सोपूत घेवया…..

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अग्रलेख

——————————-

——————————-

उजवाडाची परब सुरू जाल्या. आयज ह्या पांच दिसांच्या सणाचो म्हत्वाचो दीस. फांतोडेर नरकासूराचें दहन जातकच सगल्यांचीं घरां- दारां पण्ट्यांनी सजल्यांत आसतलीं. आकाशदिवोय दिगंतरा धोलता आसतलो. थंड, मंद वाऱ्याचेर बसून आयिल्ले दिवाळेन वातावरणांत एक उमेद, उल्हास भरला आसतलो. आनंदान, सुरक्षीत रावन ही दिवाळी मनोवया. जांच्या जिवितांत काळखाची सया दाटल्या, तांचे खातीर उजवाडाची, आशेची एक पण्टी पेटोवया. तांची जिणूय आनंदान भरुया. दिवाळी हो खोस दिवपा- घेवपाचो सण. फाटले चार- पांच दीस रकपी पावसूय घरा गेल्ल्यान दिवाळेची आदली रात समेस्तांक खोशयेन मनोवपाक मेळ्ळी. 

होळयेच्या दिसा आदली सगली तिडक भायर काडून, जालें- गेलें विसरून सगल्यांनी एक जावपाचें आसता. दिवाळे दिसाय काळजांतली कोडसाण गिळून दुस्वासाचेर जैत जोडपाचें आसता. कोडू कारीट चाखप हें ताचेंच प्रतीक. उजवाड हो जैत, उजू मार्गाचें प्रतीक. दोळ्यांचेर बांदिल्लीं झापडां कुशीक सारलीं काय सत्याचो दिश्टावो जाता. ते खातीर सगल्यांनी काळखांतल्यान उजवाडा कडेन वचपाचो यत्न करूंक जाय. म्हणूनच म्हणलां, असतो मा सदगमय॥ तमसो मा ज्योतिर्गमय॥मृत्योर्मामृतम् गमय॥. ह्या अर्थांतूच दिवाळेचें सार दडलां. म्हाका असत्या कडल्यान सत्या लागीं व्हर, काळखांतल्यान उजवाडाचे दिकेन व्हर, मरणा कडल्यान अमरत्वा कडेन व्हर…… तशें हें दरेकल्यान स्वताच करपाचें. फायदो आसा म्हूण असत्याच्या रेब्यांत लोळत पडचे परस सत्या कडेन वचपाचें. सत्य पचपाक चार दीस त्रास जातले. पूण, एकदां तें शिरंतरांनी रिगलें काय असत्याचो घोंटूय ओंकारी जावन भायर सरतलो. मरणा कडल्यान अमरत्वा कडेन…. अशें नांव जोड की मेले उपरांतूय तूं सगल्यांच्या काळजा कुर्कुटांत यादीचो म्होंवा थेंबो जावन उरतलो. सत्याची कांस धरशी, बरें कर्म करशी तर सहज शक्य आसा हें. दिवाळेच्या शुभ समयार निर्धार करूया. समाजाच्या दुस्मानांचो, धोंगी दळडिऱ्यांचो हात सोडून निसुवार्थाच्या, परोपकाराच्या राजपथार  आत्मविस्वासान, नव्या हांवेसान मुखार चलत रावया. फाटल्यान एकेकले येतले… थेंबा थेंबान तळें जातलें… सुरवात तर करुया. 

दिवाळी केन्ना सुरू जाली, कोणाक खबर ना. कृष्णान नरकासूराक मारलो, 14 वर्सां वनवास भोगून, सीतेक उबारून व्हरपी रावणाचेर जैत जोडून राम अयोध्येक आयलो तो हो दीस. शेतकारांच्या हातांत नवीं पिकां येतात, तीं ह्याच दिसांनी. उत्तर ध्रुवाचेर स म्हयन्यांची रात सोंपून दीस सुरू जातात, तेन्ना उजवाडाची परब मनोवप सुरू जालें, अशें मानतात. कारण कितेंय आसूं, ही परब खोस घेवन येवपी. गोरवांचो पाडवो, भावा- भयणीचो मोग, लक्ष्मीची पूजा… मनान खचिल्ल्याक धीर दिवपी उजवाडाचो किरण दाखोवपी हो सण. रातीच्या कुसव्यांतले फाल्यांचे फांतोडेचो विस्वास दिवपी ही दिवाळी.  

दीस उदेंतात, अस्तंमतात. म्हयनो, वर्सां केन्ना गेलीं तें कळना. मात आयिल्लो दीस गोड करपाची कुशळटाय आमी आपणायले बगर आयच्या संवसारांत तिगत कठीण. समस्याचो खोटलो मुखार. संकश्टांय लिपल्यांत घुरी घालपाक. अन्न, वस्त्र, आसरो अश्यो कांय मेजक्योच गरजो आशिल्ले आशावादी भारतीय हड्ड्यांत सकारात्मकतायेचें वारें भरून एकेक पावल मारून मुखार वचत आसात. तांच्या आयुश्यांत पण्टेचो इल्लूसो तरी उजवाड येतलो? ओलसाण येतली तांचे जिणेंत सुखाचे वावझडीन? एकमेकांक बोटां दाखोवचे परस आमीच जावया तांची पण्टी, तांची मशाल. समाज म्हजो, हांव समाजाचो. जिणेंतलीं जळमटां काडून ती आमीच तर नितळ करपाक शकतात. आमचे आनी तांचेय जिणेंतलीं. फांतोडेर अभ्यंगस्नान करतना आंगा वयलो म्हेळ पयस केलो. मागीर समाजूय नितळ, निवळ करप सहज जमतलें आमकां. हें उजवाडाचें पर्व मनयतना फुडली दिवाळी येता म्हणसर समाजाचे खरे, निसुवार्थी सेवक जावपाचो यत्न तरी करूया.

हे दिवाळेक सोपूत घेवया, समाजांत दुस्वास पातळावपी धूर्त कोल्यांक अटंग्या रानांत धांवडावन घालपाचो. लापीट लांडग्यांक तांचो खरो चेरो दाखोवपाचो. सोपूत घेवया, सुवार्था विणे दुबळ्यांची सेवा करपाचो, वेर गेल्लो समाज जोडपाचो. सत्य विचारांची सान्न घेवन घैरांव जाल्लो मेंदू नितळ करपाचो, फटकिऱ्यां मावल्यांक (कोळी) आलाशिरो ना दिवपाचोय सोपूत घेवया….. हे दिवाळेक लख्ख उजवाड फांकोवया तळागाळांत आनी लासून उडोवया काळखाच्या असूरांक. त्या नरकासूरांक !!