पुताचें काळीक कळवळ्ळें. बापायची आपल्यावयली माया पळोवन तो आनीक मुखार गेलोना. तो बापायक घेवन काळखाच्या सांगाताक घरा आयलो आनी घराचे काळखे कुडींत बापायक लिपोवन दवरलो. राजाक कळपाक दिलें ना.
बऱ्या तेंपान राजान आपले प्रजेक एक कुवाडें घालें तें म्हळ्यार शंखाच्या एका बुराकांतल्यान सूत, दोरो भितर घालून तो दोरो दुसरे वटेच्यान भायर काडपाचो जो कोण हें करतलो ताका इनाम जाहीर केलें. राज्यांत दरेक मनीस आपले परीन यत्न करून तें इनाम मेळोवपाचो यत्न करूंक लागले. पुणून कोणाक जमलेंना. हो भुरगोय आपले परीन इनामाचे आशेन घराचे पडवेर बसून सूत-दोरो शंखांतल्यान आरपार घालपाचो यत्न करतालो. पुणून, ताचे कडेन तें जमनाशिल्लें. एक दीस काळखांतले कुडींतल्यान बापायन ताका पळयलो आनी ते विशीं विचारलें. पुतान बापायक सगळें सांगलें. तें आयकून बापायन शंख घेवन ताका आपल्या म्हऱ्यांत आपयलो. उपरांत तो शंख घेवन ताणें पुतान दिल्लें सूत एके मुयेच्या पांयांक बांदलें आनी शंखाचे एके वटेंतल्यान भितर सोडली. दुसरे वटेन गोडाचो एक बारीक कुडको दवरलो. त्या गोडाच्या कुडक्याच्या वासान मूंय तशीच भितरल्यान मुखार गेली आनी दुसरे वटेच्यान भायर सरली. मुयेसकट सुतूय भायर सरलें पुताचें काम जालें.
पुतान रोखडेंच राजाच्या दरबारांत वचून तें राजाक दाखयलें. पुणून राजालो ह्या गरीब भुरगग्याचेर विस्वासच बसलो ना. ताणें ताका बारकायेन विचारलें. तरी राजाल्या ख्यास्तीच्या भंयान भुरग्यान कांयच कळूंक दिलेंना. शेवटाक राजान ताका राखणेचें आनी इनामाचें उतर दिवन, तें कुवाडें सोडोवपाक कोणें आदार दिलो हें विशीं विचारलें.
त्या वेळार भुरग्यान भियेत भियेत सत गजाल राजाक सांगली आनी आपणें राजालें उतर पळ्ळें ना म्हूण आपणाक फावो ती ख्यास्त दिवपाक सांगलें. राजान भुरग्याली जाप आयकली. मात भुरग्याक ख्यास्त
दिली ना. जाण्ट्या मनशांचे अणभव खूब मोलादीक आसतात हें राजाक कळ्ळें. राजान परतून राज्यांत पेरगांव घालें आनी रानांत सोडिल्ल्या सगळ्या जाण्ट्यांक घरा हाडपाक सांगलें.
पळयलें, भावंडांनो, जाण्ट्यांच्या अणभवांचो कितलो आदार आसता तो. आमचे जिणेंत आमी फकत गिन्यानीच आसले म्हूण जायना, अणभवूय गरजेचो आसता. देखूनच जाण्ट्यांचो आदर, भोवमान करात. तांची काळजांत सावन सेवा करात तातूंतच आमचें बरें आसता…
उल्हासभाई
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
