तकली तड्डकी समाज केन्ना सुधारतलो ?

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

आमी समाजात रावतात म्हण्टकच समाजाच्या नेमां प्रमाण रावपाक जाय. समाजाचो एक भाग जावन. समाजान म्हाका कितें दिलें म्हणचे परस हांवे समाजाक कितें दिले? हाचे आत्मपरीक्षण जण एकल्यान करचें. काळा परमाणे आमीय बदलपाक जाय. आमच्यो रानवटी चाली, रिती आमी सोडून दिवपाक जाय. आमचे पूर्वज आदल्या काळा परमाणे वागले, म्हूण आमीय आयज तशेंच वागचें अशें ना. आदलो काळ आता उरूंक ना. मनीसघाण्यो प्रथा ह्यो बंद जावपाकूच जाय. घोव मरतकूच जे अस्तुरीची जी विटंबणा समाज करतात, तिका मानसन्मानान वागयनात, हाचेर बायलांक संरक्षण दिवपी कायदो हो जायच. अमानुशपणान वागूंक फावना. मनीसपणाची निती मुल्ल्यां पाळपाक जाय. मेळ्ळां फुकट जीवीत म्हूण तोमसोळ कशें वागून उपकारता? ना न्हय?
तशें जाल्यार आमी एक सुजाण नागरीक कशें समाजात वावुरपाक जाय. आमी शिकून सुशिक्षीत जाल्या जाल्यार ताचें दर्शन वाड्यावाड्यार असल्या प्रसगांक घडपाक जाय. गोंयात पेडणे म्हालांतल्या कोरगांव, धारगळ, मोरजी पंचायतींनी इतिहासीक निर्णय घेवन ग्रामसभेत एकमतान थाराव पास मानून घेतलो. बाकीच्यो ग्रामपंचयती ह्या वयल्या विशयाचेर केन्ना जाग्यो जातल्यो? वालोर पेडणेकारांक. घोव मरता ते बायलेक बळ दिवपाक जाय. आमचें मन निर्मळ आसूंक जाय. मनीसजात आसूं ना तर मोनजात आसूं सगळ्यांचेर मनातल्यान मोग करपाक शिकपाक जाय.
आमी आमचे पुरतेच सुवार्थी कशें जगले म्हूण जायना. ‘आयज म्हाका फाल्यां तुका’ हो विचार मनांत घट्ट रूजोवपाक जाय. सामाजीक मळारूय समाजभान बाळगून वावरूंक जाय. आमचे सरभोंवतणीं कितें घडटा, कशें कितें चल्लां हाचे विशीं आमकां हुस्को आसूंक जाय. समाज जितलो सुसंस्कृत आनी सभ्य जातलो तितलो मनीस सक्षम जातलो. समाज सगळ्यांक पारखितां, जोखता, कसाक लावन पळयता आनी मागीरूच विचारपुर्वक निर्णय घेता. आमकां दिसता आमचेर कोणाचे लक्ष ना. मांजर दोळे धांपून दूद पियेता, म्हणजे आपणाक कोण पळयना, हो गैरसमज जावन आसा. अडीअडचणींत सापडिल्यांक दर एकल्याक जाता ते भाशेन आधार करपाक जाय. जिवितात केन्ना कोणाक कसली गरज भासत सांगूक येना. कोणाची परिस्थिती केन्ना बदलत कोणूच सांगूक शकना. म्हणून मनशान सज्ञान जावपाची चड गरज आसता.
लोक सरसकट सगळ्यांचीच आरती परती तपासणी करीत आसतात. कांय जाण तर दिसपट्टी कोणाची ना जाल्यार कोणाची कुतां काडीत बसता. ताका लागून लोकांचे चड घेवन बसूंक फावना. समाजाचे नदरेन लोक आनी ओक सारकीच. समाज बिघडपाक लोकूच जबाबदार. आमीच चुकीच्या मनशांक गरजे भायर माथ्यार घेतात. काम करतलो थंयच सुकलो. आपलो धोल आपणेच बडोवप आसता म्हणपाचे समाजाची गणितां तांका समजना. चूक ते चूक. चुक मेजूंक माप नासता. तीं ल्हान व्हड अशी आसना. मनशाचो चुको कोणेंच पोटान घालूंक पळोवचें न्हय, तें समाजाक घातक थारूं येता. समाज हो देखदिणो आसूंक जाय.
प्रत्यक्ष मदत करता तो खरो देव मनीस. समाजात हर हर करून म्हादेव घालपी जायतें जाण आसता. आयज दर एकलो स्वताच देव समजता. कोणूच आयकूवपाचे मनस्थितीत ना. जो तो दुसऱ्याचें कशें पाड घालपाक मेळटले इतलेंच पळयता. कांय जाण छक्के पंजे करपी बिलंदर लोक आसतात. अशा लोका पसून सदांच चार हात पयस रावपाक जाय. हे स्वता वांगडा दुसऱ्याकय विकून दिवपी लोक. हाका चड पातयेवप नासता. समाजात अशेंय लोक आसता जे सामकें बेइमान, पडमूर कशें वागता. म्हणजे केल्ल्या उपकाराचो धेक बाळगीना. खाल्या पानार हळशीक करपी. सामकें स्वार्थी. काय जाण बरें सुशिक्षीत शिक्षक आसता, पूण तांचे वर्तन तर पळयत, तो शिक्षकी पेशाक काळिमा आसता. अशा शिक्षका कडल्यान विद्यार्थी कितें देख घेतले? समाज असल्याच कामचुकार लोकांची तोखणाय करतात. कांय जाणाक दुसऱ्यांचें बरें जाल्लें अजीबात सोंसना. ते आयुश्यभर तें दुखणे घेवन बसतात. आता कोणूय एक गरीब घराण्यातलो कश्टकरी होतकरु भुरगो आपल्या पायार उबो रावंक सोदता, जाल्यार आमच्या पोटान कित्याक दुखपाक जाय? आमी त्या भुरग्याचेर कित्याक जळपाक जाय? जे आपणाक मेळपाचें आसा तें मेळटलेच, वगीच दुसऱ्याच्या नशिबाक आशेलो म्हूण कोंताक येना. आपल्या नशिबाचो आपूण. नशिबान जे फावो केलां तितलेंच मेळटा. काय जणाक गरज तेन्ना समाज येवजता, हेरशी समाजाक ते मानीनात. समाजा कडेन तांणी फारकत घेतलेली आसता. समाजांत माडा वेल्यान पडलेल्याक पिराड्यान बडोवपी जायते लोक आसात. आनी वंयेच्या खुटां खातीर मारामारी करून कोर्टा मेरेन वचपी लोक आसात. राकेशी वृत्तीचे लोक आसात आनी भांगराळे देवमनीसूय आसात. कुड्या जाल्या समाजाक बरें कांयच झळकना. तो वायट प्रवृत्तीकच तोखेता. मोराचे एक पाख लायिल्या कावळ्याकच मोर म्हणटा. कोल्याकच वाग म्हण्टा आनी तांकाच माथ्यार घेता. कारण ताका कोणे खरेलो मोरूय दाखोवंकना आनी वागूय दाखोवंकना. असलो आमचो आपसुवार्थी समाज भेड्डो, कुड्डो आनी मोनो जाल्लो आसा, ताका कोण कितें करतलो? न्हिंदिल्याक उठोवप सोपें, न्हिंदेचें सवंग घेतिल्याक कोण उठयतलो?