पवित्र ग्रंथांची शिकवण मुखार व्हरची

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मनीस जेन्ना शितींत दवरुन वावुरता, तेन्नाच तो आपली मोख पुराय करूंक शकता. तेच बराबर तो आपले भितर आशिल्ले कुशळटायेचें आनी आपले कुवतीचें दर्शन पुराय मनीस समाजाक करूंक पावता. त्या वेळार ताचे खाशेलेपणाची तोखणाय जावंक पावता आनी मागीर लोकांक तो जाय – जायसो दिसता. ह्याच कारणांक लागून हळुहळू तो आपल्या नोकरी- धंद्यांत बरे तरेन जम बसोवंक पावता. जो मनीस आपले बरें चिंत्ता आसतना दुसर्‍यांचेय बरें जावचें अशें मागता, तोच खरो आनी बरो मनीस सबाव जावन आसा, अशें म्हणल्यार म्हजी चूक जावची न्हय.
जे लोक आमचे पवित्र ग्रंथ वाचतात, तांणी असो खोसदिणो अणभव घेतलाच आसतलो. कारण संवसारांतले चडावत धर्मग्रंथ बर्‍याचीच शिकवण दितात आनी म्हूण ह्या खिणांक म्हाका याद जाता ॐ ।। अमृतनादोपनिषद् ।।. ह्या उपनिषदाचो संबंध कृष्ण यजुर्वेदा लागी जोडिल्लो मेळटा. ह्या उपनिषदांत प्रेमभक्ती वांगडा योगाचीं स आंगां जाणा जावन घेवचे खातीर तांचें सुंदर वर्णन केल्लें वाचूंक मेळटा. ती आंगां अशीं आसात- प्रत्याहार, धारणा, ध्यान, प्राणायम, तर्क आनी समाधी. प्राणायमाची विधी, ओमकाराचें चिंतन करप त्या भायर रंगांचोय उल्लेख केल्लो मेळटा. योग करतल्यान भंय, क्रोध आनी मानसीक तणावा पसून पयस रावप, पोशक खाण- जेवण घेवप तेच परीं आपली जीण हांसती खेळटी दवरप, वेळार न्हिदप- उठप करचें असोय उल्लेख केल्लो आसा. हाचोच अर्थ आपली जापसालकी सांबाळून दिसपट्टो वावर करून दर एक मनशान सुखी जीण कशी घडोवंक येता हें समजून घेवंचे खतीर हे ग्रंथ सदांच उपेगी. अशे मोलादीक हे ग्रंथ मनशांची जीण बदलूंक शकता हातूंत दुबाव ना.
सगलेच मनीस अशा वाचनांतल्यान बर्‍यो गजाली शिकतले आनी आपणायतले अशें न्हय. जायते जाण मन लावन वाचतले खरे, पूण तीं तत्वां आपले जिणेंत आपणावचे नात. ही वस्तुस्थिती. भ्रश्टाचार, लुटमार, मारपीट अशी प्रकरणां दोळ्यां मुखार घडटात ती पळोवन हाची प्रचिती येता. ह्या पुस्तकी उपदेसांचो कांय मनीस जातीचेर बरो परिणाम जावंक पावलो ना, हेंच ह्यो घडणुको सुचोवंक सोदता काय कितें, असो प्रस्न तुमकांय पडपाक लागला आसतलो. आयज मनशाक विसव घेवंक लेगीत वेळ ना, खिणां भितर मनीस दोळ्यां मुखावेल्यान ना जाता. वाट मेळत ते वटेन धांवपाक लागता. कांटे- खुटे माड्डीत तो आपलें ध्येय हातासपा खातीर खरशेता. कांय जाण जैत मेळयताय बी तर कांय असफळ जावन आपल्या नशिबाक दुशण दित बसतात हेंय तितलेंच खरें.
आमी मनशांनीं कित्याक म्हण आपल्या माथ्यार पेलनाशिल्ल्यो जापसालदारक्यो ओडून घेतल्यात? ओडून घेतल्यात काय आपसूक माथ्यार त्यो येवन बसल्यात ना सुटपा सारकें ‘कुवाडें’ जावन? हाचो सोद अजून लागपाचो आसा अशें हांव म्हणीन. मान वयर काडूंक फुरसत मेळचीं ना इतल्यो राटावळी आनी ह्यो इतल्यो सगल्यो राटावळी कित्या खातीर काय म्हणल्यार पोटाची चर भरपा खातीर.
