भांगरभूंय | प्रतिनिधी
वळेसर
आं! अरे व्वा ! तुमी केन्ना आयले तर?
“कांयच कळयलें बी ना तुमी? म्हाका अनितानय कांयच म्हणलें ना ?
“अशें कितें घडलें तर? अचकीत ?” प्रस्नाचेर प्रस्न आयकून उचांबळ जावपी हें व्यक्तीत्व नासलें. ताणें सवकासायेन शांतपणान म्हणलें.
“तशें कांयच ना…. घडूंक. आपल्या मनशांक मेळपाक कोणें आपोवचें पडटा, हय तर ?”
“चड दीस उरतलें काय रोखडेंच वतलें?”
“पळोवया आजून कांय सारकें, निश्चीत अशें थारावंक ना.”
“बरें मेळुंया.” वाटेर उलयतां उलयतां अनिकेत मुखार पावलो. शांतनु मात विचारांतूच गुंतून उरलो.
“कितलें दीस? केन्ना वतलों ?
“Good planning help to make elusive dreams come true”
“गोंय! गोंयची भास ! गोंयची माती ! कितली कळकळ कितली तळमळ ? आपले आवयची मनांतली अतंस्कर्णाची ओढ!
कोणाक खंयच्या उतरांनी कळीत केल्यार सामकार चित्र उबें जायत काय !’’
“Real riches are the riches possessed inside”
“वीर हनुमाना भशेन काळीज उकतें करून दाखोवपाची गरज पडटा? आवय खातीर?! आवयचो मोग तर सगळ्यांच्याच काळजांत आसता तसो बापायचोय. पूण ती माती जें मातयेंत बीं किल्ललें, फुललें फळ्ळें तें ‘मांयक’ कोण फाट करीत ! शांतनु ल्हवु ल्हवु पावलां मारीत विचारांच्या तंद्रेत पयस आशिल्ल्या पिंपळा पेडा मेरेन पावलो.
ह्या पेडार हांवे कितली धुमशेणां घाल्ली. उमेश, परेश, सदु, दादु, नरेद्र, पोपो, गोपो हांगांच तर शाळा सुट्टकच धांवत येताले. ह्या पिंपळाच्या दर एका खांदयेंक आमची वळख बांदिल्ली आसा.
“म्हजे कडेन पिंपळाचो इतिहास आसा.”
“खंयचो म्हारू? खंयचो देंवचार?! आमचोच अवतार !” अशें म्हणत शांतनु मुमुरखो हांसलो. आनी फुडलें वाटेन वळ्ळो.
लग्नाचें बॅड आनी पावसाचो शिंवोर.
“अरे! रावात मातशे आडोशाक. म्हूर्ताक वेळ आसा”
मात्सो थारूंनी पावस. कोणेतरी रकाद धाडलो. बॅडवाले झाडामुळां रावलें. पावस रकतच आशिल्लो.
“हाजे मनांत आसा तरी कितें?”
“आरे! लग्न मरे आज शांतनुचे…..” म्हणत वाड्यावेले तरणाटे धांवत मुखार पावले. सत्री कोणा कडेनुच नाशिल्ली.
“कितें करूया?” व्हडली ताडपत्री घेवन आयले लांबेली वेवस्तीत आठ धा जाणांनी बॅड वाजयत मुखार व्हेलें. माटवां उदकाचो शिंवोर जाल्लो तरी भटान “म्हूर्ताक उबे रावात” म्हूण फर्मान सोडलें.. एकदाचें लग्न जालें.
“हे खातडींत… उदकांच्या नेटात लग्नुय जावन मेकळें जाले रे शांतनु” मावशे भावान म्हणलें. पांच परतवन जालें रे जालें…. शांतनु उडलो… भुर्रर्र. स म्हयन्यानी बायलेक व्हेली. आई बाबाक फोन आनी पयशे… धाकटी गाडी आनी घरांत चाकर. शांतनुन घरच्यांक कितेंच कमी पडुंक दिलें ना.
