हीच तर रचणाय

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अशें पचपचीतपणा करपाची खुबशा जाणांक संवंय आसता. तो सभाव आसता. अशीं मनशांय ताणेंच रचणाय करून धाडल्यात आसत.

मनांत आयलें आनी पच्च केलें. अशें करप ही कांय जाणांची संवंय आसता. काल मितुल बरें न्हेसन गणपती पळोवंक गेल्लें. थंय ताका खुबशीं जाणां वळखीचीं मेळ्ळीं. तातूंतल्या एकान ताका म्हणलें “कितलें हाडकुळें दिसता गो. इतके बरें न्हेंसून लेगीत तुका तें सोबना पळय.”
हें म्हणपी दुसरें तिसरें कोण नाशिल्लें तर प्रत्येक वेळा अशेंचे हांसपी तेंच तें आशिल्लें. मितुल ओगी रावलें. मितुल दिसपाक सोबीत, पूण ताच्या कुडीची रचणाय मातशी बारीक. तरीय पळयतल्यांच्या नदरेंत भरतालें. आंगान जरी बारीक तरी ताका सोबीत रूपाचें देणें दिवंक देव विसरूंक नाशिल्लो. तें खुशाल भरीत आशिल्लें. पूण आयज भर लोकां मदीं अशें म्हणिल्लें ताच्या मनाक लागलें. तें चितूंक लागलें. हांव अशें कित्याक ? म्हाका देवान अशें कित्याक केलां? हांव कितलें खाता पिता पूण… तें आयज खुबूच दुखलें. तें आतां ओगीच रावूंक लागलें. पूण कांय दिसांनी ताणें तें चड घेवन बसप ना म्हूण सोडून दिलें.
अशें पचपचीतपणा करपाची खुबशा जाणांक संवंय आसता. तो सभाव आसता. अशीं मनशांय ताणेंच रचणाय करून धाडल्यात आसत. पूण हें अशें करप समा न्हय. तरी म्हणटात न्हय कुत्र्याची शेपडी वाकडी ती वाकडी. असलीं हीं मनशां आसतात. आपणाक सगळें येता. आपूण हुशार आसता. आपलें सगलें बरें आसता. पूण तोंडाक मात चुट्टी लागिल्ली आसता. तें तोंड वाटेन वतल्याक कितेंय म्हणटा. कोणाक कितें म्हणप, केन्ना म्हणप हें तांकां कळच ना. खंय म्हणप हांचो तर भानूच ना. असलीं मनशां समाजान कीड आसतात. तीं स्वताक कितें समजतात हें तांकांच खबर आसता. तांच्याच सारकें कांय जाण तांका सांगात दितात. तांच्याय सभावात तेंच भरलेंले आसता. अशीं लोक आपल्याच तरेच्या लोकांची सांगाती आसतात. तांच्या पोटांतूच तो किडो आसता. तांच्याकडे कितलेंय बरें उलय वा तांकां कितलेंय सुदार म्हूण सांग पूण ते सुदरचे नात. खंयच्याय मनशांक दुखोवचे परस तांकां हांसतना पळोवपाचे जोगतेच मनीस आसतात. तांच्या मनांत दृष्टपणा आसत ना. ते मनीस सोंपेपणान कोणाक कांय म्हणनात. ते आपले काम आनी आमी हातूंत चड भर दितात.
आपल्या मनांत आसा म्हण कोणाकय फटाच करून कितेंय म्हणप सामकें चुकीचें आसता. आयचें जग खंयच्यान खंय पावलां, पूण कांय मनीस जशे आसा तशेच आसा. ते दुसऱ्याक सकयल उतरवपाक वतात. पूण तांकां खबर खंय आसा की ते आपल्या पांयार फातर मारतात. दुसऱ्यांक बोटां दाखोवचे पयलीं आपलीं चार बोटां तुका तुजे वटेन आसा हाची खबर आसना. कशें आनी खंय हें कळप गरज आसा. जेन्ना चार लोकां मदीं आसत तेन्ना दुखयता आसत तर तूं आपलो सराव कसो आसा हाचे शिक्षण आसप गरज आसा. आपूण अपूर्ण आसा आनी दुसरो कितें आसा, कितें करता ताचेर वळख नासतना गुळी मारता जाल्यार लागचीना. शेणांत फातर मारचे आदीं आपली ऐपत बी कसली आसा हें पळयत जाल्यार आपणें केल्ली चूक कळटली. पूण हेंवूंय आसा जो दुसऱ्यांच्या फाटल्यान लागला तो आपले कांय करूंक पावना हें सत. ते आजल्म तेंच करतात. हीच तर रचणाय. जी रचणाय दिल्या ती बदलप महाकठीण. कितलोय जिम करात आनी कांय दीस बंद दवरात आसा तशेच परत जातात न्हय….!

सोनाली सु. पेडणेंकार
9923046779