भांगरभूंय | प्रतिनिधी
मराठींत एक म्हण आसा, ‘जुने ते सोने’. म्हणल्यार पोरणें तें सगलें बरें, भांगरा सारकें मोलादीक. तरीय आयज कांय पोरण्यो वस्तू काळाच्या पड्ड्या आड जाल्यात. आयच्या काळाक त्यो अनुरुप नात. कारण तरणाट्या पिळगेक काळाक पाळो दिवचो पडटा. आमच्या आजो- आजयेक लागून आयज आमी अस्तित्वांत आसात. आमी लग्न केलें, भुरगीं जालीं, आमी जाण्टे जाले, ताका लागून आमकां नातरां, पण्टुरां आसात.
आयची तरणाटी पिळगी बंधनांत बांदून घेवचे पयलीं पयशे जोडटा. सतत करियर, पयशे, नामना मेळोवपा खातीर तांचे धांवप जाता. त्या वेळार तांकां घरांतल्या जाण्ट्यां खातीर सामको उणो वेळ मेळटा. मागीर वृद्धाश्रमाचो आदार मेळटा. आमच्या भुरगेपणांत जाण्ट्यांची सेवा करपाक आमकां शिकयिल्ले. म्हजी आजी (व्हडली आई) म्हाका सांगताली ‘जाण्ट्या लोकांची सेवा करची, बायल, सोयरीं बरी मेळटात’. नकळटां संस्कार घडटाले. मदल्या काळांत इस्टेट वा पयसो मेळटलो म्हूण जाण्ट्यांची सेवा करताले. जाण्टे घरांत आसतना ताका दाखोवपाक बरीं – बरीं खाणां करून घालताले. तो गेले उपरांत मागीर आळस. आयज काळ बदल्ला. आयचे तरणाटे पिळगेक पर्याय ना, ही वस्तुस्थिती. मागीर तांकां दिसता, जाण्टे लोक घरांत नासल्यार बरें. तेन्ना मागीर तांकां वृद्धाश्रमाचो आदार दिसता.
भुरगीं व्हड जातकच जाण्ट्यांक तांचें आयकून घेवचें पडटा. ना आयकल्यार अपमानाची शक्यताय आसा. ताका लागून बरेच लोक जाण्टेपणांत वृद्धाश्रमान जगप पसंत करतात. बऱ्या पदाचेर आशिल्ले सुशिक्षित पसून आपल्या घरांतल्या जाण्ट्यांची सेवा करतात वा दुसऱ्यांक कामाक दवरून तांकां ती दितातूच अशें ना. समाजांत तांची सुवात आदराची, मानाची आसता. तें पळोवन कोणूच तांकां विरोध करिनात, तशेंच कोणूच तांचे कडेन हे बाबतींत चड उलोवपाकूय वचनात. कांय कडेन हे बरे शिकिल्ले अशें म्हणपी सज्जन वृद्धाश्रमांत वचून बरें उलयतले, आपूण दयाळू हें दाखयतले, पूण घरांत तांचें वागप वेगळें आसता, अशें दिसून आयलां. आसामाचो मुख्यमंत्री हेमंत विश्व सर्मा हांणी कांय म्हयन्यां पयलीं एक क्रांतीकारी निर्णय केल्ल्याचें आयकलें. तो म्हणल्यार, आवय- बापायची जतनाय घेनाशिल्ल्या सरकारी कर्मचाऱ्यांच्या पगारांतल्यान कांय रक्कम काडून ती तांच्या पालकांक दितले.
सद्या विभक्त कुटुंब पद्दतीक लागून आनी पश्चिमी संस्कृतीच्या कुड्ड्या अनुकरणाक लागून बरेच कडेन भुरगीं आवय- बापायक सांबाळिनात, अशें दिसता. आसाम सरकाराच्या ह्या निर्णयाक लागून ह्या गजालीचेर कांय प्रमाणांत तरी आळाबंद येतलो. सगळ्या राज्यांनी हो नेम लागूं करूंक जाय, अशें म्हाका दिसता. काम करपी पूत आनी धुवांक आपल्या ‘वेळ वेवस्थापनां’त जाण्ट्यांक लागून आडमेळीं येतलीं असो हुस्को सदांच आसता. कारण जाण्ट्यांच्यो शारिरीक हालचाली मंद जाल्ल्यो आसतात. तांकां खूब वेळूय आसता. दुसरे वटेन भायर वचपी पुतांक, धुवांक मुळां आनी धुवांक कामा मुखार फावो तितलो वेळ नासता. आनी तांकां संवसारा वांगडा धांवचेंच पडटा. तातूंत तांची कांयच चूक ना. आपली फुडली पिळगी आमचे परस बरी करपा खातीर तांचो संघर्श, धडपड आसता. ही भावना बरोबर आसा.
निमणो जाण्टेपणांत एका मनशाक वेळ कसो येतलो तें कोणूच सांगूंक शकना. मनीस हो मुळांतूच समाजीक प्राणी. ताका सदांच कोण तरी समवयस्क आदाराची गरज आसता. थारावीक पिराये उपरांत हें गरजेचें. देखून वृद्धाश्रम आतां एक गरज जावपाक लागल्या. सकाळीं सुर्य उदेंता, दीसभर चकचकता आनी सांजचो अस्तंमता. मनशाचे जिणे यात्रे सारको!
गजानन बा. नायक भाटकार
शिव कृपा, आल्त पर्वरी
खिणाखिणाक ताज्यो घडणुको आनी तुमचे कडेन संबंदीत दरेक खबर मेळयात एका क्लिकाचेर! फेसबूक, ट्विटराचेर आमकां फॉलो करात आनी व्हाट्सएप सबस्क्रायब करपाक विसरूं नाकात.
