तो

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

अामचे जिणेंत सगल्यांत म्हत्वाची आनी एंटीक अशीं, तशेंच गिरेस्त मनशां म्हळ्यार आमचे आवय-बापूय. ज्या खिणाक आमचे आवयचो गर्भ फळ्ळा अशें आमच्या आवय-बापायक कळटा त्या खिणा सावन तीं दोगांय त्या वाडट्या गर्भाची अर्थ अपुरबाय करपाक लागतात, तांकां आमची चिंता आसता. तांकां खबर लेगीत नासता तो गर्भ ह्या जगांत जल्म घेतलोच काय ना, गर्भांत कोण आसा चलो, चली काय दोगांय, पूण तरीय तांचो तो कुड्डो मोग दिसान दीस म्होंवाळ आनी दाट जायत वता आनी तीं दोगांय मेळून तांचें एक वेगळेंच विश्व चितारपाक लागतात. आमी जेन्ना जल्माक येता तेन्नाच्यान दोगांय आपल्या विश्वांत वांगडाच रंग भरूंक लागतात. तांचो फक्त एकूच ध्येय आसता, आपल्या अपुरबायेच्या मोगाळ भुरग्यांक ल्हानाची व्हड जाताना तांकां बरे संस्कार दिवप, आपल्याक जें सूख मेळूंक ना तें तांकां मेळचें आनी तांची फुडाराची जीण सुरक्षीत करप.
ह्या तांच्या विश्वांत रंग भरताना आमची आवय आनी बापूय समान तरेन, वांगडाच कांट्यांची वाट माड्डीत, बेणीत आमच्या खातीर निवळ वाट तयार केल्ली आसता. जाचे वयल्यान चलताना आमकां एक लेगीत कांटो तोपल्यार, आमच्या परस चड त्रास तांकां जाता. तांच्या वांट्याक आयिल्ले दर एक कश्ट तांच्यांनी हांसत्या मनान स्विकारिल्ले आसता. पूण ह्या सोशण आनी पोशणाची जेन्ना तोखणाय आमी तांचीं भुरगीं म्हण करता, तेन्ना तीं चड प्रमाणांत फक्त आवयचीच करता. बापायची मात केन्नाय तीय मात्शी. जेन्ना कोणूय आमकां विचारतात तुका आवय चड लागींची काय बापूय? तेन्ना आमच्या तोंडांतल्यान जाप येता ती दोगांय. अशें जाल्यार आवय आनी बापायच्या कश्टाची तोखणाय करताना फक्त आवयचीच कित्याक? बापायचीय समान रितीन कित्याक जायना?
तो कोणाचो बाबो, कोणाचो बाबा, कोणाचो डॅडी, तर कोणाचो पप्पा. बापूय हो आमचे नदरेंत एक खर, रागिश्ट, कडक, फातरा काळजाचो, जाका आमच्या खातीर केन्ना वेळ नासताच, आनी सामको शिस्तबद्ध अशें एक व्यक्तीमत्व. आमी ताका सामकी थर्त भियेतात. पूण केन्नाय ताच्या बारीक सारीक गजालींचेर लक्ष दिल्यार, हो कठोर व्यक्ती भितरल्यान कितलो मोव आसा तें कळटा. आवयचेर उपाट मोग करताना बापायक आमी केन्ना विसरलीं तें केन्ना कळ्ळेंच ना. घरांत भितर सरना फुडें तिका पयलीं सोदप, तिची काळजी चड करप. आवयचे कश्ट, तिची व्यथा, दुख्ख आनी कितलेशेच कितें कितें शब्द रुपान मांडिल्ले दिसता पूण बापायचे कश्ट उतरांनी सामके मोजकेच. फक्त आवयनूच हाडांचीं काडां केल्यांत अशें न्हय, बापायनूय आपलीं जोतीं झरयल्यांत. गुरवारपणांत फक्त आवयक त्रास जाता अशें ना वांगडा आशिल्लो बापूय तितलेच त्रास काडटा. बायलेक सांबाळप, तिची कुयदाद घेवप, दुवाळे पुराय करप, फुडें बाळंतपणाक आनी भुरग्याच्या भविश्या खातीर पयशे एकठांय करप. ह्या णव म्हयन्यांनी बापायची अपुरबाय कोण करता काय? ताका जावपी त्रासाची वासपूस कोण करता तरी? ताच्या व्यथांक केन्नाच वाचा फुटलीच ना. ताणें जायते सोंसले, सगळें फक्त मोन्यांनी. तोंडार खोशयेची साय हाडून. तो इतलो कठोर कित्याक? खरोच तो इतलो कठोर आसा काय? ह्या प्रस्नांची जाप सोदपाचो केन्ना आमी प्रयत्न तरी केला?
