म्हजी गाय….

भांगरभूंय | प्रतिनिधी

मे  म्हयन्याचे सुटयेंत मुंबयच्यान ताचो पूत, ताची बायल आनी दोग जाण गोरी-गोमटी भुरगीं आपल्या मुळाव्या घरांत आयिल्लीं. LTA क्लेम करपा खातीर आनी जाण्ट्या आवय-बापायक मेळपा खातीर गणपतीक, दिवाळेक आनी मे म्हयन्याचे सुटयेंत ती आपल्या मुळाव्या घरा येताच येता…. निदान अजून मेरेन जाण्ट्या आवय-बापायक मेळपाक ती येतात… फुडलें देवाचेर आनी तांच्या नशिबाचेर…. घरांत पावल दवरीत सावन तीं दोनूय भुरगीं वचून-वचून व्हियेल्ली गाय आनी ताच्या पाडका म्हऱ्यांत, गोठ्यांत वचून बसतालीं.
गोबऱ्या गायेच्या कपलाक खाजय, दूद काडटना आपूणय दूद काडपाचो यत्न कर, तिच्या गळ्याक मिठी मार, तिच्या शिंगा वेल्यान, फाटी वेल्यान मोगान हात भाेंवडायत नाजाल्यार तिच्या दोनूय पोल्या वेल्यान हात भोंवडायतालीं. पूण ती गाय भुरग्यां कडल्यान लाड करून घेताली. गाय, पाडकान केन्ना शींग वयर काडिल्लें वा पांयान मारिल्लें केन्ना आयकूंक नाशिल्लें.
भुरग्यांनी तिच्या कपलार खाजयत जाल्यार ती आपले दोळे बंद करून आपली मान फुडें-फुडें करताली. ताचीं नातरां गाय आनी पाडका वांगडा उलयतालीं, तांकां किदें किदें विचारतालीं. धाकले कायलीन तांकां पेंड खावपाक दितालीं. तणां कुडींतलें तण काडून दितालीं, उदक दितालीं. भुरग्यांक ताच्या गायेचो आनी गाय पाडकाक भुरग्यांचो लळो लागिल्लो.
म्हणटां म्हणटां तांची गिमांतली सुटी सोंपत आयली तशीं तीं भुरगी निर्शेवलीं, बेजार जालीं. तो गोठ्यांत गोरवांक पेंड आनी उदक दितालो. ताची नात गोठ्यांत येवन गायेक सांगपाक लागली, ‘आतां आमची शाळा सुरू जावपाची जाली. आमी सगलीं मुंबय वतलीं. मागीर तुजे कडेन दीसभर येवन कोण बसतलो?…. तुका कोण राजा-राणयेच्यो काणी सांगतलो?… तुजे बेबीक वखद कोण दितलो?’ अशें म्हणत तांणी दोळ्यांतल्यान उदक काडलें.
तांचो मुंबयक वचपाचो दीस उजवडलो. तीं सगलीं जाणां करमळी स्टेशनार वचून थंयसरल्यान रेल्वेन मुंबय वचपाचीं आशिल्लीं. नातरांनी नवे कपडे घातले आनी धांवत धांवत, गायेक आनी पाडकाक बाय-बाय करपा खातीर गोठ्यांत आयलीं. गाय कितें समजुपाची ती समजली, आनी कळत-नकळत तिच्याय दोळ्यांच्यो कडो ओल्यो जाल्यो.
दोगांय गुणाच्या भुरग्यांनी गायेच्या आनी तिच्या पाडकाच्या तोंडाक हात लावन तांचो निमाणो उमो घेतलो आनी पडिल्लें तोंड आनी मुसमुसत घरांत आयलीं. म्हयनोभर तांच्या चिवचिवाटान खोशी जाल्ले ताचें घर आतां एकदम शांत जातलें, ह्या विचारान तांचे दोळे भरून आयले.
तांकां करमळी स्टेशनार सोडलीं आनी तो अ‍ानी ताची घरकान्न भरिल्ल्या दोळ्यांनी घरा कडे येवपाक लागलीं. जिणेची सांजवेळ आयिल्ल्यांक निमाणो एकामेकांचो सांगात आनी आदार…. नशिबांत आसा तो मेरेन….!!
घरा पसून ती थोड्या अंतरार आसतनाच गायेचो हामेवपाचो आवाज तांच्या कानार पडलो. गाय न थांबता नुसती हामेताली. केन्नाच न हामेवपी गाय आयज इतली कित्याक हामेता, हें पळोवपा खातीर तीं दोगांय जाणां गोठ्यांत गेलीं. तर आपली नदर तांचे नदरेक लावन गाय आनी पाडूक तांकां एकटक पळोवपाक लागलीं आनी थांबनासतना परतून हामेवपाक लागली.
ती कितें समजुपाचें तें समजलीं. ती तांच्या नातरां खातीर हामेताली. तांणी भरिल्ल्या दोळ्यांनी गायेक म्हळें, ‘तूं फाटल्या जल्मांतली व्हड गुणाची कोणतरी शापीत बायल आसा, ह्या जल्मांत तूं गाय म्हणून जल्माक आयली. तुजी सेवा करपाचें म्हाका भाग्य गावलें, म्हाका आनी आतां आनीक रडपाक लावं नका. तूं आतां ओग्गी राव. म्हजी नातरां परतून चवथीक येतलीं.’
तांणी तशें सांगतकूच गायेन आपल्या तोंडातल्यान एक विचित्र असो आवाज काडलो आनी दोन-तीन फावटी आपलेच भोंवतणीं घुंवत रावली.
फुडलें अर्दवर ती तशीच हामेत राविल्ली आनी तिची ती अावतिकाय पळोवन तांचो धीर सुटत आयिल्लो.
गायचें हामेवप तांच्या शेजाऱ्यान आयकलें. तो निकतोच शेतांतल्यान परतून आयिल्लो. तांची गाय सारकी कित्याक हामेता हें पळोवपाक शेजारी तांगेर आयिल्लो.. ‘कितें रे? गाय कित्याक आयज सारकी हामेता? केन्नाच ती इतली हामेवंक ना.’
ताचो गळो दाटून आयिल्लो. ताणें जड जाल्ल्या आवाजांत शेजाऱ्याक म्हळें ‘अरे! म्हज्या नातरांक मरे हिणें सामको जीव लायलो. दीसभर तीं भुरगीं गोठ्यांत येवन गाय पाडका वांगडा आपलो वेळ घालयतालीं. आयज दनपरां ती मुंबय वचपाक गेलीं आनी गोठो मसंडी सारको दिसपाक लागला. म्हणून ती गाय आनी पाडूक एकसारकी हामेत आसा.’
‘हे! परमेश्वरा, मुक्या जनावरांकय सगलें समजता, तांकां उलोवंक येना इतलेंच. तुजी लीला अगाध आसा रे!’ अशें म्हणत परत परत भरून येवपी दोळे तो पुसपाक लागलो……..!