चुनो

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

लोकांचे जगप कठीण जातलें. मात्तले हे कांय जाण ! दादागिरी रे ! चली म्हूण. अशे परत जावपाक दिवपाचें ना… पट्टा मरे तुमकां ?

“शायना युनिव्हर्सीटीत पयलें येवपाचें. कितलें हुशार भुरगें ?”
“पूण अंदूंचो रिजल्ट सारको लागलो ना. न्हय रे !”
“कितेंय उलयतात तुमी. बेठेच सरांचेर आरोप करूं नाकात.”
“तुमी कायचें काय करतात. कॉलेजी बंक मारतात.”
“आरे! बाबा ! ते दीस गेले… आतां.”
“पूण शायना खंय शेणलें? कशें ?”
“शायना एक मध्यम वर्गीय चली… बरें शिकता शिकता आपले बुध्दीमत्तेचेर वयर पावलें.” शिकप!?!” खरें म्हळ्यार बापायन आसूं गो बारावी जातकच घरा बस म्हणिल्लें. पूण मुखार वचपाक सरांनी ताका आदार दिलो. कॉलेज ‘फीस’ भरून ताणें आपल्या बुध्दीमत्तेचो ‘अहंकार’ दाखयलो ना. वेल्यान आपल्या सरांबद्दल ताका उपकाराची भावना आशिल्ली. “Care about what other people think and you will always be their prisoner”
“शायना टक्केवारी इतली देंवली कशी?”
“आनी तें नेहा! कितें ते नखरे आनी कॉपी, तें पयलें ?”
“ताणें कॉपी हाडिल्ली धरली खंय मगो?”
“म्हाका कांयच खबर ना. बेठोच कोणाचेर आरोप करूंक फावना न्हय.”
“आगो पूण तुजे मार्क आनी ताचे मार्क कितें अर्थ आसा?”
“शायना कितेंच उलोवपी न्हय. पूण तेंय मातशें भ्रमात पडिल्लेवरी जालें… म्हजे मार्क इतले कमी कशे ?”
रिजल्टांत कितें तरी गडबड जाल्या म्हणपाचें विधार्थ्याक पटलें नेहा आपल्या तोऱ्यातच.
“हांवें सतत भरपूर अभ्यास केलो.”
“जाणांत आमी तूं कसलो कसलो अभ्यास करता तो.”
कॉलेजींत इश्टांनी फकांणां केलीं पूण ताणें व्हडलें मनार घेतलें ना.
“तुमी कितेंय म्हणात. म्हाका लागना. हें पळयात, चड थोमणें मारल्यार तुमचेर ‘कागाळ’ करतलें”
“नाका गे सायबिणी चूकले आमी माफ कर.” तीनूय इश्टांनी एकामेकांक दोळो मारलो.
“नस्ती पिडा आमकां नाका”
“चल या रे” सरान मेळ म्हणिल्लें. तिगूय जाण उठून सरळ गेले. मौन बाळगून झाडां मुळार बसले.
“आमकां नाका रे नस्तीं लफडीं”
“तें शायना न्हय” नेहा.”
“हय रे, खरें तुजें. मनशाची वृती.”
“ताज्यात तुका ‘व्हॅल्युस’ दिसतात? तें केन्ना तशें वागता?”
“फटकिरें, सरांक पसून खबर आसा.”
“पुणून उलोवन उपेग ना.”
“पयशेकारालें “रत्न”…. मोलादीक रत्न. ताका कोण कितें म्हणटलो ?”
“सगल्यांक विकतें घेवपाची तयारी.”
“सगळेच कितें ताचे भशेन?”
“ताचे वाटेक वचप ना. सराक बेठोच त्रासांत वडोवप ना रे.”
“पूण खरें कितें तुका खबर आसा?”
“आडवें तिडवें करचे परस सारकें उलय. कोडें कित्याक ?”
“आरे, ताणें सगळ्या पेपरांक शायनाचीच कॉपी मारल्या.” खबर आसा न्हय ?
“तें शायना! पिशें न्हय रे ?”
‘सुपर व्हीजना’ वेळार मातसो एक दोग जाणांनी मातसो बोवाळ केलो. मागीर तेय ओगी रावलें.