पूण आमच्या दुख्खांक पयस करपाक मात तो दीस रात तळमळटा. आमकां वेळार सगळें मेळचें देखून तो दीस रात स्वता झरता. ना धड न्हीद, ना सारकें जेवण-खाण आनी सुसेग म्हणटा तो ताच्या जिवनांत सामको कमी प्रमाणांत. खरें पयशे कमयता तो आमचो बापूय मात ताच्या पयशांचेर आमी हक्क गाजयतात, जितली ताणें आपल्या घामाच्या पयशांचेर फोल्गां मारूंक ना, तितलीं आमी ताच्या पयशांचेर मारतात. विचार करात आमी आमच्या पयशांचेर कोणाक केन्ना हक्क गाजोवपाक दितली कांय? पूण घरच्यां खातीर मात ताचें बोल्स सदांच उक्तें. आमी कांय काम करिनासतना आमच्या बोल्सांत आशिल्ले पयशे आमी कचकचीत मोडटात तेन्ना ते कोणाचे हाचेर आमी खीणभर लेगीत विचार करता? तो आपल्या पगाराचे भाग करता तेन्ना ताचे कडेन कितले उरता काय केन्ना आमी ताका विचारलां? दर पावसाक घरांतल्या सगल्यां मनशांक तो स्वता मोट्या उमेदीन नवीं जोतीं, नवी सत्री हाडटा. पूण स्वता मात तेंच कश्टान झरिल्लें जोतें, तीच मूट मोडिल्ली सत्री, आनी तेच पोरणे कपडे आनी विचारल्यार म्हणप आपल्याक कित्याक जाय ती. तो कितल्योय दुयेंत पडलो तरी, दोतोरा कडेन मात केन्नाच वचना कारण ताका भंय आसता तो दोतोर आपल्याक घरा रावपाक सांगतलो आनी घरा उरल्यार घराचे गाडयेचीं चाकां कोण जातलो. आमचे जिणेंत बापायक लेगीत एक वेगळें म्हत्व आसा हें आमी लक्षांत दवरपाक जाय.
स्वताचीं सपनां सोडून, आमच्या सपनांनी केन्ना व्हांवन गेलो हें ताका लेगीत खबर आसचें ना असो आमचो मायेचो बापूय. आमचो बापूय लेगीत आमचो देव. बापाय कडल्यान आमकां मोलादीक अशे गूण मेळिल्ले आसता. जें आमकां खंयच्याय वायट वा कठीण परिस्थितींत ठामपणान उबें रावपाक मदत करता. बापायन स्वताचे जिणेक एक शिस्त लावन घेतिल्ली आसता, ताचें दर एक काम सामकें शिस्तीन, वेळार उठप, कामाक वचप, काम पुराय करप, वेळार जेवप आनी वेळार न्हिदप, हातांत घेतिल्लें काम पुराय करप. आपूण कितलोय दुयेंत पडलो तरी तो कामाक वचप सोडिना कारण ताका आपल्या घरच्यांचो हुस्को आसता. तो कामाक वच्चो ना जाल्यार पयशे मेळचे ना आनी पयशे ना जाल्यार घरांत जेवण करपाक सामान ना आनी चुलीर जेवण शिजना जाल्यार घरचीं उपाशीं.
