कश्टाचें फळ

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

एका गांवांत एक जाण्टो शेतकार रावतालो. ताका पांच भुरगीं आशिल्लीं आनी तीं सगळीं खूब आळशी आशिल्लीं. तांकां कश्ट करपाक कळनाशिल्लें, फकत बापायच्या पयशांनी मजा करताले. हांव मेल्या उपरांत म्हज्या आळशी भुरग्यांचे कितें जातलें आनी तांचो संवसार कसो चलतलो? अशें ताकां सदांच दिसतालें. हाका लागून शेतकाराक एक कल्पना सुचली.
एक दीस तो आपल्या पांचूय पुतांक आपयता आनी तांच्या पूर्वजांनी भांगराच्या नाण्यांनी भरिल्लो हंडो शेतांत पुरला, अशें सांगता. हांव आमच्या मूळ गांवांत वता तेन्ना तुमी शेत खणून पयशे घेवन आपले मदीं वांटून घेवचे. अशें तो तांका
सांगता.
दुसऱ्या दिसा शेतकार गांवाक गेले उपरांत पांचूय जाणांनी भांगराची नाणीं मेळोवपा खातीर सगलें शेत खणले, पूण तीं तांकां मेळ्ळीं ना. मागीर तांका दिसलें, इतलें शेत खणिल्ले आसाच जाल्यार तातूंत धान्य पेरूंक शकता, देखून ताणें थंय धान्य पेरलें. त्या वेळार पावस बरो पडलो आनी तांणी पेरिल्ल्या पिकांक लागून तांकां भरपूर उत्पन्न मेळ्ळें. बाजारांत वचून विकले आनी तांका खूब पयशे मेळ्ळें. गांवांतल्यान बापूय आयले उपरांत पांचूय भुरग्यांनी ही घडणूक बापायक सांगली. मागीर ताणें म्हणलें, हांव तुमकां ह्याच पयशां विशीं सांगतालो, तुमी अशेंच काम आनी कश्ट केल्यार दर वर्सा तुमकां अशेंच पयशे मेळत रावतले.

देख ः कश्टांचे फळ सदांच गोड आसतात.