ह्या संवसारांत आपले लागी जें कितें आसा तांतूत खोशी मानून घेवपी मनीस खूप कमी पळोवंक मेळटात. आपल्याच चिंतनानी घुसपून उरिल्लो मनीस उदकाच्या भोंवर्‍यांत सांपडिल्लेवरी गोल- गोल घुंवत रावता. केन्ना व्हय आमचीं चिंतना बंद जातलीं, हो प्रस्न कोणाचीच फाट सोडपाक तयार नाशिल्ल्यान मनशाची जीण निरशेल्या. ही निर्शेणी पयस करपाक पवित्र ग्रंथांचो आदार घेवचो असो म्हजो एक इश्ट सांगतालो. फाविल्ले वेळार तो सगल्या इश्टांक अशीं पुस्तकां वाचून दाखयतालो आनी सोप्या उतरांनी स्पश्टीकरण करतालो. खर्‍यानीच हे धार्मीक ग्रंथांचें वाचन आयकतना मनाक खोशी आनी एक प्रकारची शांती मेळटाली ती सांगून कळपाची न्हय. जांकां आपलीच चिंतना व्हड अशी दिसता तांणीं आपल्या घरा भायर सरून सरभोंवतणीं नदर मारची, थंड शीतळ वारें आंगार झेलता आसतना आपल्या लागसार कोणय तरी आसा आनी तांचेय जिणेंत एक सारकीच चिंतना आसा म्हणपाची जाण तांका जावंक पावतली. तांचे दुखणें पळोवन आपले दुख्ख कांयच न्हय आनी आपूण तांचे परस कितलो तरी सुखी आसा म्हणपाचेंय तुमचे मतींत येतलें. कांय जाणांक दिसता आपले सारको अभागी मनीस आनीक कोण आसचो ना हांव तर म्हणीन हातूंत मात्तूय तथ्य ना. जण एका मनशाच्या जिवीतांत सूख आनी दुख येत आसता, पूण कांय जाण दुख्खांत लेगीत सूख सोदपाचो यत्न करतात आनी सफळ जातात. तेन्नाच जिवीताची गोडसाण चाखपाक मेळटा.
भुरगेपणार आवय आमकां दर आयतारा कोडू वखद पिवंक दिताली तेन्ना आमी तोंड वाकडें करताले, पूण आयज आमकां त्या वखदाची व्हडवीक कळून आयल्या. पोट साफ जावन भलायकी बरी उरपा पसत त्या काळावेल्या आवयचें तें रामबाण वखद आशिल्लें. अजूनय आसा. हें सिद्ध करपाक पुराव्याची गरज ना. आतां भायल्या देसांत लेगीत आमच्या ह्या घरेलू वखदांची व्हडवीक पाविल्ली आसा. आमचे जिन्नसांचो उपेग आनी तांचे म्हत्व आमकां कळपाक कळाव लागता हेंच खरें. हिदींत एक म्हण आसा ‘घर की मुर्गी दाल बराबर’ ही म्हण आमकां सगल्यांक लागू जाता. भलायकी बरी घटमूट उरपाक जशे आमी पोशक खाण, जेवण घेतात तेच परी मनशां मदीं बरो संबंद दवरपा खातीर आमच्या उलोवपांत गोडसाण हाडची पडटा. आमी उतरांची गोडसाण वांटूंक लागतात, तेन्नाच आमी हेरांच्या मनांत आपले बद्दल गोडसाण भरूंक पावतात. तांचीं मनां जिखूंक पावतात. मनशाचे वागणुकेत जे बदल घडटात, ताचो परिणाम भौसाचे जिणेंत जावंक पावता ही गजाल कोण न्हयकारूंक शकनात.
आमच्या देशांत वेग- वेगळे विचारवंत आनी साधू संत जावन गेले. जाणी आपले परीन मनीस समाजाक बरी देख दिवचो यत्न केल्लो आमी पळयला. ते भायर वेसनांनी गुरफटून गेल्ल्यांक वेसन मुक्त करून तांचो उद्धार केल्लोय पळयला. भौसाक बरी आनी खरी वाट दाखोवचो प्रामाणीक यत्न केल्लो पळयला. बेरंग जीण कोणाक आवडना हें मतींत दवरून तांणी लोकांचे जिणेंत रंग भरपाचोय यत्न केल्लो आमकां पळोवंक मेळटा. जाता ते परीन आमीय ह्या ग्रंथाचीं शिकवण भौसा मेरेन व्हरपाचो यत्न करया.

एच मनोज
9822441417