तो एक कलात्मक मनीस, ताच्यांत आमकां जायत्यो कला भरशिल्ल्यो दिसता. तो दर एक काम शांतपणान करता, खंयच हुतहुतेपणां ना आनी दर एक काम करताना तो पुराय तातूंत गुंथिल्लो आसता. दर एके गजालीचेर म्हळ्यार दुख्खाचेर आनी सुखाचेर नियंत्रण दवरप ताच्या कडल्यान शिकप, कारण स्वताचेर ताचो ताबो आसता. दर एक गजाल तो विचार करून करता, आनी देखून आमकां लेगीत खंयचेंय काम वा गजाल करपाक तो रोकडोच परवानो दिना. तो स्वता विचार करून उपरांत निर्णय घेता. तो काम करताना खंयचीय अडचण, कितलीय कठीण परिस्थिती आयल्यार लेगीत तो आस केन्ना सोडिना. आपलें काम तो करीत रावता. दर एक गजाल तो गंभीरतायेन घेता. सगळ्यांत म्हत्वाचो ताचो गूण म्हळ्यार तो आपले दुख्ख, ताचेर भायले गजालीचो आशिल्लो तणाव केन्नाच तो दाखोवन दिना. तो फक्त दुख्ख न्हय तर, ताका जाल्ली खोस लेगीत तो चड प्रमाणांत व्यक्त करिना. अशा मनशाची तुलना करप अशक्य. आनी ताका वळखुवप, जाणून घेवप लेगीत सामकें कठीण.
घरच्यां खातीर भायले भायर कश्ट करपी, तो काम करताना ताणें घेतिल्ल्या कश्टा बद्दल आमकां केन्नाच कळचें ना. असो आमचो बापूय. जाका घर म्हणटा ते सामकें कमी प्रमाणांत पळोवपाक मेळटा. सगलेंच बापूय कितें वायट नासता, आनी आमचे नदरेंत वायट आशिल्ले लेगीत तांकां भरपूर कारणां आसता. नाण्याची दोनूय बाजू आमी पळोवपाक जाय. भितरल्या भितरल्या तडफडपी बापायक आमी वळखुपाक जाय, ताका जाणून घेवपाक जाय. आमची तुस्त करपी आवय आमकां दिसता मात पेडे घेवन येवपी बापूय दिसना. भुरगेपणा सावन आमी बापायक सामकी थर्त भियेतात, ताच्या भंयांत आमी जायतीं कामा करिनात आनी ह्याच कारणाक, आनी त्याच बापाय खातीर आयज आमकां जायत्यो बऱ्यो शिस्ती लागल्यात. आपल्या दोळ्यांत आमच्या खातीर जो मोग दाखयनासतना, केन्नाच वेंगेंत काडिनासतना आमची नकळत अपुरबाय करपी, तो आमचो बापूय. पूण ताचे दर एके करणेंत आमच्या खातीर मोग अपुरबाय भरभरून आसा. आमी चुको करता तेन्ना आमची चूक तो एकूच फावटी सुदारता पूण परत मात आमी चूक केल्ल्याची आमकां केन्नाच जाणीव करून दिना. आमचो बापूय जरी कितलोय खर सभावाचो आनी तापट आसलो तरीय ताका आपल्या परस आपल्या घरच्यांची चिंता चड आसता. त्या हांसऱ्या मुखामळा फाटल्यान जायतीं दुख्खां आसता, आवय वरींच जीं आमकां दिसनात. कारण तोय एक संवेदनशील मनीस. आयज आमचेर बरे संस्कार जाल्यात, आमकां बरें जिवीत मेळटा तें आमच्या आवय आनी बापाय खातीर. देखून कोणाक उणाक लेखिनासतना दोगांयकूय समान लेखचें. मोनेपणांत दर एक दुख्ख सोंसपी अशा संवसांरांतल्या दर एका बापायक म्हजें नमन.

दिव्या धनंजय गोवेंकार
8669295805