आई- बाबा सुखान उरले. कश्टाचें फळ मेळ्ळें. पुता खातीरचे आंवडे फळादीक जालें.
“यमुना तुज्या पुतान खरेंच नांव राखलें गो” इतल्यांत घडयाळीचेर नदर गेली.
“जेवपाक यो म्हणला तुमकां” धांवत आयिल्या नंदुन आज्याक मोट्यान सांगलें.
“आयलो, आयलों! म्हणत नदुं आनी आजो दोगांय घरां पावलीं.
शांतनु कदेलार बसलो. ताणें हे वटेन ते वटेन नदर भोंवडायली ताका कोणच दिसलो ना. दारां, जनेलां बंद आनी आंगणांतुय व्हडलींशी सोबीताय ना.
“अशें कितें जालां ह्या शेजाऱ्याक?” शांतनुच्या मनांत येवन गेलें.
सांजवेळा भायर कदेलार बशिल्ले कडेन समजलें. ताणी शारांत फ्लॅट घेतला. थंय तांच्या शिक्षणांचीय वेवस्था सारकी जाता म्हूण हें घर बंद आसा.
“अशें” म्हणलें शांतनुन.
“हांव इतलें वर्सांनी हांगा पावलां. म्हजे इश्ट म्हजे शेजारी, म्हजें पेड, म्हारूख… कांय बेंदल्लीन खाल्ले वरीच.”
“म्हाका घरचे वेध लागले आनी हांकां भायले.” राहाणी, जीण सरभोंवतणच पोखरून वडयिल्ले भशेन दिसता. सांजवेळा मात चार दीसा उपरान्त शांतनुक वेगळेंच कानांर पडलें.
“शांतनु, जाणां तुमी आमचे आयचे पिळगेचे तरणाटे अशीं अरवळां समजु नाकात आं. ताकां चड उलोवपाचें नासता. तें कृती करतात. जें करतात फुडलो विचार करूनच.”
“म्हाका दुबावसो आयलो. अशीं आमची वाड वडिलांची, पुर्वजांची घरां बंद जावन वायटेक लागली तर … ! ?” तसो मनांत विकल्प हाडुंच नाकात”
“कांय वर्सां भितरच तांचे खरें रूप तुमच्या सामकार येतलें. इल्लीशी जापसालदारकी तांच्या खांद्यार दिवन पळयात. निर्शेवपाची मातुय गरज ना.”
“म्हज्या चल्यानुय आमचे घर बांदुन काडपाचो खर्च म्हाका धाडला.”
“पूण रावतलो कोण?”
“तुमचे भशेनुच जातलें तें. तुमकां गोंयचे आपले मातयेचो उगडास जेन्ना जातलो तेन्ना रावंक जावचें ना.”
“याद जातकच गोंयांत परतून घरांत रावंक येतलेंच. घरां दारां वसतलीं.”
“Better late than never.”
“केन्ना…?! चड पयस न्हय रोखडीच कितेंय पूण तजवीज प्लॅनींग करतली आयची तरनाटी पिळगी.”
“तशेंच जावं.!! तुमच्या तोडांत साखर पडुं.” शांतनु भितर गेलो आनी बायलेक सांगलें.
“आतां स म्हयने भीतर सगळें जाग्यार घालून परत येवया.”
“कितें… बेगीन बॅगो भरूं?”
“हांगा परत येतलीं तें, खंयच वचपाक न्हय.”
“तशें जाल्यार बरें जालें. आमचीच देख, ही फुडली पिळगी चालीक लायतली.”
“ताकांय आपल्या घरब्याच्या दायजाचो अभिमान आसा”
“हांव विसरना, म्हाका न्हय कांय समाजातल्या लोकांक खास करूंन जाणट्याक “दुबावसो”
“खंत काडून वडोवया हांव पूराय गांव भोंवलो याद येता… ती येतलीच. परत येतलो.”
“तरनाटे पिळगेक देख जावन. कारण याद येता
“ताकांय येतली, जाता तितलें आपलेपण, मोग तिगोवन दवरूया.”
विजया शेळडेकार
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