“आमकां बेठेच तकलेक त्रास नाका.”
“तशें जाल्यार पिशेंपणा न्हय हीं? तुमकां कितें दिसता ?”
“पळय तें कित्याचें कितें करपी. म्हूण कोण मुखारसरलो ना.”
“म्हळ्यार कितें घडटा तें दोळे धांपून पळोवप. अन्याय जाल्यारूय चूप रावप.”
“तें चली… बेठेच आरोप करता म्हणल्यार ?!”
“अशेंय आसा आनी तशेंय.”
“आमकां परिक्षेच्या दिसांनी असलीं टॅन्शनां जमना”
“आरे पापयांनो “कम्पलेन बॉक्स” आसा तातूंत चीट बरोवन वडोवपाची. टायप करूंन वडोवंक जाताली.
“चुकलें रे आमचें.” देवेशान इश्टांक सांगलें. तांकांय तें पटलें.
“पूण एक सांगतां नेहान तुमकांच न्हय. सगळ्यांक चुनो लायलो हें मात सेर्त.”
“अन्याय करतल्या परस अन्याय सोंसता तो व्हड गुन्यांवकारी आयकलां मरे तुमी?”
“हय, जाणांत रे आमी पूण फसले.”
“हीच ती आमची संवंय “वाडे वाडे अक्कल बुडे” म्हणटात तशें जालें”
“हाकाच लागून” हीं चड सोंशींकपणा त्रासांत उडयतात. मनशांचो सभावच तसो “मोव थंय कोणूय खणटा” अन्याय, अत्याचाराचें हेंच मुळावण, कळटा तुमकां ?”
“आरे आमची ही तरणाटी पिळगी अशी भिवकुरी तर फुडें कितें जातलें रे?”
“सळसळटें रगत म्हूण मारामारी, झुंजा कर म्हणिना तुका. हांवूंय आसा तुज्या सांगाता”
“कळूंक जाय न्याय, कायदो, नेम आसात म्हूण”
“लोकांचे जगप कठीण जातलें. मात्तले हे कांय जाण ! दादागिरी रे ! चली म्हूण. अशे परत जावपाक दिवपाचें ना… पट्टा मरे तुमकां ? चलो, जावं चली आमी विधार्थ्यी. सगळे शिकतात तें एकच. तातूंत दर एकट्याक वेगवेगळें शिकप आसना न्हय ?”
“सगळ्यांक कायदो एकच, विधार्थ्यी वेगळो कसो? “
“ना आमी दुसरे खेप अशें खपोवन घेवचे ना.” करतां करतां आनीकुय इश्ट एकठांय जाले.
एक एक म्हणटां म्हणटां कॉलेज कॅम्पसांतले सगळें एकाच जाग्यार मिटींगेक हाजीर जाले. बोवाळूय जालो. सरांच्या कानांर घडणूक घाली लेखी कागाळ पावली.
सरांनी सगळ्या कडेन भासाभास केली. आठ जाणांनी कमिटी नेमली. नेहान कॉलेजींत ‘माफीय’ मागली. फुडें अशी चूक जावची ना म्हूण बरोवन दिलें. पालकांनी खंत ऩक्तायली, आश्वासनूय दिलें. बरेपणान सोक्ष मोक्ष लायलो. नेहान अकस्मात युटर्न घेतलो. अहंकार, पयसो सगळें खिणांत पलटी मारून नमळायेन घेतलें.
“इतलें म्होंवाळ आनी नेहा केन्नाच पळयलें ना” सगळ्यांक अजाप जालें. आपल्या “अग्रेसीव” इश्टीणीचे हें रूप तांचो विश्वास बसलो ना. पूण “चुनो” लायलो हें खरें.
आपलें वर्स पदरांत उडयलें. सगळ्यांक गोड उतरांनी माफी मागून हेरांकूय आपले खातीर लुकसाण जालें म्हूण “चूक म्हजी” म्हणून रडुनुय दाखयलें. ही ताचें दुकां म्हळ्यार “मानग्याची” हेंय सगळे विद्यार्थी जाणा आशिल्लें. निमणें “कॉलेजीचें नांव” पालक, विधार्थी प्रकरण आपलीच सरभोंवतण धुंवडाळें काडून मिटोवन उडयलें. “चुनो” लायलो रे हे मात नांव उरलें.

विजया शेळडेकार
9146791523