भांगरभूंय | प्रतिनिधी
हसी आठवे यत्तेंत शिकतालें. हें वय म्हणल्यार दरेका भुरग्याच्या जिवीतांतले म्हत्वाचे खीण. माती जेन्ना ओली आसता तेन्नाच
तिका आकार दिवचो आसता. ही पिराय ओले मातये वरी आसता. कारण ह्या वेळार भुरगीं आवय- बापाय बरोबर उणो, पुण हारश्या मुखार चड वेळ पासार करपाक लागतात. तांची शारिरीक तशीच मानसीक उदरगत ह्याच वेळार व्हड प्रमाणान जाता. हे पिरायेचेर तांकां नेमकें तांच्या जिवीतांत कितें घडटा तेंच कळना. चल्याक आनी चलयेक एकामेकांचें आकर्शण जाता, वायट नाजाल्यार बरे संगतीचो परिणाम आतांच दिसून येता. भुरगी उत्सुकता म्हूण वायट व्यसनां करतात आनी मागीर ताची सासणाक ओड लागता.
चलयेच्या जिवीतांतले सगळ्यांत महत्वाचे म्हळ्यार म्हयन्याची पाळी तेन्नाच सुरू जाता. हो एक असो खीण आसता, जेन्ना भुरग्यांक दिसता की तीं व्हड जालीं, पूण आवय- बापाय खातीर तीं ल्हानूच आसतात…. आनी हेंच वयाचें अंतर पालक आनी भुरग्यां मदीं परकेपण तयार करता. तरी सुद्दा अशा वेळार तांकां आवयच्या मोगाची आनी बापायच्या आदाराची जायती गरज पडटा. ह्या वेळार जर दोगांय भितरलो एकटो मनीस ना जालो तर..?
चिंतपाक लेगीत जायना न्हय? हसीच्या नशिबान घात घेतलो त्या वर्सांतलो एक दीस. सदचे भशेन तें शाळेंतल्यान घरां आयलें, पूण आज ताची आवय दारार रावन ताची वाट पळय नाशिल्ली. तें अजाप जालें, तरी आसतना तें घरांत भितर सरलें. आनी जें दृश्य ताणें पळयलें तें आयज लेगीत तें विसरूंक शकचेना. ताची मम्मा सोफार न्हिदिल्ली आनी तिच्या तोंडांत लेस घालून ती पिशांवरी हांसताली. बाबा कपलार हात धरून कदेलीर बशिल्लो. घरांत कितें घडलां तें ताका कळ्ळेंच ना. तें मम्मीक पळयत उरलें. धांवत तें आपले कुडीन गेलें आनी घळघळा रडलें, तेन्ना ताचो बाबा थंय आयलो. ताच्या बाबाचो ताचेर खूब जीव आशिल्लो. ताका रडटा तें पळोवन ताच्या बाबान ताका म्हळें, ‘तुवेंच जर असो धीर सोडलो जाल्यार हांव कितें करतलो बाय?’ आनी ताच्या दोळ्यांतल्यान दुकां आयलीं.
आपल्या बाबाक ताणें इतलो तुटिल्लो केन्नाच पळोवंक नाशिल्लो. ते राती घरांत सगळीं उपाशींच न्हिदलीं. अश्यो जायत्यो राती गेल्यो आनी एक दीस ताचे मम्मीक गाडयेंत घालून ह्या वातावरणांतल्यान पयस खंय तरी व्हेली. हसीक मामागेर व्हरून दवरलें, अशा वेळार ताच्या बाबान ताका कांयच उणे पडूंक दिलें ना, म्हयन्याच्या म्हयन्याक तो ताका पयशे हाडून दितालो. पूण तें इल्लेशें भुरगें त्या पयश्याचें कितें करतलें? ताका जाय आसली ती आवय, तें पयशे दिवन विकत घेवंक शकनासलें.
हसीची मामा- मामी आपल्या भुरग्यां वरी ताची अपुरबाय करताली. ताका कसलेच गजालीचो धक्को बसचो न्हय हाची काळजी घेतालीं. पूण निमणी आवय ती आवयच. रातची ताका न्हीद पडनाशिल्ली. सामकें आवयचे तोंड दोळ्यां मुखार येतालें आनी दोळो लागलो जाल्यार भयानक सपनां पडून तें उठून बसतालें.
हसी अभ्यासांत तशेच खेळांत खूब हुशार. पूण हालीं ताचे दोनूय कडे मात्तूय लक्ष नाशिल्लें. आवयचो उगडास काडून तें शाळेंत एका कोनशाक बसून रडटालें. अशेच तीन- चार म्हयने गेले आनी एक दीस सदचे वरी ताचो बाबा ताका मेळपाक आयलो, पूण ह्या वेळार जीं उतरां ताच्या बाबाच्या तोंडांतल्यान आयलीं तीं आयकुन हसीक आपली खोस कशी आवरूं तेंच कळना जालें. आयज तें आपले मम्मीक मेळटले आसलें. तें धांवत भितर वचून न्हेसून आयलें. पूण ही खोस कांय खिणांची आसली. कारण त्या दिसा ताची मम्मी ताका वळखलीच ना. तें सामकें तुटलें. ह्या वेळार ताचें काळीज रडलें. ताणें धांवत वचून आवयक वेंग मारली. ताका कळूंक ना की मम्मीक मेळ्ळें म्हूण खोशी जावं कांय ती आपल्याक वळखना म्हूण रडूं.
त्या दिसा ताका कळ्ळें की ताचे मम्मीक मानसीक दुयेंस जालां. हें कळले उपरांत तें चिंतनात पडलें. हें कित्याक लागून जालां? कोणाचो म्हजे मम्मीक इतलो त्रास जालो? म्हजे खातीर तर न्हय? अशे किलेशेच प्रस्न ताच्या मुखार येवन उबे रावले. हातूंत दोन वर्सां गेलीं. हसीची आवय सारकी जाली. ती परत घरा आयली. तांच्या घरांत परत खोशयेची ल्हारां आयलीं. पूण, हंसीच्या काळजांत आजून त्यो दोन वर्सांच्यो कोडू यादी आसात. ते आवय- बापाय शिवाय गेल्ले दीस ताका परत मेळचे ना. पूण ती गजाल याद आयल्यार तें म्हणटा, ‘देवा! असले दीस दुस्मानाक लेगीत दिवं नाका.’
सुहासी सुकडो गांवकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
